Φυσιολογικός τοκετός ή Καισαρική τομή #1

Το μόνο σίγουρο είναι πως το ερώτημα που τίθεται στον τίτλο της ανάρτησης αυτής, δεν αφορά και δεν πρέπει να αφορά σε επιλογή αλλά σε υπαρκτή ανάγκη και μόνο...

Αν ανήκετε σε εκείνο το μικρό ποσοστό γυναικών που επιθυμούν από επιλογή να γεννήσουν με καισαρική τομή, πιστεύοντας πως έτσι θα γλυτώσουν τους πόνους της γέννας, ή αν ανήκετε σε εκείνο το ποσοστό των γυναικών που πιέζονται από το μαιευτήρα τους να προχωρήσουν σε ένα χειρουργείο για λόγους που σήμερα πια δεν αποτελούν ενδείξεις υποχρεωτικής καισαρικής τομής (όπως προϋπάρχουσα καισαρική τομή, υψηλή μυωπία, πιθανή περιτύλιξη λώρου, ισχιακή θέση μωρού, μεγάλο βάρος κλπ), τότε διαβάστε και τα παρακάτω και ξεκινήστε εκ νέου μία έρευνα των εναλλακτικών που έχετε για τον τοκετό σας.


Έχοντας πλέον στο ενεργητικό μου μία καισαρική τομή που έκανα στο πρώτο μου παιδί (πριν 2,5 χρόνια) και έναν φυσιολογικό τοκετό που έζησα πριν λίγες ημέρες, γεννώντας το δεύτερο παιδί μου θα κάνω μία απλή καταγραφή των διαφορών που βίωσα και βιώνω μεταξύ των συνεπειών και των επιπτώσεων του χειρουργείου της καισαρικής τομής και του κολπικού τοκετού. 


Α. Μετά την καισαρική τομή:

- Στην αίθουσα ανάνηψης, έτρεμα ολόκληρη από την αναισθησία που έφευγε... Καθετήρες, οροί και λοιπά παρελκόμενα κρέμονταν από πάνω μου, περιορίζοντας με περισσότερο.

- Με ανέβασαν στο δωμάτιο νοσηλείας κ με μετέφεραν σαν το τσουβάλι στο κρεβάτι μου και εκεί συνέχισα καλωδιωμένη μη μπορώντας ούτε στο ελάχιστο να κινηθώ, να σηκωθώ ή να σηκώσω το μωρό μόνη μου

- Παρόλο που ζητούσα, προσπάθησα και μου έβαζαν και είχα από την πρώτη στιγμή και συνεχώς το μωρό μου στο στήθος... η γαλουχία μου δεν ήρθε ποτέ και τελικά αναγκάστηκα κ μπήκα σε διαδικασία επαναγαλακτισμού με πρωτόκολλα αντλήσεων κλπ για να καταφέρω να θηλάσω.

- Την επόμενη πια ημέρα για να πετύχουν να με σηκώσουν και να κινηθώ - πάω τουαλέτα κλπ... οι φωνές μου από τον πόνο έφτασαν μέχρι τον πιο ψηλό όροφο του μαιευτηρίου.

- Γύρισα σπίτι μου, τέσσερις ημέρες μετά και οι πόνοι μου από το χειρουργείο παρέμεναν αφόρητοι για όλο τον πρώτο μήνα που ακολούθησε.  Ακόμα κ στο σπίτι μου δεν μπορούσα να αυτο-ξυπηρετηθώ.... Ζητούσα βοήθεια για να καθίσω, να σηκωθώ, να ξαπλώσω στον καναπέ η το κρεβάτι μου. Βοήθεια ακόμα κ για να πάρω αγκαλιά η να αφήσω το μωρό μου.

