Ένα κείμενο που έγραψα κατά τη διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης μου και δημοσιοποιώ τώρα
μιας και έχοντας ξεκινήσει και πάλι σχολεία, δραστηριότητες, υποχρεώσεις....
χρειάζεται να παραμένουμε σε επαγρύπνηση!
μιας και έχοντας ξεκινήσει και πάλι σχολεία, δραστηριότητες, υποχρεώσεις....
χρειάζεται να παραμένουμε σε επαγρύπνηση!
Το κορίτσι μου, ηλικίας 3 ετών και 3 μηνών, πηγαίνει στον παιδικό σταθμό ήδη από 15μηνών... Την αφήνουμε το πρωί στις 7 με 7.15 π.μ. και την παραλαμβάνουμε το απόγευμα μεταξύ 16.30 με 17.00. Μετρήσατε; 10 σχεδόν ολόκληρες ώρες παραμένει εκεί και μακριά μας.
Το απόγευμα τρέχουμε να προλάβουμε να τα πούμε και να τα κάνουμε όλα μέσα σε 2-3 ώρες.
Να μάθουμε τα νέα της, να της πούμε τα δικά μας.
Να πάμε μια βόλτα, να καθίσουμε μαζί, να παίξουμε.
Να γελάσουμε, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε.
Να... να... να... μέχρι τις 19.30 το πολύ.
Να πάμε μια βόλτα, να καθίσουμε μαζί, να παίξουμε.
Να γελάσουμε, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε.
Να... να... να... μέχρι τις 19.30 το πολύ.
Μετά χρειάζεται να ξεκινήσουμε διαδικασία φαγητού, μπάνιου, ύπνου.
Να κοιμηθεί κατά τις 9.00 το βράδυ για να προλάβει να ξεκουραστεί γιατί το πρωί έχει ξύπνημα, στις 6.00 π.μ., ο εργάτης... ε, το παιδί μας, ήθελα να πω.
Να κοιμηθεί κατά τις 9.00 το βράδυ για να προλάβει να ξεκουραστεί γιατί το πρωί έχει ξύπνημα, στις 6.00 π.μ., ο εργάτης... ε, το παιδί μας, ήθελα να πω.
Πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να κλαίει στην επιστροφή από τη δουλειά, πηγαίνοντας να την πάρω από το σταθμό, το απόγευμα. Όχι δεν είναι οι τύψεις που το κορίτσι μας ξυπνάει αναγκαστικά και καθημερινά από τα χαράματα και λείπει από το σπίτι της για όλο το υπόλοιπο της ημέρας, από τόσο μικρή ηλικία, σαν έχει να πάει για το μεροκάματο ή λες και δε θα το κάνει αυτό ούτως ή άλλως σε όλη την υπόλοιπη ζωή της.
Είναι οι τόσες πολλές ώρες που χάνουμε εμείς από τη ζωή της και εκείνη από τη δική μας.
Όχι, δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι. Και ευτυχώς στο σχολειό της, βλέπω και ξέρω ότι, περνάει πολύ όμορφα και πηγαίνει με κέφι και όρεξη καθημερινά και λατρεύει τη δασκάλα της και την κολλητή της φιλενάδα. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν φτάνουν. Και όχι, δεν είναι οι τύψεις.
Είναι η θλίψη, που όσα καλά και ευχάριστα και αν ξέρεις για αυτές τις ώρες, αυτή παραμένει.
Ακόμα και όταν ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, όντας εργαζόμενοι, δεν είναι εύκολο να δεχτούμε αβασάνιστα το γεγονός ότι από όλες τις ώρες της ημέρας, τελικά ζούμε το παιδί μας μόλις 2-3 και αυτές είμαστε ήδη και εμείς και εκείνο κουρασμένοι και επιβαρυμένοι με όλα όσα ζήσαμε όλη την προηγούμενη ημέρα.
Όμως, να σας πώ κάτι; Επειδή, ξέρω ότι όλα αυτά αφορούν και πολλούς από εσάς, έναν τρόπο έχω βρει να τα εξομαλύνω όσο μπορώ. Έναν τρόπο που με κάνει να νιώθω καλύτερα εγώ και να περνάει όμορφα και το παιδί μου αυτές τις λίγες ώρες της ημέρας που με βλέπει. Ε, αυτόν τον τρόπο θα σας τον δώσω σαν συμβουλή.
Αφήστε τις δουλειές, το σκούπισμα, το μαγείρεμα, το σιδέρωμα στην άκρη.
Κάντε τα όταν κοιμηθεί, ή έστω κάντε τα μαζί σαν παιχνίδι!
Αφήστε το κινητό στη γωνία. Μη σπαταλάτε τον λίγο πολύτιμο κοινό σας χρόνο χαζεύοντας μια οθόνη.
Αυτές τις δύο-τρεις ώρες αφιερώστε τες στο παιδί σας και σε εσάς με το παιδί σας.
Πηγαίνετε μια βόλτα μαζί, παίξτε, πείτε τα νέα σας. Κάνετε πράγματα μαζί που σας και το ευχαριστούν.
Κάντε τα όταν κοιμηθεί, ή έστω κάντε τα μαζί σαν παιχνίδι!
Αφήστε το κινητό στη γωνία. Μη σπαταλάτε τον λίγο πολύτιμο κοινό σας χρόνο χαζεύοντας μια οθόνη.
Αυτές τις δύο-τρεις ώρες αφιερώστε τες στο παιδί σας και σε εσάς με το παιδί σας.
Πηγαίνετε μια βόλτα μαζί, παίξτε, πείτε τα νέα σας. Κάνετε πράγματα μαζί που σας και το ευχαριστούν.
Γεμίστε τον κοινό σας χρόνο και αυτό θα σας αποζημιώσει και τους δύο για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Άλλωστε το παιδί μας δεν είναι άλλη μια μας υποχρέωση. Έτσι δεν είναι;
Το παραπάνω άρθρο,
γράφτηκε από τη mama-Irini και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα paidi.gr