Φυσιολογικός τοκετός μετά από 3 καισαρικές τομές... και όμως γίνεται!

Ευχαριστώ πάρα πολύ τη Ζανέτ (Ιωάννα-Μαρία),
που εμπιστεύτηκε την δική της προσωπική, αληθινή ιστορία στις mamadoistories μας. 

Μια εμπειρία, που εκτός από τη δύναμη και το σθένος της, μας δείχνει πως όταν αναζητάς με πίστη, θέληση, γνώση, επιμονή και προσπάθεια το φυσικό, καταφέρνεις τελικά να το βιώσεις. 

Παρ΄ όλες τις αντίξοες και αντίθετες προβλέψεις, 
που είχε να αντιμετωπίσει στα ελληνικά δεδομένα που της έμελλε να κινηθεί, 
πέτυχε να γεννήσει το τέταρτο παιδάκι της με ένα τοκετό φυσιολογικό, όπως τον ήθελε, 
μετά από 3 προηγούμενες καισαρικές τομές. 

Διαβάστε παρακάτω την ιστορία της, όπως την κατέγραψε η ίδια και μας την έστειλε...

Στις 18 Οκτωβρίου 2014 γεννήθηκε φυσιολογικά το τέταρτο παιδάκι μας


Τα τρία πρώτα μας παιδιά γεννήθηκαν με καισαρική τομή... 

Στη πρώτη εγκυμοσύνη, διάβαζα όσα πιο πολλά μπορούσα για την εγκυμοσύνη και τα νεογέννητα και νόμιζα ότι ήξερα αρκετά - άλλωστε δεν θα ζούσα κάτι το πρωτότυπο - μεγάλωσα στο εξωτερικό και θεωρούσα ότι «απλά» γεννάς όταν έρθει η ώρα. Όταν έσπασαν τα νερά στην 40ή εβδομάδα, ήταν έντονα κεχρωσμένα και όταν πήγαμε στο μαιευτήριο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού. Πήγαμε για κ.τ. με επισκληρίδιο αναισθησία. Ο πρωτότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ! (3,860 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής). Παρά την επισκληρίδιο ένιωθα το δεξί μου πόδι, δεν θήλασα αμέσως ενώ το είχαμε συμφωνήσει με τον γιατρό, το μωρό το ξαναείδα μετά από αρκετές ώρες... Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα - δεν είχα διαβάσει τίποτα για την κτ, γιατί θεωρούσα ότι δεν θα με αφορούσε... Ένιωθα ότι είχε βιαστεί το σώμα μου και δυσκολεύτηκα να το δεχτώ (κοιτούσα βιντεάκια κ.τομών στο youtube για να καταλάβω τι μου συνέβη). Δεν μπορούσα να νιώσω πως αυτό το μωρό ήταν αυτό που ήταν στη κοιλιά μου. Ευτυχώς, πείσμωσα με τον θηλασμό και χάρη σε αυτό δέθηκα πραγματικά με τον γιο μας.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη αλλάξαμε γιατρό για να προσπαθήσουμε vbac, αλλά γύρω στην 39η εβδ. σε ψηλάφηση του γιατρού ένιωθα πόνο στο κάτω αριστερό μέρος της κοιλιάς, η εξήγηση ήταν ότι είχε λεπτύνει πολύ το τοίχωμα της μήτρας και έγινε κ.τ. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο γιατρός είδε ότι έχω ανδροειδή λεκάνη και ότι το ακρωτήριο του μαιευτήρα (sacral promontory) εξείχε τόσο, ώστε ήταν αδύνατον να γεννήσω φυσιολογικά. Ο δευτερότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ (3,550 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής) και σε συνεννόηση με τη μαία τον θήλασα αμέσως! Η ανάρρωση ήταν πιο εύκολη.


Όταν περιμέναμε τη μικρή μας, ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κ.τ... 

Από τον πέμπτο μήνα όμως, ξανάρχισα να σκέφτομαι το vbac, να ψάχνω παντού πληροφορίες, να διαβάζω, να επικοινωνώ με ειδικούς στο εξωτερικό. Δεν μπορούσα να σταματήσω όλες αυτές τις σκέψεις και είχα τρελάνει και τον άντρα μου που θεωρούσε ότι το είχα "ξεπεράσει", αφού η λεκάνη μου ήταν έτσι. Άρχισα να μελετάω το spinningbabies.com, επικοινώνησα με μια κοπέλα στην Αμερική, στην οποία είχαν πει το ίδιο για το ακρωτήριο του μαιευτήρα (και έκανε τελικά vbac), βρήκα το άρθρο Don't schedule that repeat c-section until you read this, διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και περνούσαν οι εβδομάδες και ήλπιζα όλο και πιο πολύ να έχω έναρξη τοκετού. Ζήτησα στο Ιασώ το πρωτόκολλο της πρώτης κ.τ. για να δω αν είχα διαστολή, συσπάσεις, πόσο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού κτλ. αλλά δυστυχώς δεν έγραφε τίποτα...

Παρά τις γνώσεις μου πλέον, δεν είχα το θάρρος για δραστικές ενέργειες. Πήγα μεν σε οστεοπαθητικό, αλλά ο συγκεκριμένος δεν είχε ξανακούσει για "άνοιγμα" λεκάνης και μας κοιτούσε σαν χάνος. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν έψαξα (για δεύτερη φορά) για άλλο γιατρό, αφενός γιατί ο συγκεκριμένος ήταν η εγγύησή μου ότι θα πρόσεχε στην κ.τ. και αφετέρου δεν μπορούσα να ακυρώσω τελείως τη διάγνωσή του. Τις τελευταίες εβδομάδες, με παρακολουθούσε πιο πολύ, μετρούσαμε το πάχος της τομής και εγώ διαπραγματευόμουν για να κερδίσω πιο πολλές μέρες πριν την κ.τ. Τελικά η μικρή μας γεννήθηκε στις 38 και 2 (!), μια χαρά δόξα τω Θεώ. (3,150 κιλά, 50 εκ., 35 εκ. περ. κεφαλής)



Τους πρώτους τέσσερις μήνες έκλαιγα...

Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι πάλι κατέληξα σε κ.τ. χωρίς έναρξη τοκετού, ότι πάλι κάτι δεν είχα κάνει καλά, ότι πάλι δεν έγινε το φυσιολογικό και κυρίως ότι θα καθόριζαν οι γιατροί αν και πότε θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. (Όταν πήγα για επανέλεγχο μετά από έναν χρόνο, ο υπερηχογραφιστής γυναικολόγος με τον οποίο συνεργαζόταν ο τότε μαιευτήρας μου, βλέποντας την τομή στη μήτρα μου, μου είπε κατά λέξη: «έχεις τρία παιδιά, δόξα τω Θεώ να λες και να μην ρισκάρεις να κάνεις άλλο, δεν είναι πρόβλημα θα βάλουμε ένα σπιράλ» – ενώ λίγα λεπτά αργότερα, ο τότε μαιευτήρας μου (στο διπλανό γραφείο) μου είπε για τον ίδιο υπέρηχο πως όλα ήταν μια χαρά για μια επόμενη εγκυμοσύνη... δυο αντίθετες απόψεις για τον ίδιο υπέρηχο...)

Πάλι διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα - άρθρα, φόρουμ, ιστορίες. Επικοινώνησα με μαίες στο εξωτερικό και έλαβα ενθαρρυντικές απαντήσεις. Κυρίως επικοινώνησα με μια μαία που είχε κάνει vba3c και έχει γράψει το άρθρο αυτό. Βρήκα και ένα ελληνικό άρθρο που έλεγε για φυσιολογικό τοκετό μετά από πολλές κ.τ. και ήξερα ότι τουλάχιστον μια γιατρός στην Ελλάδα ίσως να υπήρχε για την περίπτωσή μου.

