Φυσιολογικός τοκετός μετά από 3 καισαρικές τομές... και όμως γίνεται!

Ευχαριστώ πάρα πολύ τη Ζανέτ (Ιωάννα-Μαρία),
που εμπιστεύτηκε την δική της προσωπική, αληθινή ιστορία στις mamadoistories μας. 

Μια εμπειρία, που εκτός από τη δύναμη και το σθένος της, μας δείχνει πως όταν αναζητάς με πίστη, θέληση, γνώση, επιμονή και προσπάθεια το φυσικό, καταφέρνεις τελικά να το βιώσεις. 

Παρ΄ όλες τις αντίξοες και αντίθετες προβλέψεις, 
που είχε να αντιμετωπίσει στα ελληνικά δεδομένα που της έμελλε να κινηθεί, 
πέτυχε να γεννήσει το τέταρτο παιδάκι της με ένα τοκετό φυσιολογικό, όπως τον ήθελε, 
μετά από 3 προηγούμενες καισαρικές τομές. 

Διαβάστε παρακάτω την ιστορία της, όπως την κατέγραψε η ίδια και μας την έστειλε...

Στις 18 Οκτωβρίου 2014 γεννήθηκε φυσιολογικά το τέταρτο παιδάκι μας


Τα τρία πρώτα μας παιδιά γεννήθηκαν με καισαρική τομή... 

Στη πρώτη εγκυμοσύνη, διάβαζα όσα πιο πολλά μπορούσα για την εγκυμοσύνη και τα νεογέννητα και νόμιζα ότι ήξερα αρκετά - άλλωστε δεν θα ζούσα κάτι το πρωτότυπο - μεγάλωσα στο εξωτερικό και θεωρούσα ότι «απλά» γεννάς όταν έρθει η ώρα. Όταν έσπασαν τα νερά στην 40ή εβδομάδα, ήταν έντονα κεχρωσμένα και όταν πήγαμε στο μαιευτήριο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού. Πήγαμε για κ.τ. με επισκληρίδιο αναισθησία. Ο πρωτότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ! (3,860 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής). Παρά την επισκληρίδιο ένιωθα το δεξί μου πόδι, δεν θήλασα αμέσως ενώ το είχαμε συμφωνήσει με τον γιατρό, το μωρό το ξαναείδα μετά από αρκετές ώρες... Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα - δεν είχα διαβάσει τίποτα για την κτ, γιατί θεωρούσα ότι δεν θα με αφορούσε... Ένιωθα ότι είχε βιαστεί το σώμα μου και δυσκολεύτηκα να το δεχτώ (κοιτούσα βιντεάκια κ.τομών στο youtube για να καταλάβω τι μου συνέβη). Δεν μπορούσα να νιώσω πως αυτό το μωρό ήταν αυτό που ήταν στη κοιλιά μου. Ευτυχώς, πείσμωσα με τον θηλασμό και χάρη σε αυτό δέθηκα πραγματικά με τον γιο μας.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη αλλάξαμε γιατρό για να προσπαθήσουμε vbac, αλλά γύρω στην 39η εβδ. σε ψηλάφηση του γιατρού ένιωθα πόνο στο κάτω αριστερό μέρος της κοιλιάς, η εξήγηση ήταν ότι είχε λεπτύνει πολύ το τοίχωμα της μήτρας και έγινε κ.τ. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο γιατρός είδε ότι έχω ανδροειδή λεκάνη και ότι το ακρωτήριο του μαιευτήρα (sacral promontory) εξείχε τόσο, ώστε ήταν αδύνατον να γεννήσω φυσιολογικά. Ο δευτερότοκός μας γεννήθηκε μια χαρά δόξα τω Θεώ (3,550 κιλά, 53 εκ., 36 εκ. περ. κεφαλής) και σε συνεννόηση με τη μαία τον θήλασα αμέσως! Η ανάρρωση ήταν πιο εύκολη.


Όταν περιμέναμε τη μικρή μας, ήταν δεδομένο ότι θα γινόταν κ.τ... 

Από τον πέμπτο μήνα όμως, ξανάρχισα να σκέφτομαι το vbac, να ψάχνω παντού πληροφορίες, να διαβάζω, να επικοινωνώ με ειδικούς στο εξωτερικό. Δεν μπορούσα να σταματήσω όλες αυτές τις σκέψεις και είχα τρελάνει και τον άντρα μου που θεωρούσε ότι το είχα "ξεπεράσει", αφού η λεκάνη μου ήταν έτσι. Άρχισα να μελετάω το spinningbabies.com, επικοινώνησα με μια κοπέλα στην Αμερική, στην οποία είχαν πει το ίδιο για το ακρωτήριο του μαιευτήρα (και έκανε τελικά vbac), βρήκα το άρθρο Don't schedule that repeat c-section until you read this, διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και περνούσαν οι εβδομάδες και ήλπιζα όλο και πιο πολύ να έχω έναρξη τοκετού. Ζήτησα στο Ιασώ το πρωτόκολλο της πρώτης κ.τ. για να δω αν είχα διαστολή, συσπάσεις, πόσο είχαν πέσει οι παλμοί του μωρού κτλ. αλλά δυστυχώς δεν έγραφε τίποτα...

Παρά τις γνώσεις μου πλέον, δεν είχα το θάρρος για δραστικές ενέργειες. Πήγα μεν σε οστεοπαθητικό, αλλά ο συγκεκριμένος δεν είχε ξανακούσει για "άνοιγμα" λεκάνης και μας κοιτούσε σαν χάνος. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν έψαξα (για δεύτερη φορά) για άλλο γιατρό, αφενός γιατί ο συγκεκριμένος ήταν η εγγύησή μου ότι θα πρόσεχε στην κ.τ. και αφετέρου δεν μπορούσα να ακυρώσω τελείως τη διάγνωσή του. Τις τελευταίες εβδομάδες, με παρακολουθούσε πιο πολύ, μετρούσαμε το πάχος της τομής και εγώ διαπραγματευόμουν για να κερδίσω πιο πολλές μέρες πριν την κ.τ. Τελικά η μικρή μας γεννήθηκε στις 38 και 2 (!), μια χαρά δόξα τω Θεώ. (3,150 κιλά, 50 εκ., 35 εκ. περ. κεφαλής)



Τους πρώτους τέσσερις μήνες έκλαιγα...

Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι πάλι κατέληξα σε κ.τ. χωρίς έναρξη τοκετού, ότι πάλι κάτι δεν είχα κάνει καλά, ότι πάλι δεν έγινε το φυσιολογικό και κυρίως ότι θα καθόριζαν οι γιατροί αν και πότε θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. (Όταν πήγα για επανέλεγχο μετά από έναν χρόνο, ο υπερηχογραφιστής γυναικολόγος με τον οποίο συνεργαζόταν ο τότε μαιευτήρας μου, βλέποντας την τομή στη μήτρα μου, μου είπε κατά λέξη: «έχεις τρία παιδιά, δόξα τω Θεώ να λες και να μην ρισκάρεις να κάνεις άλλο, δεν είναι πρόβλημα θα βάλουμε ένα σπιράλ» – ενώ λίγα λεπτά αργότερα, ο τότε μαιευτήρας μου (στο διπλανό γραφείο) μου είπε για τον ίδιο υπέρηχο πως όλα ήταν μια χαρά για μια επόμενη εγκυμοσύνη... δυο αντίθετες απόψεις για τον ίδιο υπέρηχο...)

Πάλι διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα - άρθρα, φόρουμ, ιστορίες. Επικοινώνησα με μαίες στο εξωτερικό και έλαβα ενθαρρυντικές απαντήσεις. Κυρίως επικοινώνησα με μια μαία που είχε κάνει vba3c και έχει γράψει το άρθρο αυτό. Βρήκα και ένα ελληνικό άρθρο που έλεγε για φυσιολογικό τοκετό μετά από πολλές κ.τ. και ήξερα ότι τουλάχιστον μια γιατρός στην Ελλάδα ίσως να υπήρχε για την περίπτωσή μου.

Μελέτησα και άρθρα που αφορούσαν τη στάση του σώματος, όπως αυτό, αυτό και αυτό και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κανονικό ή άσχετο το ότι κάθε τόσο σφήνωνε και με ταλαιπωρούσε ένα νεύρο στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Άρχισα να προσέχω πώς στέκομαι, πώς σκύβω, πώς κάθομαι, ακόμα και πώς σφουγγαρίζω και βάζω ηλεκτρική, για να δώσω μια ισορροπία στο σώμα μου (μέχρι τότε, δεν είχα παρατηρήσει ότι σχεδόν όλα τα έκανα με την δεξιά πλευρά του σώματός μου), και σιγά σιγά ένοιωθα αλλαγές.

Αποφάσισα ότι αν ερχόταν ένα επόμενο μωράκι, δεν θα έκανα την έξυπνη, θα τα έκανα όλα διαφορετικά, θα έκανα ότι δεν είχα κάνει τις προηγούμενες φορές για να είμαι σίγουρη ότι η επόμενη κ.τ. δεν θα οφειλόταν σ’εμένα.

Όπως ένας μαραθώνιος θέλει προετοιμασία, έτσι θα προετοιμαζόμουν κι εγώ.



Δύο χρόνια αργότερα ήμουν έγκυος στο τέταρτο μωράκι μας... 

Η χαρά μου για την εγκυμοσύνη ήταν μεγάλη. Αλλά μόλις σκεφτόμουν την κ.τ., θόλωνε το μυαλό μου, με έπιανε πανικός - οπότε αποφάσισα ότι δεν θα πέρναγα εννιά μήνες με τέτοιο άγχος. Μίλησα στην Παναγία και της τα ανέθεσα όλα. Όποτε οι σκέψεις πήγαιναν στην κ.τ., έλεγα " Παναγία μου οδήγησέ με εσύ στην εγκυμοσύνη και στον τοκετό" και ηρεμούσα και επέστρεφα στην καθημερινότητά μου.

Με οδηγό το άρθρο "vbassc - what does it take" και το άρθρο για τα vba2+c άρχισα να αποστηθίζω κάθε λεπτομέρεια του spinningbabies - επικοινώνησα και με την Gail Tully (τη μαία που έχει την ιστοσελίδα αυτή) για να μου δώσει συμβουλές. Κυρίως, πρόσεχα να κοιμάμαι μπρούμυτα αρχικά για να ξεμπλοκάρω τη σπονδυλική στήλη, και στα αριστερά για να βοηθήσω τη μικρή να είναι στην καλύτερη θέση LOA για την εμπέδωση (διαβάστε σχετικά αυτό και αυτό

Επίσης, έκανα καθημερινά τις τεχνικές inversion και pelvic floor release, που περιγράφονται εδώ και εδώ  και πρόσεχα να μην κάθομαι σταυροπόδι (κλείνει την ‘είσοδο’ της λεκάνης) και να γέρνω πάντα μπροστά όταν καθόμουν.

Άρχισα να προσέχω την διατροφή μου βάση της Brewer diet για να έχω μια δυνατή μήτρα και ένα γερό αλλά όχι χοντρό μωρό - κυρίως πρωτεΐνες και πράσινα λαχανικά.

Η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Στ. Θεοδωράκη μου έδωσε κουράγιο την κατάλληλη στιγμή. Κυρίως έμαθα για την ομάδα στο fb! 



Το δύσκολο κομμάτι ήταν να μιλήσω στο στήριγμά μου, τον σύζυγό μου Δημήτρη. 

Έπρεπε να του ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα ταμπού γιατί δεν ήθελα να ξαναπάω στον ίδιο γιατρό, και γενικώς δεν ήθελα να πάω σε κανέναν γιατρό. Αν υπήρχε 1 στις 1000 πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά, δεν ήθελα να μην το έχω προσπαθήσει. Δέχτηκε να με στηρίξει σε αυτό που αναζητούσα (αρχικά μάλλον βλέποντας ότι δεν θα ξεμπέρδευε ποτέ από το πείσμα μου και την εμμονή μου με το θέμα) και μου έδωσε πολλή δύναμη.

Ήλπιζα να γίνει κάποια συνάντηση για vbac για να πάω. Το έβλεπα ως θεραπεία. Πήγα λοιπόν στη συνάντηση "ένα γραμμα στο γιατρό μου" της Μιρέλλας Μάνεση και γνώρισα καταπληκτικές γυναίκες! Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω για τις εμπειρίες τοκετών μου αλλά ήξερα ότι έπρεπε να βγουν επιτέλους όλα από μέσα μου. Πόσο καλό μου έκανε!

Ο στόχος μου ήταν να βρω έναν γιατρό που να δεχόταν δυο πράγματα: 
- αφενός να με στηρίξει σε vbac 
- αφετέρου να είναι καλός χειρουργός, ώστε να μην θεωρήσει ότι μετά από τέσσερα παιδιά δεν "χρειάζομαι" πια τη μήτρα μου και να προσέξει σε ενδεχόμενη κ.τ.

Τους επόμενους μήνες, επικοινώνησα με 4 άλλους γιατρούς (που μου σύστησαν από την ομάδα fb) οι οποίοι μου έδωσαν πολύ κατατοπιστικές απαντήσεις σε σχέση με το ιστορικό μου. Όμως δεν θεωρούσαν τις έρευνες και στατιστικές επαρκείς μετά από 3 κ.τ. (μερικοί το χαρακτήρισαν malpractice), για να επιχειρήσουμε tola3c.