- Όλη αυτή η δύσκολη εμπειρία με έκανε να κλαίω καθημερινά, χωρίς λόγο απαραίτητα, για πολλές-πολλές ημέρες μετά....
Β. Μετά το φυσιολογικό τοκετό:

- Μπόρεσα και πήρα αμέσως και στην ανάνηψη το μωρό μου αγκαλιά. Μόνη μου, χωρίς καλώδια και πόνους το βόλεψα και το τακτοποίησα πάνω μου, όπως ήθελα/ε.

- Με μετέφεραν πολύ σύντομα στο δωμάτιο νοσηλείας και στο κρεβάτι μου, όπου όμως παρέμεινα αμέσως καθιστή και έφαγα κανονικά το πρώτο μου γεύμα μετά την κούραση τής γέννας.

 - Ή γαλουχία μου ενεργοποιήθηκε αμέσως και το πρωτόγαλα μου έκανε την εμφάνιση του ακόμα και από το στάδιο των εξωθήσεων του  τοκετού, οπότε και ξεπρόβαλαν οι πρώτες σταγόνες στο στήθος μου. Το μωρό μου δεν ήταν νωθρό και αμέσως έπιασε και θήλασε ενεργά.

- Μέσα σε δύο ώρες... Είχα ήδη καθίσει, φάει, σηκωθεί, κάνει μπάνιο. Σήκωνα και άφηνα το μωρό μου οπότε και όπως ήθελα, χωρίς ανάγκη βοηθείας.

- Γύρισα σπίτι μου, μόλις δύο ημέρες μετά το φυσιολογικό τοκετό μου και έχοντας πλέον δυο παιδιά και περισσότερες υποχρεώσεις-αρμοδιότητες. Και όμως, από την πρώτη στιγμή έχω επιστρέψει σε όλες μου τις προ γέννας δραστηριότητες με αντοχές, διάθεση και δυνάμεις.

- Τίποτα άλλο, πέρα από το νέο μας μέλος, δε μου θυμίζει ότι είμαι μόλις λίγων ημερών λεχώνα... χωρίς πόνο, χωρίς ανάγκη ιδιαίτερης φροντίδας και περιποίησης, χωρίς κλάματα! 











































Ένα είναι σίγουρο...
ή φύση είναι σοφή και γνωρίζει τι χρειάζεται για να είμαστε όλοι καλά!
Ας της επιτρέψουμε να μας το διδάξει και σε αυτή τη φάση της ζωής μας.
Όσο είναι στο χέρι μας, ας μην επιτρέπουμε την παραβίαση της.

Ή καισαρική τομή είναι ένα ακόμα χειρουργείο με πιθανές επιπλοκές, παρενέργειες και πόνους που απαιτούν χρόνο για να επουλωθούν.
Μην υποβάλλεται τον εαυτό σας σε αυτή τη διαδικασία χωρίς λόγο....

Ο φυσιολογικός τοκετός απαιτεί να πονέσουμε κάποιες στιγμές, αλλά μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα αμέσως μετά και οριστικά. Άλλωστε, υπάρχουν και οι προσφερόμενες αναισθησίες που μπορούν να μηδενίσουν πλέον κάθε αίσθηση πόνου ακόμα και σε έναν κολπικό τοκετό, αν αυτό είναι το ζητούμενο σας....

Αν θέλετε να  ενημερωθείτε για το φυσιολογικό τοκετό και να μάθετε περισσότερα σχετικά με τα δικαιώματα και τις επιλογές σας κάντε την έρευνά σας και αναζητήστε τη γνώση και την εμπειρία όσων έχουμε την τύχη και την ατυχία μαζί να τα έχουμε γευτεί και τα δύο.....




Το παραπάνω άρθρο,
γράφτηκε από τη mama-Irini και πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα topaidi.gr


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Διαβάστε επίσης:

Μη Επεμβατικός Προγεννητικός Έλεγχος (Εξέταση N.I.P.T.)