Μελέτησα και άρθρα που αφορούσαν τη στάση του σώματος, όπως αυτό, αυτό και αυτό και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κανονικό ή άσχετο το ότι κάθε τόσο σφήνωνε και με ταλαιπωρούσε ένα νεύρο στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Άρχισα να προσέχω πώς στέκομαι, πώς σκύβω, πώς κάθομαι, ακόμα και πώς σφουγγαρίζω και βάζω ηλεκτρική, για να δώσω μια ισορροπία στο σώμα μου (μέχρι τότε, δεν είχα παρατηρήσει ότι σχεδόν όλα τα έκανα με την δεξιά πλευρά του σώματός μου), και σιγά σιγά ένοιωθα αλλαγές.

Αποφάσισα ότι αν ερχόταν ένα επόμενο μωράκι, δεν θα έκανα την έξυπνη, θα τα έκανα όλα διαφορετικά, θα έκανα ότι δεν είχα κάνει τις προηγούμενες φορές για να είμαι σίγουρη ότι η επόμενη κ.τ. δεν θα οφειλόταν σ’εμένα.

Όπως ένας μαραθώνιος θέλει προετοιμασία, έτσι θα προετοιμαζόμουν κι εγώ.



Δύο χρόνια αργότερα ήμουν έγκυος στο τέταρτο μωράκι μας... 

Η χαρά μου για την εγκυμοσύνη ήταν μεγάλη. Αλλά μόλις σκεφτόμουν την κ.τ., θόλωνε το μυαλό μου, με έπιανε πανικός - οπότε αποφάσισα ότι δεν θα πέρναγα εννιά μήνες με τέτοιο άγχος. Μίλησα στην Παναγία και της τα ανέθεσα όλα. Όποτε οι σκέψεις πήγαιναν στην κ.τ., έλεγα " Παναγία μου οδήγησέ με εσύ στην εγκυμοσύνη και στον τοκετό" και ηρεμούσα και επέστρεφα στην καθημερινότητά μου.

Με οδηγό το άρθρο "vbassc - what does it take" και το άρθρο για τα vba2+c άρχισα να αποστηθίζω κάθε λεπτομέρεια του spinningbabies - επικοινώνησα και με την Gail Tully (τη μαία που έχει την ιστοσελίδα αυτή) για να μου δώσει συμβουλές. Κυρίως, πρόσεχα να κοιμάμαι μπρούμυτα αρχικά για να ξεμπλοκάρω τη σπονδυλική στήλη, και στα αριστερά για να βοηθήσω τη μικρή να είναι στην καλύτερη θέση LOA για την εμπέδωση (διαβάστε σχετικά αυτό και αυτό

Επίσης, έκανα καθημερινά τις τεχνικές inversion και pelvic floor release, που περιγράφονται εδώ και εδώ  και πρόσεχα να μην κάθομαι σταυροπόδι (κλείνει την ‘είσοδο’ της λεκάνης) και να γέρνω πάντα μπροστά όταν καθόμουν.

Άρχισα να προσέχω την διατροφή μου βάση της Brewer diet για να έχω μια δυνατή μήτρα και ένα γερό αλλά όχι χοντρό μωρό - κυρίως πρωτεΐνες και πράσινα λαχανικά.

Η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Στ. Θεοδωράκη μου έδωσε κουράγιο την κατάλληλη στιγμή. Κυρίως έμαθα για την ομάδα στο fb! 



Το δύσκολο κομμάτι ήταν να μιλήσω στο στήριγμά μου, τον σύζυγό μου Δημήτρη. 

Έπρεπε να του ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα ταμπού γιατί δεν ήθελα να ξαναπάω στον ίδιο γιατρό, και γενικώς δεν ήθελα να πάω σε κανέναν γιατρό. Αν υπήρχε 1 στις 1000 πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά, δεν ήθελα να μην το έχω προσπαθήσει. Δέχτηκε να με στηρίξει σε αυτό που αναζητούσα (αρχικά μάλλον βλέποντας ότι δεν θα ξεμπέρδευε ποτέ από το πείσμα μου και την εμμονή μου με το θέμα) και μου έδωσε πολλή δύναμη.

Ήλπιζα να γίνει κάποια συνάντηση για vbac για να πάω. Το έβλεπα ως θεραπεία. Πήγα λοιπόν στη συνάντηση "ένα γραμμα στο γιατρό μου" της Μιρέλλας Μάνεση και γνώρισα καταπληκτικές γυναίκες! Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω για τις εμπειρίες τοκετών μου αλλά ήξερα ότι έπρεπε να βγουν επιτέλους όλα από μέσα μου. Πόσο καλό μου έκανε!

Ο στόχος μου ήταν να βρω έναν γιατρό που να δεχόταν δυο πράγματα: 
- αφενός να με στηρίξει σε vbac 
- αφετέρου να είναι καλός χειρουργός, ώστε να μην θεωρήσει ότι μετά από τέσσερα παιδιά δεν "χρειάζομαι" πια τη μήτρα μου και να προσέξει σε ενδεχόμενη κ.τ.

Τους επόμενους μήνες, επικοινώνησα με 4 άλλους γιατρούς (που μου σύστησαν από την ομάδα fb) οι οποίοι μου έδωσαν πολύ κατατοπιστικές απαντήσεις σε σχέση με το ιστορικό μου. Όμως δεν θεωρούσαν τις έρευνες και στατιστικές επαρκείς μετά από 3 κ.τ. (μερικοί το χαρακτήρισαν malpractice), για να επιχειρήσουμε tola3c.

Το κλικ έγινε όταν επικοινώνησα με την Μαία. Όταν της είπα με ποιούς γιατρούς επικοινώνησα, μου είπε πως αν δεν αναλαμβάνουν αυτοί δεν θα έβρισκα κανέναν. Παρόλα αυτά, μου είπε ότι θα ξαναρωτήσει και να ξαναμιλήσουμε - και ο Θεός τα έφερε έτσι, ώστε στο επόμενο τηλεφώνημα να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή στο γραφείο ενός Μαιευτήρα (τότε) διευθυντή κλινικής στο Έλενα Βενιζέλου, και τον ρώτησε αν θα με αναλάμβανε για tola3c. Εκείνος δέχτηκε αφού είχε ανάλογη εμπειρία στην Αμερική και σχετικές δημοσιεύσεις! 


Τότε άρχισε το πραγματικό μας ταξίδι προς τον φυσιολογικό τοκετό... 

Ενημερώσαμε πολύ λίγους (υποστηρικτικούς) για το εγχείρημά μας και σε όσους άλλους ρωτούσαν λεπτομέρειες, λέγαμε απλά ότι αλλάξαμε γιατρό και ότι θα πάρουμε όσες πιο πολλές μέρες από τον έννατο μήνα πριν την κ.τ.

Πήγαινα στο Έλενα για υπέρηχο και στις συναντήσεις προετοιμασίας τοκετού της μαίας μας. Η καλή μας μαία μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν πάντα καθησυχαστική παρά τις αμφιβολίες μου.

Ωστόσο, παρότι έκανα ότι έπρεπε, δεν άφηνα τον εαυτό μου να πιστέψει, ότι είναι εφικτό. Διάβαζα ωραίες ιστορίες για vba3+c (τις είχα μάθει απ' έξω!) και προσπαθούσα (μάταια) να φανταστώ τον εαυτό μου.