Το κλικ έγινε όταν επικοινώνησα με την Μαία. Όταν της είπα με ποιούς γιατρούς επικοινώνησα, μου είπε πως αν δεν αναλαμβάνουν αυτοί δεν θα έβρισκα κανέναν. Παρόλα αυτά, μου είπε ότι θα ξαναρωτήσει και να ξαναμιλήσουμε - και ο Θεός τα έφερε έτσι, ώστε στο επόμενο τηλεφώνημα να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή στο γραφείο ενός Μαιευτήρα (τότε) διευθυντή κλινικής στο Έλενα Βενιζέλου, και τον ρώτησε αν θα με αναλάμβανε για tola3c. Εκείνος δέχτηκε αφού είχε ανάλογη εμπειρία στην Αμερική και σχετικές δημοσιεύσεις! 


Τότε άρχισε το πραγματικό μας ταξίδι προς τον φυσιολογικό τοκετό... 

Ενημερώσαμε πολύ λίγους (υποστηρικτικούς) για το εγχείρημά μας και σε όσους άλλους ρωτούσαν λεπτομέρειες, λέγαμε απλά ότι αλλάξαμε γιατρό και ότι θα πάρουμε όσες πιο πολλές μέρες από τον έννατο μήνα πριν την κ.τ.

Πήγαινα στο Έλενα για υπέρηχο και στις συναντήσεις προετοιμασίας τοκετού της μαίας μας. Η καλή μας μαία μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν πάντα καθησυχαστική παρά τις αμφιβολίες μου.

Ωστόσο, παρότι έκανα ότι έπρεπε, δεν άφηνα τον εαυτό μου να πιστέψει, ότι είναι εφικτό. Διάβαζα ωραίες ιστορίες για vba3+c (τις είχα μάθει απ' έξω!) και προσπαθούσα (μάταια) να φανταστώ τον εαυτό μου.

Με τη μικρή ανέπτυξα μια πολλή καλή επικοινωνία. Μόλις έβαζα το χέρι μου σε ένα σημείο της κοιλιάς, απαντούσε αμέσως και ήταν σαν να με καταλάβαινε. Συνέχιζα να κοιμάμαι από την αριστερή πλευρά για να είναι σίγουρα στη θέση LOA. Όταν μπήκα στον έννατο μήνα, μέτραγα σχεδόν καθημερινά την πίεσή μου και την κατέγραφα για να μπορώ να εντοπίσω τυχόν ανησυχητικές αλλαγές της πίεσης κατά τη διάρκεια του τοκετού ως ένδειξη για πρόβλημα στη μήτρα, όπως είχα διαβάσει εδώ.

Επίσης, από τον 8ο μήνα, άρχισα να πηγαίνω σε χειροπρακτικό που γνωρίζει την webster technique, για να μου ξεμπλοκάρει την σπονδυλική στήλη και κυρίως να δημιουργήσει πιο πολύ χώρο στη λεκάνη, αφού, όπως ανέφερα παραπάνω, σύμφωνα με τον δεύτερο γιατρό μας, υπήρχε το θέμα του ακρωτηρίου του μαιευτήρα.




Η πητ ήταν στις 3/10/2014....

Με τη στήριξη του άντρα μου (που όλο το καλοκαίρι ανέλαβε την φροντίδα των παιδιών μας), πρόλαβα να καταθέσω τη διδακτορική μου διατριβή στα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά περίμενα. Περνούσαν οι μέρες και δεν ένιωθα διαφορετικά. Άρχισα το τράβηγμα θηλών, το δίκταμο, το μπουσούλημα, τους ανανάδες... Μετά τις 41 εβδομάδες, άρχισα να περπατάω 1-2 ώρες την ημέρα και να ανεβοκατεβαίνω σκάλες. Ήμουν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά - είχα απογοητευτεί που έφταναν οι 42 εβδ., συγχρόνως ήλπιζα και προσευχόμουν, και συγχρόνως δεν άφηνα τον εαυτό μου να ελπίζει μην απογοητευθώ πιο πολύ. Όλα μαζί. Η καλή μου μαία με εξέτασε για πρώτη φορά κολπικά και ο τράχηλος ήταν μακρύς και σκληρός, με μόλις 1εκ διαστολή... Απογοητεύτηκα πολύ παρότι, μέσα μου, ήμουν πεπεισμένη ότι κάτι θα γινόταν και δεν θα προχωρούσε ο τοκετός. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πόσο μπλόκαρα την έναρξη του τοκετού με το να σκέφτομαι συνέχεια πως δεν είναι δυνατόν να εμπεδωθεί το μωρό...

Η ένταση κορυφώθηκε την Πέμπτη, στις 41 και 6. Περπατήσαμε με την μητέρα μου 5 ώρες. Όταν άρχισα να κάνω πολύ βαθιές αναπνοές περπατώντας άρχισα να νιώθω λίγες ελαφριές συσπάσεις.

Τις τελευταίες μέρες στο περπάτημα, προσκυνήσαμε όλες της εκκλησίες στις διαδρομές μας. Πήγαμε και στον Σταυρό στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στην Παναγία Γοργοεπήκοο στη Μάντρα Αττικής και στον Αγ. Πορφύριο στο Μήλεσι. Είχαμε κυρίως ένα ολόκληρο επιτελείο εντός και εκτός Ελλάδος που προσευχόταν για εμάς.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά από γιορτή γενεθλίων σε φίλους μας, είχα ηρεμήσει αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο και την επομένη, στις 42 εβδ. ακριβώς, θα πήγαινα πάλι για εξέταση και θα αποφασίζαμε αν θα σπάγαμε τα νερά μήπως αρχίσει ο τοκετός.