Τί είναι η εξέταση αυτή; Τι δείχνει; 

Πότε και πού γίνεται; Γίνεται στην Ελλάδα; 
Είναι ασφαλής; Ποιό είναι το κόστος του test NIPT;



*** Στη δική μας περίπτωση, ένα οριακά καλό αποτέλεσμα της εξέτασης της αυχενικής διαφάνειας, μας οδήγησε στην απόφαση για τη διενέργεια αμνιοκέντησης. Κατά τη διάρκεια του υπερηχογραφήματος, ακριβώς πριν την αμνιοκέντηση, διαπιστώθηκε πως η θέση του πλακούντα (πρόσθιος υψηλός) αλλά και η ύπαρξη πολλών ινομυωμάτων, καθιστούσαν τη διενέργεια αυτής της εξέτασης ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η αμνιοκέντηση ματαιώθηκε και αργότερα διαπιστώσαμε πως ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί. Εντός τριών ημερών, προέκυψαν έντονες συσπάσεις της μήτρας και δυνατοί πόνοι (στη 19η εβδομάδα), συμπτώματα τα οποία θα είχαν αποδοθεί με βεβαιότητα στην επεμβατικότητα της αμνιοκέντησης, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη ένταση και κατά πάσα πιθανότητα θα είχαν οδηγήσει σε αποβολή.

Δεν έπαψε να μας προβληματίζει το αποτέλεσμα της αυχενικής διαφάνειας, παρά την απουσία ανησυχητικών δεικτών και ευρημάτων στο υπερηχογράφημα β’ επιπέδου και αποφασίσαμε μετά τη σχετική έρευνα, να προχωρήσουμε στον Μη Επεμβατικό Προγεννητικό Έλεγχο (με την εμπορική ονομασία: Harmony Test - Ariosa Diagnostics). Σε αναμονή των αποτελεσμάτων…
Ελένη Π.

Τις παρακάτω χρήσιμες πληροφορίες, μας έστειλε η Ελένη μαζί με την δική της ιστορία. Ευχαριστούμε πολύ και είμαστε σίγουροι για τα πολύ καλά αποτελέσματα που θα έρθουν...

Σε περιπτώσεις όπου απαιτείται γενετικός προγεννητικός έλεγχος (ηλικία μητέρας άνω των 35, παθολογική αυχενική διαφάνεια, υπερηχογραφικά ευρήματα, ιστορικό αποβολών, οικογενειακό ιστορικό), εκτός των επεμβατικών μεθόδων,  όπως η αμνιοκέντηση και η λήψη τροφοβλάστης, υπάρχει εναλλακτική.

Ονομάζεται Μη Επεμβατικός Προγεννητικός Έλεγχος (Non Invasive Prenatal Test) και πραγματοποιείται σε δείγμα αίματος της μητέρας. Από το δείγμα αυτό, απομονώνεται το γενετικό υλικό του εμβρύου (free-cell DNA) επί του οποίου διενεργούνται έλεγχοι για τις τρεις βασικές χρωμοσωμικές ανωμαλίες (τρισωμία 21 – Σύνδρομο Down, τρισωμία 13 – Σύνδρομο Patau, τρισωμία 18 – Σύνδρομο Edwards) καθώς και τις αριθμητικές ανωμαλίες των φυλετικών χρωμοσωμάτων (Χ και Υ) – Σύνδρομα Turner και Klinefelter.



Η εξέταση αυτή:

- ανιχνεύει τον υψηλό κίνδυνο για Σύνδρομο Down με ακρίβεια 99%
ενώ το περιθώριο ψευδούς θετικού αποτελέσματος είναι ιδιαίτερα χαμηλό (λιγότερο από 1/1.000).
- μπορεί να διενεργηθεί αρκετά νωρίς, από την 10η εβδομάδα κύησης και έπειτα
σε αντίθεση με την αμνιοκέντηση που πραγματοποιείται συνήθως μεταξύ 14ης και 18ης εβδομάδας 
- αφορά κυήσεις έως δύο εμβρύων, είτε φυσικής είτε In Vitro σύλληψης (IVF).