Με τη μικρή ανέπτυξα μια πολλή καλή επικοινωνία. Μόλις έβαζα το χέρι μου σε ένα σημείο της κοιλιάς, απαντούσε αμέσως και ήταν σαν να με καταλάβαινε. Συνέχιζα να κοιμάμαι από την αριστερή πλευρά για να είναι σίγουρα στη θέση LOA. Όταν μπήκα στον έννατο μήνα, μέτραγα σχεδόν καθημερινά την πίεσή μου και την κατέγραφα για να μπορώ να εντοπίσω τυχόν ανησυχητικές αλλαγές της πίεσης κατά τη διάρκεια του τοκετού ως ένδειξη για πρόβλημα στη μήτρα, όπως είχα διαβάσει εδώ.

Επίσης, από τον 8ο μήνα, άρχισα να πηγαίνω σε χειροπρακτικό που γνωρίζει την webster technique, για να μου ξεμπλοκάρει την σπονδυλική στήλη και κυρίως να δημιουργήσει πιο πολύ χώρο στη λεκάνη, αφού, όπως ανέφερα παραπάνω, σύμφωνα με τον δεύτερο γιατρό μας, υπήρχε το θέμα του ακρωτηρίου του μαιευτήρα.




Η πητ ήταν στις 3/10/2014....

Με τη στήριξη του άντρα μου (που όλο το καλοκαίρι ανέλαβε την φροντίδα των παιδιών μας), πρόλαβα να καταθέσω τη διδακτορική μου διατριβή στα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά περίμενα. Περνούσαν οι μέρες και δεν ένιωθα διαφορετικά. Άρχισα το τράβηγμα θηλών, το δίκταμο, το μπουσούλημα, τους ανανάδες... Μετά τις 41 εβδομάδες, άρχισα να περπατάω 1-2 ώρες την ημέρα και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. Ήμουν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά - είχα απογοητευτεί που έφταναν οι 42 εβδ., συγχρόνως ήλπιζα και προσευχόμουν, και συγχρόνως δεν άφηνα τον εαυτό μου να ελπίζει μην απογοητευθώ πιο πολύ. Όλα μαζί. Η καλή μου μαία με εξέτασε για πρώτη φορά κολπικά και ο τράχηλος ήταν μακρύς και σκληρός, με μόλις 1εκ διαστολή... Απογοητεύτηκα πολύ παρότι, μέσα μου, ήμουν πεπεισμένη ότι κάτι θα γινόταν και δεν θα προχωρούσε ο τοκετός. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πόσο μπλόκαρα την έναρξη του τοκετού με το να σκέφτομαι συνέχεια πως δεν είναι δυνατόν να εμπεδωθεί το μωρό...

Η ένταση κορυφώθηκε την Πέμπτη, στις 41 και 6. Περπατήσαμε με την μητέρα μου 5 ώρες. Όταν άρχισα να κάνω πολύ βαθιές αναπνοές περπατώντας άρχισα να νιώθω λίγες ελαφριές συσπάσεις.

Τις τελευταίες μέρες στο περπάτημα, προσκυνήσαμε όλες της εκκλησίες στις διαδρομές μας. Πήγαμε και στον Σταυρό στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στην Παναγία Γοργοεπήκοο στη Μάντρα Αττικής και στον Αγ. Πορφύριο στο Μήλεσι. Είχαμε κυρίως ένα ολόκληρο επιτελείο εντός και εκτός Ελλάδος που προσευχόταν για εμάς.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά από γιορτή γενεθλίων σε φίλους μας, είχα ηρεμήσει αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο και την επομένη, στις 42 εβδ. ακριβώς, θα πήγαινα πάλι για εξέταση και θα αποφασίζαμε αν θα σπάγαμε τα νερά μήπως αρχίσει ο τοκετός.

Τη νύχτα, αφού κοιμίσαμε τα παιδιά, στις 12.15 ένιωσα ένα πλοπ - έσπασαν τα νερά (!) και ήταν διαυγή! Ενημέρωσα την Μαία μας και αν ήταν όλα ήρεμα, θα βρισκόμασταν το πρωί στο μαιευτήριο. Δεν ήθελα να ξαπλώσω για να βοηθήσει η βαρύτητα και έτσι πέρασα τη νύχτα γονατισμένη πάνω στον καναπέ σκυμμένη πάνω στην πλάτη του, τρέχοντας στη τουαλέτα κάθε τόσο και προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο, παρά τις μερικές συσπάσεις. Το πρωί, αφού αφήσαμε τα παιδιά στο σχολείο, καταλήξαμε στο Μαιευτήριο κατά τις 10. Είχα 1 εκ διαστολή και ο τράχηλος στα 3-4 εκ. και ελαφριές, ακανόνιστες συσπάσεις. Με τον ασύρματο καρδιοτοκογράφο ανεβήκαμε - ο γιατρός, ο τότε ειδικευόμενος γιατρός, η μαία, η μαθητευόμενη μαία, ο άντρας μου κι εγώ - στο δωμάτιο. Η εξέλιξη ήταν πολύ αργή. Η διαστολή ήταν στο 1 εκ. για πολλές ώρες. Οι συσπάσεις ήταν ότι πιο τρομερό έχω ζήσει. Όταν μου θύμιζαν να παίρνω βαθιές ανάσες εγκαίρως, μπορούσα να τις διαχειριστώ κάπως. Όταν όμως το ξέχναγα, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Με έβαζαν να κάνω βαθιά καθίσματα, να περπατάω, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να τραβάω τις θηλές (βάλαμε και θήλαστρο) για να δυναμώσουν οι συσπάσεις. Πάντως, όσο και να πονούσα, καμία στιγμή δεν σκέφτηκα την τομή μου και δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω να γίνει κ.τ. Κατάλαβα εκ των υστέρων πως το μυαλό καθορίζει πώς θα χειριστούμε τον πόνο και πόσο σημαντικές είναι οι σωστές αναπνοές.


Η ομάδα μας ήταν φοβερή! 

Αλληλοσυμπληρώνονταν τόσο καλά! Όλη τη νύχτα με υποστήριξαν, πίστευαν στο θαύμα – κυρίως ο Δημήτρης! Εγώ ήμουν η πιο δύσπιστη! Ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι δεν θα μπορούσε να περάσει την πύελο η μικρή...

Μετά τις 3 το πρωί, προχώρησε η διαστολή. Σύντομα άρχισα να σπρώχνω (χωρίς να το πω σε κανέναν γιατί ήξερα πως ήταν ακόμη νωρίς, αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ). Κατά τις 5 κατεβήκαμε στην αίθουσα τοκετού. Περπατούσαμε, κάναμε βαθιά καθίσματα. Κάποια στιγμή η μαία μου είπε να ακουμπήσω με το χέρι μου το κεφαλάκι της μικρής! Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε περάσει το ακρωτήριο του μαιευτήρα. Έσπρωχνα σε βαθύ κάθισμα πάνω στο κρεβάτι όποτε ερχόταν σύσπαση. Μετά από ώρα, καταλάβαμε ότι χρειάζεται να κάνουμε περινεοτομή και χρήση βεντούζας.

Στις 7.15 του Σαββάτου, στις 42 εβδ. και 1 μέρα, γεννήθηκε το τέταρτο παιδάκι μας, φυσιολογικά, απλά. Ένα τέλειο μωρό, με πρησμένα μάτια από την προσπάθεια και ένα όμορφο κλάμα. Ο Δημήτρης έκοψε για πρώτη φορά τον ομφάλιο λώρο!

3,560 κιλά, 52 εκ. και 34,5 εκ. περ. κεφαλής. – σχεδόν σαν το δεύτερο παιδί μας!