Τη νύχτα, αφού κοιμίσαμε τα παιδιά, στις 12.15 ένιωσα ένα πλοπ - έσπασαν τα νερά (!) και ήταν διαυγή! Ενημέρωσα την Μαία μας και αν ήταν όλα ήρεμα, θα βρισκόμασταν το πρωί στο μαιευτήριο. Δεν ήθελα να ξαπλώσω για να βοηθήσει η βαρύτητα και έτσι πέρασα τη νύχτα γονατισμένη πάνω στον καναπέ σκυμμένη πάνω στην πλάτη του, τρέχοντας στη τουαλέτα κάθε τόσο και προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο, παρά τις μερικές συσπάσεις. Το πρωί, αφού αφήσαμε τα παιδιά στο σχολείο, καταλήξαμε στο Μαιευτήριο κατά τις 10. Είχα 1 εκ διαστολή και ο τράχηλος στα 3-4 εκ. και ελαφριές, ακανόνιστες συσπάσεις. Με τον ασύρματο καρδιοτοκογράφο ανεβήκαμε - ο γιατρός, ο τότε ειδικευόμενος γιατρός, η μαία, η μαθητευόμενη μαία, ο άντρας μου κι εγώ - στο δωμάτιο. Η εξέλιξη ήταν πολύ αργή. Η διαστολή ήταν στο 1 εκ. για πολλές ώρες. Οι συσπάσεις ήταν ότι πιο τρομερό έχω ζήσει. Όταν μου θύμιζαν να παίρνω βαθιές ανάσες εγκαίρως, μπορούσα να τις διαχειριστώ κάπως. Όταν όμως το ξέχναγα, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Με έβαζαν να κάνω βαθιά καθίσματα, να περπατάω, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να τραβάω τις θηλές (βάλαμε και θήλαστρο) για να δυναμώσουν οι συσπάσεις. Πάντως, όσο και να πονούσα, καμία στιγμή δεν σκέφτηκα την τομή μου και δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω να γίνει κ.τ. Κατάλαβα εκ των υστέρων πως το μυαλό καθορίζει πώς θα χειριστούμε τον πόνο και πόσο σημαντικές είναι οι σωστές αναπνοές.


Η ομάδα μας ήταν φοβερή! 

Αλληλοσυμπληρώνονταν τόσο καλά! Όλη τη νύχτα με υποστήριξαν, πίστευαν στο θαύμα – κυρίως ο Δημήτρης! Εγώ ήμουν η πιο δύσπιστη! Ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι δεν θα μπορούσε να περάσει την πύελο η μικρή...

Μετά τις 3 το πρωί, προχώρησε η διαστολή. Σύντομα άρχισα να σπρώχνω (χωρίς να το πω σε κανέναν γιατί ήξερα πως ήταν ακόμη νωρίς, αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ). Κατά τις 5 κατεβήκαμε στην αίθουσα τοκετού. Περπατούσαμε, κάναμε βαθιά καθίσματα. Κάποια στιγμή η μαία μου είπε να ακουμπήσω με το χέρι μου το κεφαλάκι της μικρής! Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε περάσει το ακρωτήριο του μαιευτήρα. Έσπρωχνα σε βαθύ κάθισμα πάνω στο κρεβάτι όποτε ερχόταν σύσπαση. Μετά από ώρα, καταλάβαμε ότι χρειάζεται να κάνουμε περινεοτομή και χρήση βεντούζας.

Στις 7.15 του Σαββάτου, στις 42 εβδ. και 1 μέρα, γεννήθηκε το τέταρτο παιδάκι μας, φυσιολογικά, απλά. Ένα τέλειο μωρό, με πρησμένα μάτια από την προσπάθεια και ένα όμορφο κλάμα. Ο Δημήτρης έκοψε για πρώτη φορά τον ομφάλιο λώρο!

3,560 κιλά, 52 εκ. και 34,5 εκ. περ. κεφαλής. – σχεδόν σαν το δεύτερο παιδί μας!

Τι απελευθέρωση! Δόξα τω Θεώ, οδηγήθηκα, μέσω της καλής μας Μαίας, σ' αυτούς τους ανθρώπους! Μου φέρθηκαν με σεβασμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Κανείς δεν έδειξε να αγχώνεται, τους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο άντρας μου ήταν βράχος στήριξης στις πιο δύσκολες στιγμές.


Πλέον, νιώθω σαν να μου έχει φύγει ένα βάρος... 

Δεν σκέφτομαι πια συνέχεια τις καισαρικές, είναι σαν να σβήστηκαν όλες οι αρνητικές σκέψεις και οι αμφιβολίες. Είναι σαν να γέννησα και τα τέσσερα παιδιά μας με αυτόν τον έναν φυσιολογικό τοκετό.

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό το δώρο.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν τον φυσιολογικό τοκετό για «την εμπειρία» ή για να νιώσω οπωσδήποτε τους πόνους. Το όνειρό μου ήταν να αποφύγω κάτι το μη φυσιολογικό. Ήθελα να ξέρουν αργότερα οι κόρες μου ότι όπως το σώμα μου δεν είναι τελικά ελαττωματικό έτσι να μην πιστέψουν κανέναν αν τους πουν για το δικό τους. Ήθελα να είμαι σε θέση να φροντίσω όλα τα παιδάκια μου. Ήθελα να σταματήσουν οι γύρω μου να θεωρούν την κ.τ. δεδομένη, ή να λένε πως δεν επιτρέπεται να κάνω άλλο παιδί.

Ευχαριστώ την Παναγία και όλους τους Αγίους.


Ευχαριστώ τον Δημήτρη, τους γονείς και τ’ αδέρφια μου, τη Μαρία και την Αγάθη και πολλούς άλλους φίλους μας, και όλη την ιατρική ομάδα, τις μαίες Κ.Ν. και Ει.Π., τον κ. Γ. Φ. και τον Στ. Στ., δυο άντρες που έχουν κατανοήσει πλήρως την γυναικεία φύση!

Ευχαριστώ όλες τις μαμάδες που έκαναν vbac/cbac πριν από εμένα και μου έδωσαν δύναμη με τις ιστορίες τους.

Ελπίζω αυτό το πολύ μακρύ κείμενο να βοηθήσει μέλουσες μαμάδες στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν μια γέννα με αξιοπρέπεια. 



Κυρίως, οι συμβουλές μου είναι:

- Όπως αναζητούμε δεύτερη και τρίτη γνώμη για άλλα θέματα, έτσι να αναπτύξουμε αυτό το αντανακλαστικό και για τα γυναικολογικά μας θέματα. Χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο πολλή προσωπική ενημέρωση και επαγρύπνηση.
- Να δημιουργούμε υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω μας. Η περίοδος του πιθανού τοκετού να δίνεται στο περίπου, όχι αναφερόμενη στην πητ.

- Να έχουμε πίστη και θετική σκέψη σε αυτό που κάνουμε και στην διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και κατά τον τοκετό.

- Σε περίπτωση κτ, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα όπως: η παρουσία του συζύγου στο χειρουργείο, όχι δεμένα χέρια, άμεσος θηλασμός όσο ο γιατρός ράβει την τομή, η καθυστερημένη απολίνωση του ομφάλιου λώρου, μη αποχωρισμός από το βρέφος, μη πλύσιμο και διατήρηση του σμίγματος στο δέρμα του μωρού, θηλασμός στην ανάνηψη κτλ. "


Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει, γίνεται για να γινόμαστε εμείς καλύτεροι..
Ιωάννα-Μαρία Παναγιωτοπούλου

Ένας φυσιολογικός τοκετός - Οι απρόσμενες επιπλοκές - Η υστερεκτομή - Η απώλεια - Το δώρο..... Η ΖΩΗ!



28η Οκτωβρίου 2011...
13 ημέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού μου.