Ο μη επεμβατικός χαρακτήρας αυτού του προγεννητικού ελέγχου είναι εξαιρετικά σημαντικός αφού ελέγχεται γενετικό υλικό του εμβρύου που απομονώνεται από απλό δείγμα αίματος της μητέρας και όχι από αμνιακό υγρό (όπως στην αμνιοκέντηση) ή από δείγμα από τον πλακούντα (όπως στη βιοψία τροφοβλάστης – χοριακών λαχνών – CVS) και ως εκ τούτου, ο κίνδυνος επιπλοκών και ενδεχόμενης αποβολής εκμηδενίζεται.

Στα αρνητικά αυτού του προγεννητικού ελέγχου ανήκει το ιδιαίτερα υψηλό κόστος, το οποίο κυμαίνεται από € 445 (τρισωμίες 13, 18, 21) έως € 540 (επιπλέον τα φυλετικά χρωμοσώματα Χ και Υ) στη Βιοϊατρική, στα € 580 στο Alpha Lab του Ομίλου Υγεία (δεδομένα 2/4/2015). Το υψηλό κόστος οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το δείγμα αίματος αποστέλλεται προς έλεγχο σε εργαστήριο στις Η.Π.Α.



Image 1 courtesy of patrisyu / FreeDigitalPhotos.net
Image 2 courtesy of imagerymajestic / FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία



Η μοναδική χαρά του να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι ίσως η πιο έντονη συναισθηματική αλλά και σωματική εμπειρία που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γεννάει η κάθε μία, το μόνο που μετράει είναι όλα αυτά που αισθάνεται όταν αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητά της ως συν-δημιουργός, ως μάνα.

Καθώς είχα τη χαρά να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά το πρώτο μου παιδί σε ένα κέντρο φυσικού τοκετού, ακολουθώντας κυρίως το ένστικτό μου και λιγότερο τα τρομοκρατικά λόγια των γιατρών, ήταν πολύ λογικό να επιλέξω ο δεύτερος τοκετός να γίνει στο σπιτικό μας.
Η αλήθεια είναι πως την ίδια επιθυμία είχα και για το πρώτο μας παιδί, αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου γέννα, δεν ήθελα να προσθέσω άγχος σε κάτι εντελώς καινούργιο για μένα και τον σύντροφό μου. Ο φυσιολογικός τοκετός για μένα ήταν μονόδρομος έτσι κι αλλιώς, γιατί από παιδί έτσι το είχα στο μυαλό μου. Πίστευα όμως πως ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω ήταν εκτός κάποιου μεγάλου μαιευτηρίου και σίγουρα σε συνεργασία με κάποιον γιατρό των δικών μου πεποιθήσεων. Αποφάσισα λοιπόν να γεννήσω φυσιολογικά σε ένα κέντρο μόνο για φυσιολογικούς τοκετούς που υπήρχε εκείνη της εποχή. Μέσα μου όμως πίστευα πως και στο σπίτι θα ήταν καλά και πως αν έκανα δεύτερο παιδί αυτό θα γεννιόταν στο σπίτι.

Όταν λοιπόν ήρθαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, ξέραμε και εγώ και ο σύντροφός μου πως ο τοκετός θα γινόταν στο σπίτι, εάν και εφόσον όλα πήγαιναν καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και είχαμε το πράσινο φως από γιατρό και μαίες. Έτσι κι έγινε λοιπόν, η γιατρός ήξερε από την αρχή πως δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να γεννήσω σε οποιαδήποτε κλινική και παρόλα αυτά με ανέλαβε. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως ήταν η 3η γυναικολόγος που αναλάμβανε εγκυμοσύνη μου, αφού στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα αλλάξει 2 γιατρούς (παραλίγο και τρίτο) και οφείλω να ομολογήσω πως η τελευταία μου επιλογή με κέρδισε πραγματικά γιατί με στήριξε ουσιαστικά και δεν άρχισε ξαφνικά “να βλέπει κάτι επικίνδυνο’’. Ήταν εκεί όπου και όπως την χρειαζόμουν και συνεργάστηκε άψογα με τις μαίες μου και όλα αυτά σε ένα κλίμα πολύ φιλικό και ανοιχτό σε οποιονδήποτε προβληματισμό.
Τις μαίες μου τις γνώριζα από τον πρώτο μου τοκετό και για εμένα δεν υπήρχε θέμα αλλαγής των εμπλεκομένων στην μοναδική αυτή στιγμή μου, αφού ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη από την εμπειρία μου μαζί τους. Με παρακολουθούσαν παράλληλα με τη γιατρό μου και έρχονταν σε επικοινωνία μεταξύ τους εάν αυτό ήταν απαραίτητο.