Τι απελευθέρωση! Δόξα τω Θεώ, οδηγήθηκα, μέσω της καλής μας Μαίας, σ' αυτούς τους ανθρώπους! Μου φέρθηκαν με σεβασμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Κανείς δεν έδειξε να αγχώνεται, τους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο άντρας μου ήταν βράχος στήριξης στις πιο δύσκολες στιγμές.


Πλέον, νιώθω σαν να μου έχει φύγει ένα βάρος... 

Δεν σκέφτομαι πια συνέχεια τις καισαρικές, είναι σαν να σβήστηκαν όλες οι αρνητικές σκέψεις και οι αμφιβολίες. Είναι σαν να γέννησα και τα τέσσερα παιδιά μας με αυτόν τον έναν φυσιολογικό τοκετό.

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό το δώρο.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν τον φυσιολογικό τοκετό για «την εμπειρία» ή για να νιώσω οπωσδήποτε τους πόνους. Το όνειρό μου ήταν να αποφύγω κάτι το μη φυσιολογικό. Ήθελα να ξέρουν αργότερα οι κόρες μου ότι όπως το σώμα μου δεν είναι τελικά ελαττωματικό έτσι να μην πιστέψουν κανέναν αν τους πουν για το δικό τους. Ήθελα να είμαι σε θέση να φροντίσω όλα τα παιδάκια μου. Ήθελα να σταματήσουν οι γύρω μου να θεωρούν την κ.τ. δεδομένη, ή να λένε πως δεν επιτρέπεται να κάνω άλλο παιδί.

Ευχαριστώ την Παναγία και όλους τους Αγίους.


Ευχαριστώ τον Δημήτρη, τους γονείς και τ’ αδέρφια μου, τη Μαρία και την Αγάθη και πολλούς άλλους φίλους μας, και όλη την ιατρική ομάδα, τις μαίες Κ.Ν. και Ει.Π., τον κ. Γ. Φ. και τον Στ. Στ., δυο άντρες που έχουν κατανοήσει πλήρως την γυναικεία φύση!

Ευχαριστώ όλες τις μαμάδες που έκαναν vbac/cbac πριν από εμένα και μου έδωσαν δύναμη με τις ιστορίες τους.

Ελπίζω αυτό το πολύ μακρύ κείμενο να βοηθήσει μέλουσες μαμάδες στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν μια γέννα με αξιοπρέπεια. 



Κυρίως, οι συμβουλές μου είναι:

- Όπως αναζητούμε δεύτερη και τρίτη γνώμη για άλλα θέματα, έτσι να αναπτύξουμε αυτό το αντανακλαστικό και για τα γυναικολογικά μας θέματα. Χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο πολλή προσωπική ενημέρωση και επαγρύπνηση.
- Να δημιουργούμε υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω μας. Η περίοδος του πιθανού τοκετού να δίνεται στο περίπου, όχι αναφερόμενη στην πητ.

- Να έχουμε πίστη και θετική σκέψη σε αυτό που κάνουμε και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και κατά τον τοκετό.

- Σε περίπτωση κτ, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα όπως: η παρουσία του συζύγου στο χειρουργείο, όχι δεμένα χέρια, άμεσος θηλασμός όσο ο γιατρός ράβει την τομή, η καθυστερημένη απολίνωση του ομφάλιου λώρου, μη αποχωρισμός από το βρέφος, μη πλύσιμο και διατήρηση του σμίγματος στο δέρμα του μωρού, θηλασμός στην ανάνηψη κτλ. "


Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει, γίνεται για να γινόμαστε εμείς καλύτεροι..
Ιωάννα-Μαρία Παναγιωτοπούλου

Το δικό μας POLKA DOTS PARTY - Με θέμα το πολύχρωμο πουά (μέρος α΄!)

Μετά από... μήνες στρώνομαι επιτέλους να (περί)γράψω τα του γενέθλιου πάρτυ που διοργανώσαμε τον περασμένο Ιούνιο για το μικρό μας Αγγελάκι, που συμπλήρωνε το 2ο έτος ζωής Για τις προετοιμασίες και την οργάνωση έπιασα δουλειά από το Πάσχα και μετά. Σκέψεις, ιδέες και προτάσεις έρχονταν και έφευγαν σαν καταιγίδα μέχρι να καταλήξουμε σε χώρο, θέμα και λοιπές λεπτομέρειες.

Ως προς το χώρο...

Ευτυχώς η σκέψη μου για την αξιοποίηση της πυλωτής της πολυκατοικίας στην οποία διαμένουμε... βρήκε σύμφωνους τους συνενοίκους μας, οι οποίοι παρόλο που δεν είχαν βιώσει ξανά κάτι αντίστοιχο στο οίκημα, ανταποκρίθηκαν με θετική ενέργεια και χαρά στην πρόταση αλλά και στο κάλεσμά μας. Ο μπαμπάς μας είχε παραξενευτεί λίγο στην αρχή για την ιδέα-πρότασή μου και είχε ενδοιασμούς και αμφιβολίες, αλλά τελικά... πείστηκε, βοήθησε και το χάρηκε και ο ίδιος!

Στο επόμενο, β΄μέρος του ποστ για το πάρτυ μας... θα σας αποκαλύψω
πόσους χαρτονένιους πολύχρωμους κύκλους χαρτοκόψαμε για τη διακόσμησή μας!!!


Ως προς το θέμα...

Με τους ήρωες από τα διάφορα γνωστά και άγνωστα cartoon που μας περιτρυγυρίζουν γενικά δεν τα πάω και πολύ καλά, ενώ και το Αγγελάκι μας είναι αρκετά μικρό για να έχει αρχίσει να έχει σχετικές προτιμήσεις, αδυναμίες και αιτήματα. Έτσι, λοιπόν, μετά από αρκετή σχετική διαδικτυακή αναζήτηση αποφάσισα! Το θέμα μας, πρωτότυπο νομίζω για τα ελληνικά δεδομένα, (θα) ήταν το πολύχρωμο πουά ή αλλιώς....

Είχα να ετοιμάσω ένα polka dots party α λά ελληνικά!

Όπως μπορείτε εύκολα να φανταστείτε μικρές και μεγάλες χρωματιστές και πουά λεπτομέρειες είχαν την τιμητική τους και κατέκλυσαν τα πάντα γύρω μας εκείνο το απόγευμα. Όσο και όπου μπόρεσα προτίμησα να χρησιμοποιήσω παστέλ αποχρώσεις, μιας και γενικά μου ταιριάζουν περισσότερο!

Save The Date και Επίσημη Πρόσκληση...

Όλα ξεκίνησαν με ένα Save The Date ηλεκτρονικό μήνυμα που στάλθηκε σε όλους τους καλεσμένους μας για να "μαρκάρουν" την ημερομηνία και το event μας, μιας και για το σχεδιασμό της επίσημης πρόσκλησης, που επίσης στάλθηκε ηλεκτρονικά, καθυστέρησα λίγο.

Το αποτέλεσμα των δυο γραφικών που δημιούργησα σχετικά το βλέπετε παρακάτω.



Δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στα αλλόγλωσσα πολυφορεμένα στοιχάκια, 
και έτσι στην πρόσκληση αυτοσχεδίασα.... αλά ελληνικά! Πώς σας φαίνεται το αποτέλεσμα;




Tα γραφικά τα σχεδίασα μόνη μου, όπως και ότι άλλο θα δείτε παρακάτω... 

