Το μικρό μου Αγγελάκι,
συμπλήρωσε τους 20 πρώτους μήνες της ζωής του και διανύει ήδη τον 21ο !
συμπλήρωσε τους 20 πρώτους μήνες της ζωής του και διανύει ήδη τον 21ο !
Όχι που να το παινευτώ, αλλά είναι το πιο πιο όμορφο, το πιο γλυκό, το πιο έξυπνο και το πιο χαριτωμένο μωρό και… είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό.
Όχι, δεν είμαι μαμά κουκουβάγια – αλήθεια σας λέω!!!
 |
| Για του λόγου το αληθές, λοιπόν! |
Ο λόγος που γράφω σήμερα αυτά τα λόγια είναι για να θυμάμαι και αργότερα και να ανατρέχω σε αυτήν τη χρονική περίοδο, αυτούς τους μήνες της ζωής της, που νιώθω ότι η εξέλιξη και η πρόοδος της είναι τόσο θεαματική. Στο λόγο και στην έκφραση, στις δράσεις και στις αντιδράσεις της… όλα πλέον παίρνουν άλλη τροπή κι ανάπτυξη.
Τα λογάκια κάνουν ολόκληρες φρασούλες και το θέλω έχει γίνει ισχυρό και με άποψη!
«(σχ)ολείο (θ)α παπάω»
«(θ)α φαφάμε;»
Αυτή η διπλή πρώτη συλλαβή…. Με τρελαίνει!
Το ίδιο και τα πρώτα γράμματα των λέξεων που παραλείπονται.
«(μπ)ουφάν μου (ν)α βάλω»
«όχι μι (=ψωμί) – τσιτσίνι(=κριτσίνι) θέλω»
«μπαμπά/μαμά που είναι;»
«γειά θου - φε(ύ)γω γώ τώ(ρ)α»
«ποπό(=δικό) μου είναι…»
"πο μπολώώώώ" (=δε μπορώώώώ)
"πο μπολώώώώ" (=δε μπορώώώώ)
Την προηγούμενη εβδομάδα μου πρωτοείπε «(καλή)μέέέρα»!!!
Και προχτές το απόγευμα το μαγικό «μαμά (σ΄)απαπώ πο(λ)ύύ»!
Τι άλλο να ζητήσω η μάνα;!
Ήταν Σάββατο πρωί και κοιμόμασταν και οι τρεις στο μεγάλο κρεβάτι.
Ο μπαμπάς, η μαμά και το μωρό μας ανάμεσά μας.
(Τα σαββατοκύριακα που, λόγω της καθημερινής συνήθειας του πρωινού ξυπνήματος για τον παιδικό σταθμό ξυπνάει και πάλι κατά τις 6-7 το πρωί, συνηθίζουμε με τον μπαμπά της να την παίρνουμε στο κρεβάτι μας για να παρατείνουνε όσο γίνεται λίγο παραπάνω τον ύπνο και το οικογενειακό χουζούρι μας.)
Κάποια στιγμή ανοίγω τα μάτια μου και, όπως ήμουν γυρισμένη στο πλάι, βλέπω το γλυκό της μουτράκι σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου πρόσωπο. Μου χαμογελάει πονηρά και χαρούμενα και -πριν βγάλω κιχ εγώ- μου λέει όλο χάρη και νάζι «(καλή)μέέέρα».
Ε, τώρα πείτε μου κι εσείς….. Λιώνεις ή δε λιώνεις;;;; Μωρέ, λιώνεις και παραλιώνεις!!!
Ήταν Τετάρτη απόγευμα.
Ήμασταν ξαπλωμένες μάνα και κόρη στον καναπέ, όπου λατρεύουμε να απολαμβάνουμε τη μεσημεριανοαπογευματινή μας σιέστα.
Ξαφνικά, σηκώνεται από την αγκαλιά μου… τεντώνεται…
με κοιτά… χαμογελά… και λέει «(σ΄)απαπώ πο(λ)ύύ»….
Λιώνεις ή δε λιώνεις, και πάλι ερωτώ;;;;
Μωρέ, λιώνεις και παραλιώνεις2!!!
Και την επόμενη ημέρα, πάμε με τον μπαμπά της μαζί να την πάρουμε από τον παιδικό σταθμό...
Και μας λέει η δασκάλα από το κάτω τμήμα, την οποία συναντάμε μπαίνοντας:
"Αααα, περιμένετε.. να πάω εγώ να σας την κατεβάζω γιατί αν σας δει δε θα με αφήσει να την πάρω αγκαλίτσα και θα σκάάάάσω!" και συνεχίζει "Γιατί ξέρετε, τη μικρή σας όλοι θέλουμε να την παίρνουμε αγκαλίτσα!"
Χμμμμ, κοιταζόμαστε με τον καλό μου...
Τί να πεις;!
Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!
..