Με την υποστήριξη του συντρόφου μου, της οικογένειάς μου και έχοντας με το μέρος  μου μαίες και γυναικολόγο δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην γίνει ο τοκετός στο σπίτι αφού η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετική. Έτσι κι έγινε λοιπόν…

Η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού (ΠΗΤ) ήταν η 31η Δεκεμβρίου. Ποιοι γιατροί σε ποια κλινική να ήταν άραγε διαθέσιμοι εκείνες τις μέρες; Αυτό το αναρωτήθηκα πολλές φορές είναι η αλήθεια. Δεν χρειάστηκε όμως να «χαλάσω» τις γιορτές κανενός! Αφού προηγήθηκαν προειδοποιήσεις 2-3 μέρες νωρίτερα από τις μαίες μου πως το μωρό έχει κατέβει αρκετά χαμηλά και δεν θα γεννήσω τόσο αργά, στις 21 Δεκεμβρίου ξεκίνησα να έχω κάποιους πόνους που έρχονταν και έφευγαν, αλλά δεν τους χαρακτήριζα και πόνους τοκετού γιατί δεν έμοιαζαν σχεδόν καθόλου με τους πόνους που είχα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Είχα αποκλείσει το γεγονός ότι μπορεί να γεννάω γιατί μπορούσα να κάνω κανονικά τις δουλειές μου και να ασχοληθώ με τον 15 μηνών γιο μου χωρίς να με απασχολούν αυτά τα πονάκια, τα οποία πολύ χαρακτηριστικά είχα ονομάσει «μπούκωμα στη λεκάνη μου». Μέχρι βόλτα πήγαμε το απόγευμα. Επειδή όμως «το μπούκωμα» αυτό είχε μία συχνότητα επανάληψης ανά 15-20 λεπτά με μικρή διάρκεια όμως, κατά το βραδάκι μίλησα με τη μαία μου και την ενημέρωσα για αυτό που μου συνέβαινε. Ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ήρεμη και με τίποτα δεν πίστευα πως θα γεννούσα, εκείνη θορυβήθηκε και μου είπε πως θα έρθει να με δει στο σπίτι το ίδιο βράδυ.