Ωστόσο το "2" με το πουά και το cup cake είναι έμπνευση της αγαπημένης μας Αθηνάς Κάκου (craftaholic-shop.gr) που το δημιούργησε αποκλειστικά για το Αγγελάκι μας, στο προσωποποιημένο φόρεματάκι που ετοίμασε για τη γενεθλιάζουσα μας ειδικά για την ημέρα του πάρτυ. Τέλειο;;; 


www.craftaholic-shop.gr



Τα τραπέζια και το μενού μας...

Τα δυο τραπέζια που στήσαμε, ένα για τον παιδικό και ένα για τον "ενήλικο" μπουφέ μας ντύθηκαν με τραπεζομάντιλα λευκά με πουά και γέμισαν με πολύχρωμα σερβίτσια και χαρτοπετσέτες. Ενώ σχεδίασα και από ένα εκτυπώσιμο με πληροφορίες για το μενού που αναμέναμε να γεμίσει το καθένα.

Α! είχαμε στήσει σε μια άκρη σε ένα τραπεζάκι, και την καφετιέρα μας με όλα τα λοιπά απαραίτητα συμπράγκαλα και στην αρχή εκτελούσαμε άμεσα παραγγελίες καφέδων για τους γονείς... espresso, cappucino, fredo κλπ κλπ κλπ.... αχ ταλαιπωρία, που τράβηξε ο καλός μου σε αυτό το στάδιο!!!





Το μενού μας περιελάμβανε λιχουδιές γλυκές και αλμυρές, κυρίως χειροποίητες και σπιτικές. 

Συγκεκριμένα είχα ετοιμάσει με τα χεράκια μου από δυο γλυκά κεράσματα για το καλωσόρισμα για γονείς και παιδιά, σύνολο τέσσερα.... τα εξής:

Γλυκό Καλωσόρισμα για τα παιδιά:  
Γλειφιτζούρια - στικς σοκολάτας & Ατομικά ζελέ σε μωσαϊκό

Γλυκό Καλωσόρισμα για τους μεγάλους: 
Oreo cakes & Ατομικά cheese cakes 

 

Δύο φωτογραφίες πολύ "λίγες" για να αναδείξουν το μεγαλείο των γλυκισμάτων μου..... πππφφφ!!!


 Τα σταντ με τα ατομικά ζελέ και cheese cake δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν εγκαίρως!

 

  
Το αλμυρό μενού για τους γονείς αποτελούνταν από: 

- Μια μεγάλη πιατέλα στην οποία είχαμε ψιλοκόψει πολύχρωμα λαχανικά (καρότα, αγγούρια, πιπεριές) σε στικ και είχαμε προσθέσει ντοματίνια και διάφορα τυριά κομμένα σε μπουκίτσες. 
- Ένα βαθύ σκεύος με μπόλικα ognion rings ή αλλιώς δαχτυλίδια καραμελλομένου κρεμμυδιού, τα οποία προσωπικά λατρεύω και θεωρώ τον απόλυτο συνοδευτικό μεζέ για καλή παρέα και μπύρα! 
- Όλα τα παραπάνω συνόδευαν δυο σάλτσες ντιπ που είχα επιμεληθεί, επίσης, προσωπικώς(!) και διαφόρων ειδών κριτσίνια, παξιμαδάκια, κράκερς κλπ κλπ κλπ
- Στο τέλος..... ήρθαν και οι super γίγας πίτσες μας!!! (νά τα, νά τα και τα ετοιματζίδικα....σσστ!)

Όπως ίσως διαβάσατε και στα εκτυπώσιμα μενού μας παραπάνω, 
μπύρες - κρασί και αναψυκτικά ήταν στη διάθεση των φίλων μας για να απολαύσουν το φαγητό τους.

Το αλμυρό μενού για τα παιδιά αποτελούνταν από: 

- Σπιτικά Τοστάκια/Μπομπίτσες με γαλοπούλα και τυρί
- Τυροπιτάκια - Κοτομπουκιές - Πατατοκροκέτες (σας είπα για τα αγοραστά κατεψυγμένα, ε;!)
- Σουβλάκια/Στικς με χειροποίητο κεφτεδάκι, αγγούρι, ντοματάκι και τυρί.
Αυτά τα τελευταία στήθηκαν όρθια γύρω από ένα "ντυμένο" στεφάνι από φελιζόλ και έκαναν και τη μεγαλύτερη εντύπωση...

Οι μικροί μας φίλοι συνόδεψαν το πιάτο τους με χυμούς και λεμονάδες/πορτοκαλάδες σαν αυτές:



Εδώ πρέπει να σας πω ότι για τα παιδιά δεν είχα αρκετά τραπεζοκαθίσματα στο... επίπεδό τους, αλλά είχα μια ιδέα διαφορετική, την οποία χάρηκαν πολύ!

Για την ακρίβεια, όταν ήρθε η ώρα να σερβιριστούν, τους πρότεινα να δοκιμάσουν να φάνε με έναν τρόπο εναλλακτικό, σε ένα τραπέζι "μαγικό". 

Στη συνέχεια με τη συμμετοχή και τη βοήθειά τους στρώσαμε κάτω ένα μεγάλο τραπεζομάντιλο στο οποίο μαζί τοποθετήσαμε τα σουπλά και τα σερβίτσια τους, λίγο πριν καθίσουν κάτω οκλαδόν όλα γύρω-γύρω για το φαγητό και το ποτό τους...

Το αποτέλεσμα, ευτυχώς, δεν έτυχε αλλά πέτυχε! 




Tip: Στα σημεία της πυλωτής στα οποία κινήθηκαν τα παιδιά με τα παιχνίδια τους και εκεί όπου "στρώσαμε το τραπέζι τους", είχαμε από πριν προνοήσει να καλύψουμε όλο το πάτωμα με το χοντρό χαρτόνι που χρησιμοποιούν οι μπογιατζήδες και λοιποί επαγγελματίες στις οικοδομές!

Ξέρω - ξέρω... σας χρωστάω τις συνταγές για τις περισσότερες από τις προαναφερόμενες φαγώσιμες δημιουργίες μου αλλά υπόσχομαι να προσπαθήσω να σας "εξοφλήσω" στο άμεσο μέλλον!

Και κάπου εδώ... μόλις κατάλαβα γιατί τόσους μήνες δεν είχα αξιωθεί να συγκεντρωθώ να (κατά)γράψω αυτό το αφιέρωμα! Για αυτό αποφασίζω να κόψω το ποστ σε δύο μέρη και προς το παρόν σας αφήνω (ελπίζω με μια γεύση γλυκιά) και σας υπόσχομαι (πάλι?!) ότι θα επανέλθω soon με τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα του πάρτυ μας. Διακόσμηση χώρου - Ομαδικά παιχνίδια - Πινιάτα - Τούρτα - Δωράκια κλπ κλπ κλπ στο επόμενο επεισόδιο!

Mέχρι τότε περισσότερες ιδέες για το δικό σας polka dots πάρτυ, βρείτε στο πίνακα που δημιούργησα κατά τη διάρκεια των δικών μου σχτικών αναζητήσεων στο pinterest εδώ!

Για πείτε τε μου τώρα... ανυπομονείτε για τη συνέχεια;;; Ή μόνη μου χαίρομαι η μάνα, οέο...?!

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Διαβάστε επίσης:
- DIY παιχνίδι για ένα ή και πολλά παιδιά (για πάρτυ αλλά όχι μόνο!)



Είσαι και εσύ μια party-maniac μαμά;;; Έλα στη νέα παρτομάδα μας στο facebook!
Για τις λεπτομέρειες και τη συμμετοχή σου, κάντε κλικ εδώ!



Ένας φυσιολογικός τοκετός - Οι απρόσμενες επιπλοκές - Η υστερεκτομή - Η απώλεια - Το δώρο..... Η ΖΩΗ!