Ώρα 2:30 πμ. Σηκώθηκα για τουαλέτα και ανακάλυψα μια μικρή αιμορραγία. 
Δεν ανησύχησα σημαντικά και αποφάσισα να ενημερώσω το γιατρό το επόμενο πρωί.
Δεν ανησύχησα σημαντικά;;;
Υποσυνείδητα ισως ναι. 

Μετά απο λίγη ώρα με ξαναπήρε ο ύπνος και το όνειρο που είδα το θυμάμαι σαν χθες:

Ήμουν με τον άντρα μου σε ένα μεγάλο κτίριο και κρατούσαμε βαλίτσα. Ήταν το μαιευτήριο. Ανεβαίναμε τις σκάλες και ξαφνικά - δεν ξέρω πως - χαθήκαμε. Βρέθηκα μόνη μου σε ένα σκοτεινό υπόγειο και δεν ήξερα από που να βγω. Είχα πολύ άγχος και δεν καταλάβαινα γιατί και πως βρέθηκα εκεί. Άρχισα να κλαίω και να νομίζω ότι κάτι πολύ κακό θα μου συμβεί. Ξαφνικά, ενώ ένιωθα ότι είχαν περάσει πολλές ώρες που βρισκόμουν μόνη στο υπόγειο, πέρασε από μπροστά μου μια παρέα παιδιών με ποδήλατα. Ένα όμορφο καστανόξανθο αγόρι με κατακόκκινο μπουφάν μου χαμογέλασε, με πήρε από το χέρι και με έβγαλε στο φως.
Ξύπνησα κλαμμένη και ιδρωμένη. Είπα στο Θάνο μου: " Νομίζω πως σήμερα θα γεννήσω ".
Και από μέσα μου αναρωτήθηκα:  "Θα πάνε όλα καλά;;;;".



Τηλεφώνησα στο γιατρό μου να τον ενημερώσω για τη νυχτερινή αιμορραγία. 
Τον πέτυχα στο μαιευτήριο και μου είπε να πάω από κει για να με δει. Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο κατάλαβα ότι το μωρό είχε κατέβει αρκετά γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να καθίσω.
Πράγματι, ο γιατρός μου είπε ότι το μωρό είχε κατέβει πολύ και αφού είχα και λίγο αίμα, καλύτερα να μην περιμένουμε άλλο. Τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμαζόταν να μου κάνει τεχνητούς πόνους, εγώ άρχισα να πονάω φυσικά! Γέννησα φυσιολογικά και σχετικά εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες, πράγμα σπάνιο για πρώτο τοκετό από ο,τι έλεγαν όλοι εκεί. 

Πήρα αγκαλιά το αγοράκι μου και ένιωσα την απόλυτη ευτυχία!! 
Αυτή είναι η τελευταία στιγμή που θυμάμαι. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη την ημέρα. 

Τα όσα ακολούθησαν θα σας τα διηγηθώ όπως μου τα διηγήθηκαν κι εμένα...

Αφού μου πήραν το μωρό για να το περιποιηθούν και ενημέρωσαν τους δικούς μου ότι όλα πήγαν καλά, ο γιατρός μου διαπίστωσε ότι η μήτρα μου δεν έκανε συσπάσεις. Περίμενε λίγη ώρα και προσπαθούσε να την κάνει να συσπαστεί, αλλά η μήτρα μου δεν ανταποκρινόταν. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και μου έκαναν νάρκωση. Ακόμα όμως και πριν τη νάρκωση δε θυμάμαι τίποτα έως και σήμερα. Προφανώς ο εγκέφαλος μου επέλεξε να τα αποβάλλει όλα αυτά και να κρατήσει ως τελευταία εικόνα την ομορφότερη όλων. Και παραλίγο αυτή η ανάμνηση να ήταν η τελευταία της ζωής μου... 

Είχα εσωτερική αιμορραγία λόγω πλαδαρής μήτρας, η οποία "απειλούσε" να εξαπλωθεί στην κοιλιά μου. Ο γιατρός μου, που είναι και φίλος μου, μαζί με μια ομάδα γιατρών που συστάθηκε για την περίπτωση μου, αγωνίστηκαν παλεύοντας με την αδιάφορη μήτρα μου για πολλές ώρες. 
Ήταν μάταιο... 



Η μήτρα μου αποφάσισε για μένα. Η φύση αποφάσισε για μένα... Οι γιατροί αποφάσισαν για μένα... Οι δικοί μου συναίνεσαν... Δεν ξέρω ποιος από όλους τελικά αποφάσισε για μένα. Για μας... Πάντως δεν αποφάσισα εγώ! Και αυτό είναι που πόνεσε παρά πολύ μετά το πρώτο σοκ. 

Η μήτρα μου με όλα τα εξαρτήματα πλην των ωοθηκών αφαιρέθηκε στις 5 τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας. Της δεύτερης ημέρας στη ζωή του παιδιού μου. Αφαιρέθηκε για να σωθεί η ζωή μου. Και στη θέση της άφησε ένα τεράστιο αιμάτωμα... Και ύστερα ένα κενό... 

Μετά την επέμβαση με έβαλαν σε καταστολή στην εντατική για να ηρεμήσει ο οργανισμός μου. Ένας οργανισμός που είχε πιάσει πάτο και άρχισε να ανεβαίνει σταθερά αμέσως μετά την υστερεκτομή. 

Με ξύπνησαν 2 ημέρες μετά. Δευτέρα μεσημέρι... 

Το μωρό μου γεννήθηκε Παρασκευή και μπήκε στη θερμοκοιτίδα γιατί δεν έτρωγε. Δέχτηκε να πιει την πρώτη γουλιά γάλα (τεχνητό φυσικά) Δευτερα μεσημερι. Τυχαίο;;;

Παρέμεινα λίγες μέρες στην εντατική, ώσπου να σταθεροποιηθούν οι τιμές στο αίμα και να υποχωρήσει κάπως το οίδημα (δε μπορούσα όχι να περπατήσω, ούτε και να γυρίσω πλευρό).

Είδα το μωρό μου Τετάρτη απόγευμα για πρώτη φορά (ή μάλλον για δεύτερη) και την Πέμπτη μεταφέρθηκα στο δωμάτιο. 


Το Σάββατο με πληροφόρησαν για την αφαίρεση της μήτρας.
Μου το είπε ο γιατρός μαζί με τον άντρα μου. Το ήξεραν όλοι βέβαια εκτός από μένα. Τότε βέβαια δε με απασχόλησε πολύ αυτό το νέο. Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη από το γεγονός ότι έφτασα τόσο κοντά στο θάνατο, λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού μου.
Αυτό μου ήταν αδιανόητο. Και ακόμα μου είναι... 