Κατά τις 9 το βράδυ ήταν σπίτι μας, μούσκεμα γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς και πριν σερβίρω το τσάι μας, μου ζήτησε να με εξετάσει. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μου είπε πως γεννάω και πως πρέπει να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο. Πρέπει να πω εδώ πως δεν είχα την αίσθηση ότι γεννάω με τίποτα. Οι πόνοι αν και είχαν ενταθεί δεν θύμιζαν σε τίποτα τους γνωστούς ανυπόφορους πόνους τοκετού. Ήμουν μέσα στην ενέργεια και τη ζωντάνια, σε σημείο που προσφέρθηκα να βοηθήσω τη μαία να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο, χωρίς να της κάνω πλάκα. Με έβαλε στη θέση μου με ένα άγριο βλέμμα και ξαναπήγα για το τσάι, στέλνοντας τον άντρα μου να ξεφορτώσει μαζί της. Η δεύτερη μαία ήταν καθ οδόν και όσο την περιμέναμε οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι και πιο οικείοι. Το μπούκωμα στη λεκάνη εξελισσόταν σε κανονικούς πόνους τοκετού. Πολύ πιο ανεκτοί σε σχέση με τον πρώτο τοκετό και όλο αυτό το βίωνα στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Οι μαίες και ο άντρας μου καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα στο ημίφως και εγώ να κάνω καθίσματα στηριζόμενη στον άντρα μου. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν  σε αυτό το σκηνικό άλλες φορές μου προκαλούν συγκίνηση και άλλες γέλιο, κυρίως γιατί όταν δεν πονούσα μας έβαζα κι άλλο τσάι και καθόμουν κι εγώ στον καναπέ μαζί τους, λες και γεννούσε κάποια άλλη στο άλλο δωμάτιο κι εμείς απλά περιμέναμε.
Όταν οι πόνοι κορυφώθηκαν, κάπως άρχισε να αλλάζει αυτή η ανέλπιστα χαρωπή και ανέμελη διάθεσή μου. Ήθελα ντε και καλά να κάνω μπάνιο για να είμαι καθαρή όταν ακουμπήσει το μωρό πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ενδείκνυται το μπάνιο σε αυτό το σημείο του τοκετού. Κανονικά  έπρεπε να πάρω θέση για εξωθήσεις. Η επιμονή μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να μου το αρνηθούν. Υποβασταζόμενη λοιπόν μπήκα για ντους και θυμάμαι πως έτριβα το στήθος μου και την κοιλιά μου… Ήθελα ένα λεπτό μόνη μου στο ντους, όπου μέσα στους οξύτατους πόνους μου αποχαιρέτησα την κοιλιά μου, καλωσόριζα το μωρό μου και έκλαιγα από συγκίνηση.

Ήμουν πλέον έτοιμη και πνευματικά για τις εξωθήσεις. Βγήκα από το ντους και στο ημίφως του υπνοδωματίου μας, πάνω στα λιλά σεντόνια, υπό τους ήχους των Deva Premal, μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς πολλές οδηγίες από τις μαίες, μέσα στη συγκίνηση, ήρθε στον κόσμο η μικρούλα μας γύρω στη 1.30 τη νύχτα. Χωρίς περιττές διαδικασίες, αμέσως ξάπλωσε στο στήθος μου και έψαχνε μόνη της για να φάει. Ήταν πολύ ήρεμη και ζωηρή ταυτόχρονα, ακριβώς όπως κι εγώ που δεν μπορούσα να κρατηθώ και να παραμείνω ξαπλωμένη.

Οι μαίες ήταν εκεί για να καθαρίσουν και να με βοηθήσουν σε ότι χρειαστώ μέχρι αργά. Η μία ήρθε ξανά το μεσημέρι της επόμενης μέρας και ερχόταν καθημερινά για 3-4 μέρες για να βλέπει εμένα και τη μικρή μας. Η υποστήριξή τους ήταν πολύτιμη και για αρκετό καιρό αργότερα όταν χρειαζόμουν βοήθεια στον θηλασμό.

Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να νιώθω ασφαλής στα χέρια τους, στο σπίτι μου και με αυτόν που αγαπώ. Ούτε μία φορά δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά και κατά τη διάρκεια εκείνης της βραδιάς ούτε μία φορά δεν ένιωσα ανασφάλεια ως προς την απόφασή μου. Ίσα ίσα που ήμουν πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμένη με την επιλογή αυτή.

Όλα ήταν τέλεια και όπως τα είχα φανταστεί και ονειρευτεί… γιατί το όνειρο το είχα δει κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου: πως γεννούσα στο σπίτι, πάνω στο κρεβάτι μου με τα λιλά σεντόνια, με πολύ λίγο φως και μουσική.

Τα όνειρα λοιπόν γίνονται πραγματικότητα κάποιες φορές.

Τ.Κ.


Image courtesy of Victor Habbick / FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!


Όταν η εγκυμοσύνη διακόπτεται απρόσμενα...