28η Οκτωβρίου 2011...
13 ημέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού μου.


Ώρα 2:30 πμ. Σηκώθηκα για τουαλέτα και ανακάλυψα μια μικρή αιμορραγία. 
Δεν ανησύχησα σημαντικά και αποφάσισα να ενημερώσω το γιατρό το επόμενο πρωί.
Δεν ανησύχησα σημαντικά;;;
Υποσυνείδητα ισως ναι. 

Μετά απο λίγη ώρα με ξαναπήρε ο ύπνος και το όνειρο που είδα το θυμάμαι σαν χθες:

Ήμουν με τον άντρα μου σε ένα μεγάλο κτίριο και κρατούσαμε βαλίτσα. Ήταν το μαιευτήριο. Ανεβαίναμε τις σκάλες και ξαφνικά - δεν ξέρω πως - χαθήκαμε. Βρέθηκα μόνη μου σε ένα σκοτεινό υπόγειο και δεν ήξερα από που να βγω. Είχα πολύ άγχος και δεν καταλάβαινα γιατί και πως βρέθηκα εκεί. Άρχισα να κλαίω και να νομίζω ότι κάτι πολύ κακό θα μου συμβεί. Ξαφνικά, ενώ ένιωθα ότι είχαν περάσει πολλές ώρες που βρισκόμουν μόνη στο υπόγειο, πέρασε από μπροστά μου μια παρέα παιδιών με ποδήλατα. Ένα όμορφο καστανόξανθο αγόρι με κατακόκκινο μπουφάν μου χαμογέλασε, με πήρε από το χέρι και με έβγαλε στο φως.
Ξύπνησα κλαμμένη και ιδρωμένη. Είπα στο Θάνο μου: " Νομίζω πως σήμερα θα γεννήσω ".
Και από μέσα μου αναρωτήθηκα:  "Θα πάνε όλα καλά;;;;".



Τηλεφώνησα στο γιατρό μου να τον ενημερώσω για τη νυχτερινή αιμορραγία. 
Τον πέτυχα στο μαιευτήριο και μου είπε να πάω από κει για να με δει. Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο κατάλαβα ότι το μωρό είχε κατέβει αρκετά γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να καθίσω.
Πράγματι, ο γιατρός μου είπε ότι το μωρό είχε κατέβει πολύ και αφού είχα και λίγο αίμα, καλύτερα να μην περιμένουμε άλλο. Τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμαζόταν να μου κάνει τεχνητούς πόνους, εγώ άρχισα να πονάω φυσικά! Γέννησα φυσιολογικά και σχετικά εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες, πράγμα σπάνιο για πρώτο τοκετό από ο,τι έλεγαν όλοι εκεί. 

Πήρα αγκαλιά το αγοράκι μου και ένιωσα την απόλυτη ευτυχία!! 
Αυτή είναι η τελευταία στιγμή που θυμάμαι. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη την ημέρα. 

Τα όσα ακολούθησαν θα σας τα διηγηθώ όπως μου τα διηγήθηκαν κι εμένα...

Αφού μου πήραν το μωρό για να το περιποιηθούν και ενημέρωσαν τους δικούς μου ότι όλα πήγαν καλά, ο γιατρός μου διαπίστωσε ότι η μήτρα μου δεν έκανε συσπάσεις. Περίμενε λίγη ώρα και προσπαθούσε να την κάνει να συσπαστεί, αλλά η μήτρα μου δεν ανταποκρινόταν. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και μου έκαναν νάρκωση. Ακόμα όμως και πριν τη νάρκωση δε θυμάμαι τίποτα έως και σήμερα. Προφανώς ο εγκέφαλος μου επέλεξε να τα αποβάλλει όλα αυτά και να κρατήσει ως τελευταία εικόνα την ομορφότερη όλων. Και παραλίγο αυτή η ανάμνηση να ήταν η τελευταία της ζωής μου... 

Είχα εσωτερική αιμορραγία λόγω πλαδαρής μήτρας, η οποία "απειλούσε" να εξαπλωθεί στην κοιλιά μου. Ο γιατρός μου, που είναι και φίλος μου, μαζί με μια ομάδα γιατρών που συστάθηκε για την περίπτωση μου, αγωνίστηκαν παλεύοντας με την αδιάφορη μήτρα μου για πολλές ώρες. 
Ήταν μάταιο... 



Η μήτρα μου αποφάσισε για μένα. Η φύση αποφάσισε για μένα... Οι γιατροί αποφάσισαν για μένα... Οι δικοί μου συναίνεσαν... Δεν ξέρω ποιος από όλους τελικά αποφάσισε για μένα. Για μας... Πάντως δεν αποφάσισα εγώ! Και αυτό είναι που πόνεσε παρά πολύ μετά το πρώτο σοκ. 

Η μήτρα μου με όλα τα εξαρτήματα πλην των ωοθηκών αφαιρέθηκε στις 5 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας. Της δεύτερης ημέρας στη ζωή του παιδιού μου. Αφαιρέθηκε για να σωθεί η ζωή μου. Και στη θέση της άφησε ένα τεράστιο αιμάτωμα... Και ύστερα ένα κενό... 

Μετά την επέμβαση με έβαλαν σε καταστολή στην εντατική για να ηρεμήσει ο οργανισμός μου. Ένας οργανισμός που είχε πιάσει πάτο και άρχισε να ανεβαίνει σταθερά αμέσως μετά την υστερεκτομή. 

Με ξύπνησαν 2 ημέρες μετά. Δευτέρα μεσημέρι... 

Το μωρό μου γεννήθηκε Παρασκευή και μπήκε στη θερμοκοιτίδα γιατί δεν έτρωγε. Δέχτηκε να πιει την πρώτη γουλιά γάλα (τεχνητό φυσικά) Δευτερα μεσημερι. Τυχαίο;;;

Παρέμεινα λίγες μέρες στην εντατική, ώσπου να σταθεροποιηθούν οι τιμές στο αίμα και να υποχωρήσει κάπως το οίδημα (δε μπορούσα όχι να περπατήσω, ούτε και να γυρίσω πλευρό).

Είδα το μωρό μου Τετάρτη απόγευμα για πρώτη φορά (ή μάλλον για δεύτερη) και την Πέμπτη μεταφέρθηκα στο δωμάτιο. 


Το Σάββατο με πληροφόρησαν για την αφαίρεση της μήτρας.
Μου το είπε ο γιατρός μαζί με τον άντρα μου. Το ήξεραν όλοι βέβαια εκτός από μένα. Τότε βέβαια δε με απασχόλησε πολύ αυτό το νέο. Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη από το γεγονός ότι έφτασα τόσο κοντά στο θάνατο, λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού μου.
Αυτό μου ήταν αδιανόητο. Και ακόμα μου είναι... 

Γιατί συνέβη σε μένα αυτό; Δεν είμαι μεγάλη σε ηλικία, δεν είμαι παχύσαρκη, δεν έχω βεβαρημένο ιστορικό ούτε κάποια κληρονομικότητα. Είναι από τα ιατρικά ανεξήγητα ...

Τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω το παιδί μου και μου θυμίζει εκείνο το αγόρι που με έσωσε στο όνειρο. 

Και έχω περάσει από όλα τα στάδια "πένθους" της μήτρας μου που μας άφησε νωρίς. 
Σοκ, απορία, θυμός, απώλεια, αποδοχή. 

Έχω αποδεχτεί αυτό που μου συνέβη, 
έχω ένα υπέροχο αγοράκι περίπου 4 ετών και γιορτάζω τα γενέθλιά μου 2 φορές το χρόνο: 
μια στις 25 Αυγούστου και μια στα γενέθλια του γιου μου: 28 Οκτωβρίου, επετειακή έκδοση!!!