Γιατί συνέβη σε μένα αυτό; Δεν είμαι μεγάλη σε ηλικία, δεν είμαι παχύσαρκη, δεν έχω βεβαρημένο ιστορικό ούτε κάποια κληρονομικότητα. Είναι από τα ιατρικά ανεξήγητα ...

Τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω το παιδί μου και μου θυμίζει εκείνο το αγόρι που με έσωσε στο όνειρο. 

Και έχω περάσει από όλα τα στάδια "πένθους" της μήτρας μου που μας άφησε νωρίς. 
Σοκ, απορία, θυμός, απώλεια, αποδοχή. 

Έχω αποδεχτεί αυτό που μου συνέβη, 
έχω ένα υπέροχο αγοράκι περίπου 4 ετών και γιορτάζω τα γενέθλιά μου 2 φορές το χρόνο: 
μια στις 25 Αυγούστου και μια στα γενέθλια του γιου μου: 28 Οκτωβρίου, επετειακή έκδοση!!!



PS: αφορμή για να γράψω ήταν η σημερινή ερώτηση του γιου μου, όταν είδε μια γνωστή μας που κοντεύει να γεννήσει: "Εσύ μαμά θα κάνεις μωρό;"

Γεωργία Α.

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Διαβάστε επίσης, περισσότερες αληθινές μαμαδοϊστορίες μας:

- Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία - Ο επαναγαλακτισμός μου, μια αληθινή εμπειρία

Μη Επεμβατικός Προγεννητικός Έλεγχος (Εξέταση N.I.P.T.)



Τί είναι η εξέταση αυτή; Τι δείχνει; 

Πότε και πού γίνεται; Γίνεται στην Ελλάδα; 
Είναι ασφαλής; Ποιό είναι το κόστος του test NIPT;



*** Στη δική μας περίπτωση, ένα οριακά καλό αποτέλεσμα της εξέτασης της αυχενικής διαφάνειας, μας οδήγησε στην απόφαση για τη διενέργεια αμνιοκέντησης. Κατά τη διάρκεια του υπερηχογραφήματος, ακριβώς πριν την αμνιοκέντηση, διαπιστώθηκε πως η θέση του πλακούντα (πρόσθιος υψηλός) αλλά και η ύπαρξη πολλών ινομυωμάτων, καθιστούσαν τη διενέργεια αυτής της εξέτασης ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η αμνιοκέντηση ματαιώθηκε και αργότερα διαπιστώσαμε πως ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί. Εντός τριών ημερών, προέκυψαν έντονες συσπάσεις της μήτρας και δυνατοί πόνοι (στη 19η εβδομάδα), συμπτώματα τα οποία θα είχαν αποδοθεί με βεβαιότητα στην επεμβατικότητα της αμνιοκέντησης, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη ένταση και κατά πάσα πιθανότητα θα είχαν οδηγήσει σε αποβολή.

Δεν έπαψε να μας προβληματίζει το αποτέλεσμα της αυχενικής διαφάνειας, παρά την απουσία ανησυχητικών δεικτών και ευρημάτων στο υπερηχογράφημα β’ επιπέδου και αποφασίσαμε μετά τη σχετική έρευνα, να προχωρήσουμε στον Μη Επεμβατικό Προγεννητικό Έλεγχο (με την εμπορική ονομασία: Harmony Test - Ariosa Diagnostics). Σε αναμονή των αποτελεσμάτων…
Ελένη Π.

Τις παρακάτω χρήσιμες πληροφορίες, μας έστειλε η Ελένη μαζί με την δική της ιστορία. Ευχαριστούμε πολύ και είμαστε σίγουροι για τα πολύ καλά αποτελέσματα που θα έρθουν...

Σε περιπτώσεις όπου απαιτείται γενετικός προγεννητικός έλεγχος (ηλικία μητέρας άνω των 35, παθολογική αυχενική διαφάνεια, υπερηχογραφικά ευρήματα, ιστορικό αποβολών, οικογενειακό ιστορικό), εκτός των επεμβατικών μεθόδων,  όπως η αμνιοκέντηση και η λήψη τροφοβλάστης, υπάρχει εναλλακτική.

Ονομάζεται Μη Επεμβατικός Προγεννητικός Έλεγχος (Non Invasive Prenatal Test) και πραγματοποιείται σε δείγμα αίματος της μητέρας. Από το δείγμα αυτό, απομονώνεται το γενετικό υλικό του εμβρύου (free-cell DNA) επί του οποίου διενεργούνται έλεγχοι για τις τρεις βασικές χρωμοσωμικές ανωμαλίες (τρισωμία 21 – Σύνδρομο Down, τρισωμία 13 – Σύνδρομο Patau, τρισωμία 18 – Σύνδρομο Edwards) καθώς και τις αριθμητικές ανωμαλίες των φυλετικών χρωμοσωμάτων (Χ και Υ) – Σύνδρομα Turner και Klinefelter.



Η εξέταση αυτή:

- ανιχνεύει τον υψηλό κίνδυνο για Σύνδρομο Down με ακρίβεια 99%
ενώ το περιθώριο ψευδούς θετικού αποτελέσματος είναι ιδιαίτερα χαμηλό (λιγότερο από 1/1.000).
- μπορεί να διενεργηθεί αρκετά νωρίς, από την 10η εβδομάδα κύησης και έπειτα
σε αντίθεση με την αμνιοκέντηση που πραγματοποιείται συνήθως μεταξύ 14ης και 18ης εβδομάδας 
- αφορά κυήσεις έως δύο εμβρύων, είτε φυσικής είτε In Vitro σύλληψης (IVF).


Ο μη επεμβατικός χαρακτήρας αυτού του προγεννητικού ελέγχου είναι εξαιρετικά σημαντικός αφού ελέγχεται γενετικό υλικό του εμβρύου που απομονώνεται από απλό δείγμα αίματος της μητέρας και όχι από αμνιακό υγρό (όπως στην αμνιοκέντηση) ή από δείγμα από τον πλακούντα (όπως στη βιοψία τροφοβλάστης – χοριακών λαχνών – CVS) και ως εκ τούτου, ο κίνδυνος επιπλοκών και ενδεχόμενης αποβολής εκμηδενίζεται.

Στα αρνητικά αυτού του προγεννητικού ελέγχου ανήκει το ιδιαίτερα υψηλό κόστος, το οποίο κυμαίνεται από € 445 (τρισωμίες 13, 18, 21) έως € 540 (επιπλέον τα φυλετικά χρωμοσώματα Χ και Υ) στη Βιοϊατρική, στα € 580 στο Alpha Lab του Ομίλου Υγεία (δεδομένα 2/4/2015). Το υψηλό κόστος οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το δείγμα αίματος αποστέλλεται προς έλεγχο σε εργαστήριο στις Η.Π.Α.