 
Παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου πριν περίπου δύο χρόνια. Αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο καιρό πριν ξεκινήσουμε για παιδί, να μη βιαστούμε. Άλλωστε ήμουν 31 χρονών... Έτσι λοιπόν το εκμεταλλευτήκαμε.... Μέσα σε έξι μόνο μήνες μετά τον γάμο, είχαμε ήδη πάει γαμήλιο ταξίδι στις Μαλδίβες, διακοπές σε ελληνικά νησιά και λίγους μήνες μετά στην Αμερική για Χριστούγεννα. Η επιθυμία μας όμως για ένα παιδάκι ήταν τόσο μεγάλη που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα προσπάθειες για να "μεγαλώσει" η οικογένεια. Ο καλός Θεούλης δεν μας παίδεψε καθόλου κι έμεινα αμέσως έγκυος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Έλεγα...άλλα ζευγάρια προσπαθούν χρόνια κι εμείς από τον πρώτο κιόλας μήνα σταθήκαμε τυχεροί. Ένοιωθα ευλογημένη!

Η ευτυχία ήταν μικρή λέξη για να περιγράψω πως νοιώθαμε! Το είπαμε σε όλους και παρόλο που είχα μια μικρή αποκόλληση ήμουν αισιόδοξη και όλα πήγαιναν καλά. Ή μάλλον έτσι νόμιζα...

Έφτασε η μέρα της αυχενικής διαφάνειας. Μια πολύ σημαντική εξέταση, κατά την οποία ο γιατρός σου κάνει έναν κατά τα άλλα απλό υπέρηχο, μόνο που μετράει και το υγρό που έχει το έμβρυο στον αυχένα του. Η ποσότητα αυτού του υγρού υποδηλώνει τις πιθανότητες που έχει το έμβρυο να έχει κάποια τρισωμία ή αλλιώς το λεγόμενο σύνδρομο Down. Πηγαίνοντας στον γιατρό εξομολογήθηκα στον άντρα μου ότι έχω πολύ άγχος και ότι φοβάμαι πολύ για την εξέταση. Ο άντρας μου, παρόλο που είναι πολύ πιο αγχώδης από μένα ήταν χαλαρός και προσπάθησε να με καθησυχάσει. Φτάνοντας στο ιατρείο και περιμένοντας τη σειρά μας, η αγωνία μου μεγάλωνε και το προαίσθημά μου ήταν απλά πολύ κακό.

Έφτασε η σειρά μας, εγώ ξάπλωσα, μου έβαλε ο γιατρός τζελ στην κοιλιά και ξεκίνησε τον υπέρηχο. "80% να είναι κοριτσάκι" μας είπε, και τρελαθήκαμε από την χαρά μας! Ξαφνικά ο γιατρός σταμάτησε να μιλάει αλλά η σιωπή του μας τα είπε όλα. Ακόμα κι εγώ που είμαι άσχετη, κατάλαβα ότι αυτό το μαύρο κομμάτι στον υπέρηχο που μέτραγε και ξαναμέτραγε ο γιατρός ήταν ανησυχητικά μεγάλο. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας...μεγάλη αυχενική διαφάνεια μας είπε, προβλήματα στην καρδιά μας είπε, και μεγάλη πιθανότητα για σύνδρομο Down μας είπε (1 στις 4 για την ακρίβεια!). Σοκαριστικό! Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή της ζωής σου που λες "δεν περίμενα ποτέ να συμβεί αυτό σε εμένα".

Μετά το πρώτο σοκ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε άμεσα σε μια εξέταση που λέγεται λήψη χοριακής λάχνης ή αλλιώς λήψη τροφοβλάστη. Είναι μια επεμβατική μέθοδος που γίνεται στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο από την 10η μέχρι την 14η εβδομάδα, πράγμα που σου επιτρέπει να τερματίσεις την εγκυμοσύνη, στα νόμιμα για την Ελλάδα πλαίσια, σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές γενετικές ή χρωμοσωμικές ανωμαλίες.