PS: αφορμή για να γράψω ήταν η σημερινή ερώτηση του γιου μου, όταν είδε μια γνωστή μας που κοντεύει να γεννήσει: "Εσύ μαμά θα κάνεις μωρό;"

Γεωργία Α.

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Διαβάστε επίσης, περισσότερες αληθινές μαμαδοϊστορίες μας:

- Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία - Ο επαναγαλακτισμός μου, μια αληθινή εμπειρία

Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και πως να προσαρμοστείτε


Ο Σεπτέμβρης έφτασε και μαζί του πολλά μικρά παιδιά θα πρέπει για πρώτη φορά να αποχωριστούν το ζεστό τους χώρο και τα αγαπημένα τους πρόσωπα (γονείς, παπουδογιαγιάδες κλπ) για να πάνε πλέον στον παιδικό σταθμό.



Το στάδιο της πρώτης επαφής με τον παιδικό σταθμό αλλά και της προσαρμογής, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο ούτε για εμάς τους γονείς... πόσο μάλλον για τα μικρά μας. 
Αυτά είναι που καλούνται από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθούν και να παραμείνουν για ώρες αρκετές σε έναν χώρο που μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν είχαν καν ξαναεπισκεφθεί. Παράλληλα καλούνται να συναναστραφούν "φίλους" αλλά και να "υπακούσουν" παιδαγωγούς, τους οποίους δεν γνωρίζουν από πριν.
Ανεξάρτητα από το αν το δικό σας παιδί, το οποίο μπορεί να βρεθεί σε λίγο καιρό σε αυτή τη φάση, είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο των 3 ετών -ηλικία που θεωρείται ορόσημο για την απομάκρυνση ενός παιδιού από τους δικούς του και την εισαγωγή του στον παιδικό σταθμό- ένα είναι βέβαιο... Όσο περισσότερο προετοιμαστείτε εσείς οι ίδιοι και προετοιμάσετε και το παιδί σας και όσο περισσότερο επενδύσετε στην ήπια και ομαλή προσαρμογή του σε αυτή την αλλαγή και ένταξή του στο νέο περιβάλλον, τόσο πιο ευνοϊκή θα είναι και η εξέλιξη της χρονιάς για όλους σας.

Σκεφτείτε τα εξής δυο πολύ απλά χαρακτηριστικά: Το παιδί σας μέχρι τώρα ζει και κινείται σε ένα περιβάλλον οικείο και γνώριμο, ενώ ταυτόχρονα έχει γύρω του ανθρώπους με τους οποίους αισθάνεται άνεση και ασφάλεια τόσο ως προς το να εκφραστεί το ίδιο απέναντί τους όσο και ως προς το να καταφύγει σε αυτούς σε οποιαδήποτε δύσκολη, ανήσυχη, στρεσογόνα κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει.


Από τα παραπάνω γίνεται σαφές πως για να δεχτεί ένα παιδί να παραμείνει στο νέο αυτό χώρο του παιδικού σταθμού αλλά και να μπορέσει να ζήσει μέσα σε αυτόν του χρειάζονται δυο πράγματα:

- Να γνωρίσει το περιβάλλον και να νιώσει άνετα μέσα σε αυτό
- Να γνωρίσει τους ανθρώπους οι οποίοι πλέον θα αναλάβουν τη φροντίδα του και νιώσει ασφάλεια μαζί τους


Για να το πετύχετε αυτό, θα σας πρότεινα να αφιερώσετε τουλάχιστον μια εβδομάδα στην ήπια προσαρμογή του παιδιού σας στο νέο χώρο και να "ακούτε" τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά του. Το ιδανικότερο θα ήταν, σε συνεννόηση με τους διαχειριστές του παιδικού σταθμού στον οποίο έχετε αποφασίσει να εμπιστευτείτε το παιδί σας, αυτή τη μια τουλάχιστον εβδομάδα να συνοδεύετε οι ίδιοι ή κάποιος άλλος πολύ αγαπημένος το παιδί στον σταθμό και να παραμένετε μαζί του με τον παρακάτω τρόπο και για τους παρακάτω λόγους:

- Τις πρώτες 2-3 ημέρες πηγαίνετε μαζί με το παιδί στο σταθμό και μπαίνετε στην τάξη κι εσείς για κάποιες λίγες (1-2) ώρες. Εσείς καθόσαστε διακριτικά σε ένα σημείο της αίθουσας όπου δεν παρενοχλείτε και δεν επεμβαίνετε στα όσα διαδραματίζονται μέσα στο χώρο. Αν το παιδί σας θέλει να έρθει κοντά σας, μπορεί. Αν θέλει να εξερευνήσει το χώρο, είναι ελεύθερο να το κάνει.

- Παράλληλα συζητάτε και είσαστε φιλική με την παιδαγωγό της τάξης στην οποία αφήνετε όλο το χώρο, που το ίδιο το παιδί σας της επιτρέπει να πάρει, στο να το πλησιάσει, να το φροντίσει, να αναπτύξει τις σχέσεις της μαζί του.

- Παραμένετε εκεί μέχρι το παιδί να σας δείξει ότι κουράστηκε και επιθυμεί την αποχώρησή του ή μέχρι το πέρας κάποιας ώρας που εσείς έχετε ορίσει.

- Αυτό επαναλαμβάνεται για κάποιες ημέρες, ενώ εσείς έχετε όλο και πιο διακριτική παρουσία στην τάξη.

Με αυτόν τον τρόπο το παιδί έχει το χρόνο να γνωριστεί με το νέο περιβάλλον αλλά και να αναπτύξει την επαφή του με το νέο πρόσωπο που θα έχει την εποπτεία του από εδώ και στο εξής. Εσείς του δείχνετε ότι βρίσκεστε μαζί σε έναν χώρο τον οποίον εμπιστεύεστε, όπως και τους ανθρώπους του. Έτσι το παιδί σιγά σιγά νιώθει όλο και πιο άνετα με τα δυο αυτά νέα δεδομένα.




Η παραπάνω διαδικασία γίνεται για δύο λόγους:

- Πρώτον γιατί το παιδί στην πρώτη κατάσταση που θα του δημιουργήσει ανασφάλεια, στρές και ανησυχία θα σας αναζητήσει. Και έτσι είναι πολύ θετικό για τη ψυχική του ηρεμία το ότι με το βλέμμα του αμέσως θα δει πως είσαστε εκεί.

- Δεύτερον γιατί αυτό που επιθυμείτε πριν το αφήσετε μόνο του είναι να έχει αρχίσει να δημιουργεί έναν νέο δεσμό ασφάλειας με τον παιδαγωγό του. Να έχει αρχίσει δηλαδή να νιώθει ποιο είναι το επόμενο άτομο, πέρα από εσάς, που θα μπορεί να έχει αυτό το ρόλο της παροχής της ασφάλειας και της ηρεμίας στο παιδί, όταν εσείς δε θα είσαστε μαζί του.

Μετά τις πρώτες αυτές ημέρες και αφού το παιδί έχει γνωρίσει το χώρο και έχει κατανοήσει το γεγονός ότι για ό,τι χρειάζεται όσο βρίσκεται εκεί μπορεί πλέον με σιγουριά, εμπιστοσύνη και ασφάλεια να απευθύνεται στη δασκάλα του, μπορείτε να αρχίσετε να απομακρύνεστε από την τάξη. Και πάλι αυτό καλό είναι να γίνει σταδιακά και λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις αντιδράσεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες του παιδιού. Αν το παιδί νιώθει καλά, μπορείτε τη μια ημέρα να λείψετε από την τάξη για 10-15 λεπτά και αν όλα πάνε καλά την επόμενη για μεγαλύτερο διάστημα, μέχρι να νιώσετε και εσείς και το παιδί σας ότι πλέον η παρουσία σας εκεί δεν είναι απαραίτητη.