Image 1 courtesy of patrisyu / FreeDigitalPhotos.net
Image 2 courtesy of imagerymajestic / FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Θηλασμός Διδύμων! Αποκλειστικός και με άντληση...... μια απίστευτη αληθινή μαμαδοϊστορία θέλησης και δύναμης!


Η Χριστίνα μας εμπιστεύεται την υπέροχη ιστορίας της, που θα διαβάσετε αμέσως παρακάτω. Μια μητέρα, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις γύρω από το θέμα, αλλά με πολύ δύναμη και θέληση, δείχνοντας αστείρευτη υπομονή κι επιμονή στο να τα καταφέρει, μας αποκαλύπτει πως καταφέρνει με αντλήσεις να συνεχίζει την αποκλειστική χορήγηση μητρικού γάλακτος στα δυο δίδυμα μωράκια της.
 
Σε ευχαριστούμε Χριστίνα και σου ευχόμαστε καλή συνέχεια!


Καλησπέρα και από μένα!
Είμαι η Χριστίνα 33 ετών και μητέρα των διδύμων 19 μηνών. 
Χθες κλείσαμε 19 μήνες αποκλειστικής άντλησης!

Η δική μου ιστορία έχει ως εξής:

Γέννησα στις 36 εβδομάδες, με καισαρική παρόλο που σπάσανε τα νερά από μόνα τους. Τα μωρά λόγω μικρού βάρους, μου τα πήραν 150 χλμ μακριά (από Κοζάνη στη Θεσσαλονίκη) πριν καν τα δω.

Τρεις μέρες έμεινα στην κλινική, ενώ λίγες μέρες πριν είχα προμηθευτεί ένα βιβλίο θηλασμού. Έλεγε και ξανάλεγε πως όσο πιο νωρίς πιάσει το μωρό στήθος, τόσο το καλύτερο! Έλα όμως που εγώ δεν είχα τα μωρά μου... Στο βιβλίο υπήρχε και αναφορά για θήλαστρο. Πήρα λοιπόν ένα θήλαστρο (σχεδόν της πλάκας) και αρχίζω αντλήσεις από τη δεύτερη μέρα.

Οι μαίες όλο ειρωνεία και σχεδόν χλευάζοντας με, μου έλεγαν ''τι, κατέβασες κιόλας γάλα;" Δε μου ανέφεραν καν ότι υπάρχει και το νοσοκομειακό θήλαστρο, ενώ με έβλεπαν να παιδεύομαι με το σαράβαλο. Δε μου είπαν τίποτα σχετικά με το πόσο συχνά πρέπει να αντλώ ή για πόση ώρα και ότι μπορώ να αποθηκεύσω το γάλα μου- που δυστυχώς πέταξα... Καμιά βοήθεια δεν είχα από εκεί. Ίσως από άγνοια; Ίσως επειδή είναι η γραμμή της κλινικής τέτοια; Ίσως επειδή δεν έχουν γνώσεις; Ποτέ δεν θα το μάθω...

Γέννησα στις δέκα το πρωί και στη μία το μεσημέρι είχα σηκωθεί και περπατούσα στο διάδρομο της κλινικής. Πονούσα πολύ, αλλά έλεγα στο γιατρό "Πότε θα μπορέσω να πάω να δω τα μωρά μου; Αφού μπορώ και σηκώνομαι...'' Τόση λαχτάρα είχα να τα δω! Δεν τα είχα μέσα μου, δεν τα είχα δίπλα μου τα είχα χιλιόμετρα μακριά...

Τρεις μέρες μετά πήγα να δω τα μωρά.
Εκεί είδα άλλες μανούλες που έφερναν τα μπιμπερό από το σπίτι.
Δεν επιτρεπόταν να θηλάσουμε, σχεδόν ούτε να ακουμπήσουμε τα μωρά επάνω μας.
Μπαίναμε μέσα με μάσκες, στολή, καλύμματα και πολύ, πολύ αντιβακτηριδιακό τζελ.
Εκεί έμαθα και για τα σακουλάκια αποθήκευσης μητρικού γάλακτος. Έτσι και έκανα...

Αντλούσα όλο το βράδυ, αποθήκευα και πήγαινα το πρωί το γάλα μου στη μονάδα, κάνοντας 300 χιλιόμετρα σχεδόν κάθε μέρα... Και καθόμουν όλη μέρα σε μια καρέκλα, μέχρι να έρθει η ώρα του ταΐσματος για να μπω στο θάλαμο και να δώσω στα μωρά μου το γάλα μου με μπιμπερό...

Πέρασαν 9 μέρες έτσι και μετά πήρα τα μωρά μου σπίτι.
Επιτέλους ήρθε η στιγμή να τα βάλω στο στήθος!
Για καλή μου τύχη, έπιασαν και τα δυο αμέσως!(οι αγάπες μου!)
Ο παιδίατρος; "Δώσε λίγο δικό σου γάλα και πάρε με μετά τηλέφωνο, να σου πω ποιο γάλα σκόνη να πάρεις... γιατί τα μωρά είναι πρόωρα κλπ κλπ''
Πόσο χαίρομαι τώρα που δεν του έκανα την χάρη! Που δεν τον άκουσα τότε!
Κι έτσι πέρασε ο καιρός, με πολλή άντληση, λίγο στο στήθος, αλλά χωρίς καθόλου σκόνη!

Με πολλή, πολλή κούραση, ξενύχτι, με αντλήσεις κάθε 2 ώρες μέρα-νύχτα (ακόμα απορώ πώς το έκανα), με πετρώματα (πολλά πετρώματα), με κομπρέσες. Έβαζα και ξαναέβαζα κομπρέσες.
Σε κάποια φάση, είχα κάνει και έγκαυμα στο στήθος, γιατί τότε δεν γνώριζα.
Με φραγμένους πόρους, μασάζ στο στήθος, με άγχος για το αν φτάνει ή δεν φτάνει το γάλα, με αύξηση παραγωγής γάλακτος. Όλα αυτά με μόνο οδηγό το βιβλίο θηλασμού, αφού δεν υπήρχε χρόνος για ίντερνετ, και χωρίς να έχω ακούσει καν ότι υπάρχουν και οι συμβούλοι θηλασμού.
Αν γνώριζα, θα μπορούσα να είχα κάνει έστω απλά ένα τηλεφώνημα για συμβουλές.

 

Αφού πέρασαν 2 μήνες με το σαράβαλο θήλαστρο, χαλάει... για καλή μου τύχη!!!