Την επόμενη μέρα της αυχενικής πήγαμε ξανά στο ιατρείο του υπερηχολόγου, τον οποίο εμπιστευόμουν πάρα πολύ σαν γιατρό, και πριν ξεκινήσουμε μου εξήγησε την διαδικασία και υπέγραψα ότι συναινώ στην εξέταση καθώς υπάρχει πιθανότητα 1% αποβολής. Ξάπλωσα, μου έκανε πάλι υπέρηχο να δει την θέση του εμβρύου, απολύμανε την περιοχή της κοιλιάς και χωρίς καμία αναισθησία μπήκε μια βελόνα στην κοιλιά μου και μου πήρε υγρό από τον πλακούντα. Δεν κοίταζα την κοιλιά μου αλλά είδα όλη τη διαδικασία από την οθόνη που υπήρχε απέναντί μου. Ένοιωσα ένα μικρό τσίμπημα όταν μπήκε η βελόνα και έναν έντονο πόνο σαν αυτόν της περιόδου κατά τη διάρκεια λήψης του υγρού. Η διαδικασία κράτησε μόλις λίγα λεπτά και βγαίνοντας ο γιατρός μου είπε αν θέλω παυσίπονο. Μου πήραν κι εμένα αίμα για να διαχωρίσουν το δικό μου DNA από του εμβρύου γιατί ήταν κοριτσάκι. Μου είπε ότι μπορεί να πονάω για κανά δυο μέρες κι ότι αν δω αίμα ή πολλά υγρά να του τηλεφωνήσω. Η αλήθεια είναι ότι ο πόνος στην κοιλιά μου κράτησε δυο - τρεις ώρες και δεν είχα ούτε σταγόνα αίμα. Πέμπτη κάναμε την εξέταση και Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα. Δυστυχώς το μωρό μας έπασχε χωρίς αμφιβολία από το λεγόμενο σύνδρομο Down.

Χωρίς κανένα οικογενειακό ιστορικό, χωρίς να είμαι πολύ μεγάλη, χωρίς να έχω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τον λεγόμενο "φαινότυπο" για σύνδρομο Down, έτυχε και σε εμάς.....

Τα συναισθήματα άπειρα...
κάτι μεταξύ σε θλίψη, θυμό, απελπισία και τέλος οργή και ενοχή. 

Οργή για τους γονείς που δεν εκτιμούν το πόσο εύκολα τους ήρθε αυτό το δώρο ζωής και γκρινιάζουν για τα παιδιά τους, και ενοχή μήπως κάποιος εκεί ψηλά μας τιμωρεί για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε.

Τέλος, ήρθε η αποδοχή και η ηρεμία...
Το κοριτσάκι μας έφυγε δυο μέρες μετά......




Τρεις μήνες αργότερα, 
ο Θεός μας έδωσε απλόχερα ένα ακόμα μωράκι
που μπορεί να μην μας έκανε να ξεχάσουμε   

αλλά μας έδωσε και πάλι ευτυχία και ελπίδα!
Είμαι πλέον στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου,
και όση ώρα σας γράφω, ο γιος μου δηλώνει το παρόν με κλωτσιές, τεντώματα και παιχνίδια μέσα στην κοιλιά μου.
Κλείνοντας, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό το μικρό πλασματάκι μέσα μου μπορεί να μην το έχω γνωρίσει ακόμα,
μπορεί να μην ξέρω καν πως είναι,
αλλά ήδη το υπεραγαπώ και το λατρεύω πιο πολύ κι απ´τη ζωή μου την ίδια....

Κωνσταντίνα Μ.



1st (left) Image courtesy of Serge Bertasius / FreeDigitalPhotos.net
 
2nd (right)Image courtesy of dream designs / FreeDigitalPhotos.net
3rd (last-left) Image courtesy of David Castillo /
FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!