Γενικά όσο πιο σταδιακή είναι η προσαρμογή του και η ταυτόχρονη δική σας απομάκρυνση τόσο πιο εύκολη θα είναι και η συνέχεια.


Aν, ωστόσο ο παιδικός σταθμός στον οποίο θα πάει το παιδί σας, δεν επιτρέπει καθόλου τη δική σας παραμονή στο χώρο κατά το στάδιο των πρώτων ημερών και της προσαρμογής.... τότε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία του παιδιού με πολύ συζήτηση και σχετική πληροφόρηση θα πρέπει να προσπαθήσετε από το σπίτι και αρκετά νωρίτερα από την πρώτη σας επίσκεψη στο σταθμό.

Σε εμένα όλα τα παραπάνω λειτούργησαν άψογα και είχαμε μια τέλεια προσαρμογή πέρυσι, όταν το αγγελάκι μου πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό όντας μόλις 15 μηνών.

Εύχομαι και σε εσάς να έχετε μια καλή προσαρμογή και μια ακόμη καλύτερη σχολική χρονιά!


Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τη mama-Irini για το περιοδικό sugarmama.gr


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Καλοκαιρινό DIY Δώρο για το σχολείο και τις Δασκάλες μας!

Αυτή την εβδομάδα το Αγγελάκι μας ξεκινάει τη δεύτερη χρονιά του στον παιδικό σταθμό, στο μεταβρεφικό τμήμα πια! Ωστόσο, μόλις θυμήθηκα ότι με αυτά και με τα άλλα που όλοι μας βιώσαμε αυτό το καλοκαίρι και ειδικά τον Ιούλιο μήνα που έκλεινε ο παιδικός.... είχα ξεχάσει - παραλείψει να σας παρουσιάσω μέχρι σήμερα τα DIY αποχαιρετιστηρία δωράκια που ετοίμασα και προσφέραμε στις δασκάλες μας και το υπόλοιπο προσωπικό του σχολειού μας για το καλοκαιράκι. Ήρθε η ώρα λοιπόν!
(Ξέρετε τώρα, αν σας αρέσει η ιδέα και τη διαβάζετε καθυστερημένα, κάντε ένα pin για του χρόνου!)

Το Δώρο στη Δασκάλα μας

Στη δασκάλα με την οποία το Αγγελάκι μας περνάει μαζί τις περισσότερες ώρες της ημέρας, αποφασίσαμε να προσφέρουμε ένα βιβλίο το οποίο συνοδεύσαμε με έναν χειροποίητο DIY σελιδοδείκτη. Το θέμα του βιβλίου επέλεξα να έχει άμεση σχέση με τα παιδιά και την διαπαιδαγώγηση και ανάπτυξή τους, ενώ για το σελιδοδείκτη το θέμα μας ήταν άκρως καλοκαιρινό.

Τα υλικά μας προέκυψαν εύκολα από τα υπόλοιπα και τα απομεινάρια των κατασκευών που είχαμε κάνει για το πάρτυ μας τον Ιούνιο (ακόμα να σας το παρουσιάσω κι αυτό...!), ενώ δε σας κρύβω ότι όπως απότομα και ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα δημιουργίας του σελιδοδείκτη, ένα βράδυ μόλις είχα κοιμίσει τη μικρή μου, έτσι απότομα και ξαφνικά άρπαξα και το ψαλίδι και χωρίς χάρακες και μετρήσεις ξεκίνησα να κόβω τα διάφορα στοιχεία της ιστορίας του.




Και κάπως έτσι ξεκίνησε σιγά - σιγά να παίρνει μορφή η ιδέα μου...















Για να ολοκληρωθεί τελικά... έτσι:



















Όπως βλέπετε στη φώτο, το βιβλίο που διάλεξα ως δώρο για τη δασκάλα είναι "Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών" του John Gottman, ένα βιβλίο που διάβασα το χειμώνα που μας πέρασε και το οποίο εύχομαι να διάβαζαν όλοι οι γονείς -και γιατί όχι και όλοι οι εκπαιδευτικοί- του κόσμου.....
Μετά όλα θα μπορούσαν να είναι τόσο διαφορετικά καλύτερα για όλους μας.

Για τη συσκευασία επέλεξα μια σκέτη χαρτοσακούλα δώρου την οποία στόλισα με το DIY σελιδοδείκτη μας και έτοιμο προς παράδοση!

Πως θα φάνηκε η ιδέα μου και η υλοποίησή της;;;




Τα υπόλοιπα δώρα μας για όλο το προσωπικό του παιδικού σταθμού:


Λόγω των πολλών ωρών που το Αγγελάκι περνάει στο Σχολείο, εκτός από τη βασική δασκάλα και τη δεύτερη βοηθό που έχει στο τμήμα της, τη φροντίζουν ακόμα άλλη δασκάλα το πολύ πρωί και άλλη το απόγευμα. Επίσης η μαγείρισσα, ο φροντιστής του κτιρίου αλλά και οι ιδιοκτήτες-διευθυντές του σταθμού είναι σίγουρα ανάμεσα σε εκείνους που θέλαμε να ευχαριστήσουμε στο τελείωμα της σχολικής χρονιάς. Τι πιο εύκολο λοιπόν, από το να επιλέξουμε να προσφέρουμε τελικά ένα μικρό συμβολικό δωράκι προς όλο το προσωπικό (δασκάλες, φροντιστές και διοίκηση).

Άμεση σκέψη και σταθερή αξία επιτυχίας τα χειροποίητα σαπουνάκια μας!

Ήταν η δεύτερη φορά που έφτιαξα μόνη μου DIY σαπούνια έχοντας ως οδηγό τις δυο σχετικές αναρτήσεις της Μάχης που μπορείτε κι εσείς να δείτε και να εμπιστευτείτε εδώ και εδώ.


Τα υλικά συγκεντρώθηκαν:

 
Διάφανη βάση γλυκερίνης, χρώμα ζαχαροπλαστικής, αιθ. έλαιο λεβάντας, οινόπνευμα, κουπάτ.


Οι κατσαρόλες άρχισαν να ζεσταίνονται:













Λιώνουμε τη γλυκερίνη σε μπεν μαρί, τη χρωματίζουμε και την αρωματίζουμε.


Και η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά χρώματος.. θαλασσινού αλλά και ουρανίου!












Ρίχνουμε τη γλυκερίνη σε ένα ταψί ή μπολ να κρυώσει και μετά κόβουμε τα σχέδια που θέλουμε.




Τα τιρκουάζ σαπουνάκια μου συσκεύασα με διάφανη μεμβράνη 
και στόλισα ντύνοντάς τα με χάρτινους, φωτεινούς, κατακίτρινους ήλιους!


 


Για την τελική μου παρουσίαση... αφού διάλεξα το κουτάκι στο οποίο θα τα τοποθετούσα, ετοίμασα και μια πρωτότυπη, καλοκαιρινή,  χειροποίητη κάρτα να τα συνοδέψω...






















Και ιδού το τελικό αποτέλεσμα! 




 

Λοιπόν, πως σας φαίνεται;;; Οι αποδέκτες μας, πάντως, ενθουσιάστηκαν!


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!




Διαβάστε επίσης:
- Περισσότερες ιδέες και diy δημιουργίες από τη mama-Irini στην ενότητα creating εδώ!