Ήταν Σάββατο απόγευμα - ακόμα το θυμάμαι... Τώρα; "Θα πάω, λέω, στην κλινική που γέννησα. Ίσως υπάρχει κάποια μανούλα που να έχει θήλαστρο."..... Να μην φλυαρώ, μαθαίνω ότι υπάρχει και το νοσοκομειακό θήλαστρο! Το είχαν παρατημένα στο ράφι, μέσα στις αράχνες (ειλικρινά αυτό αντίκρισα). Η ίδια υποτιμητική συμπεριφορά από τις μαίες (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί). Έπλυναν τα εξαρτήματα με χλωρίνη, (ναι με χλωρίνη!), είχαν και μούχλα , δυο φορές αποστείρωση και μου το έδωσαν να το χρησιμοποιήσω ("με κάθε επιφύλαξη" μου λένε, "και με δική σου ευθύνη"). Για 3 μέρες πήγαινα ανά 3-4 ώρες και αντλούσα, για να έχω να ταΐσω τα μωρά.
Επικίνδυνο ή όχι δεν ξέρω, πάντως δεν έπαθαν τίποτα.
Επιτέλους μετά από λίγες μέρες, νοίκιασα το δικό μου νοσοκομειακό θήλαστρο!

Και περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και ο παιδίατρος να επιμένει: -Μα πρέπει να πιουν την τάδε σκόνη τα παιδιά, το δικό σου δεν επαρκεί. -Μα πώς δεν επαρκεί, αφού φτάνει και περισσεύει...; - Ναι, φτάνει ποσοτικά, αλλά δεν φτάνει ποιοτικά (να μου λέει)..... -Μα οι καμπύλες ανάπτυξης βρεφών; -Ασ' τες τις καμπύλες... Το έκανες το χρέος σου εσύ.... Φτάνει....
Αλλά και πάλι δεν τον άκουσα!
Γιατί δεν αλλάξαμε γιατρό; Γιατί θεωρείται από τους καλύτερους στην πόλη, ναι στη διάγνωση, στις γνώσεις, στη θεραπεία ασθενειών, αλλά στο θέμα "θηλασμός" και "μητρικό γάλα" μάλλον έχει άγνοια. Εγώ άγνοια θέλω να το λέω, όχι οικονομικά συμφέροντα...


Έτσι πέρασε ο καιρός και με μικρούς και κοντινούς στόχους -θα φτάσω τους τρεις, έξι μήνες, μετά τους 9, μετά στο χρόνο, τελικά είμαστε 19 μηνών και ακόμα συνεχίζουμε!!!

Το άσχημο της υπόθεσης είναι ότι στους 6-7 μήνες, που τα μωρά άρχισαν τις στερεές τροφές, σταμάτησα τελείως το θηλασμό, και μας έμειναν μόνο οι αντλήσεις...
Μπορούσα να το προσπαθήσω κι άλλο, είμαι σίγουρη ότι μπορούσα...
Ίσως αν είχα βοήθεια στο σπίτι (έχω μόνο τον άντρα μου), να είχα καταφέρει να τα θήλαζα περισσότερο. Έπρεπε όλη μέρα να έχω ένα μωρό πάνω μου... Δεν υπήρχε χρόνος...
Όχι για αποκλειστικό θηλασμό -αυτό το ήξερα εξ' αρχής ότι για μένα δεν ήταν εφικτό (εδώ μου φαινόταν δύσκολο να κρατάω το ένα μωρό στο στήθος, στην αρχή που δεν στηρίζουν το κεφαλάκι τους, θα μπορούσα να βάλω και τα 2 ταυτόχρονα;), αλλά για να μην ξεχάσουν τελείως το στήθος, γιατί όλους αυτούς τους μήνες δεν είχαν σύγχυση θηλών και γενικά "πιάνανε" .
Αν το είχα κρατήσει λίγο ακόμα, τώρα θα ήταν παιχνιδάκι...
Τώρα ίσως να τα θήλαζα μόνο, χωρίς καθόλου αντλήσεις...

Τώρα πλέον η άντληση δεν μου φαίνεται καθόλου δύσκολη, (με 4 αντλήσεις τη μέρα τι να λέει; χα χα!!). Παρά την πρόσφατη μαστίτιδα (με υψηλό πυρετό και πράσινο γάλα), σχεδόν έχω πωρωθεί και δεν θέλω να σταματήσω... Επόμενος στόχος οι 24 μήνες! Υπάρχει και τράπεζα στην κατάψυξη.

Ακόμα πάντως απορώ πώς γινόταν αυτό το κάθε 2 ώρες άντληση... Δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να το ξανακάνω και με 2 μωρά. Εννοείται θα προσπαθούσα πολύ περισσότερο να αποφύγω τις αντλήσεις και να θηλάσω... Τώρα πλέον έχουμε τη γνώση, έχουμε διαβάσει ιατρικά άρθρα και συμβουλές για το θηλασμό, ιστορίες θηλασμού κλπ, έχουμε την ενημέρωση και μια μικρή εμπειρία...


Αυτή είναι η δική μου ιστορία.
Τώρα πλέον τα διηγούμαι όλα σαν μια απλή ιστοριούλα,
αλλά υπήρξαν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολες στιγμές...

Χριστίνα Σ.
 

1st & 2nd (left&right) Image courtesy of David Castillo Dominici/ FreeDigitalPhotos.net
3nd & 4th (center) Image courtesy of  Boians Cho Joo Young/ FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!






Διαβάστε επίσης:
- Περισσότερες αληθινές μαμαδοϊστορίες
- Αφιέρωμα στα ΘΗΛΑΣΤΡΑ (είδη, χρήση, τιμές)

- Επαναγαλακτισμός, μια αληθινή ιστορία
- Σύμβουλοι
Θηλασμού της La Leche League & Σύμβουλοι Γαλουχίας IBCLC
- Μαξιλάρι Θηλασμού και Εγκυμοσύνης (είδη, μάρκες, τιμές, καταστήματα)



Τοκετός στο σπίτι.... μια συγκινητική αληθινή ιστορία



Η μοναδική χαρά του να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι ίσως η πιο έντονη συναισθηματική αλλά και σωματική εμπειρία που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γεννάει η κάθε μία, το μόνο που μετράει είναι όλα αυτά που αισθάνεται όταν αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητά της ως συν-δημιουργός, ως μάνα.

Καθώς είχα τη χαρά να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά το πρώτο μου παιδί σε ένα κέντρο φυσικού τοκετού, ακολουθώντας κυρίως το ένστικτό μου και λιγότερο τα τρομοκρατικά λόγια των γιατρών, ήταν πολύ λογικό να επιλέξω ο δεύτερος τοκετός να γίνει στο σπιτικό μας.
Η αλήθεια είναι πως την ίδια επιθυμία είχα και για το πρώτο μας παιδί, αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου γέννα, δεν ήθελα να προσθέσω άγχος σε κάτι εντελώς καινούργιο για μένα και τον σύντροφό μου. Ο φυσιολογικός τοκετός για μένα ήταν μονόδρομος έτσι κι αλλιώς, γιατί από παιδί έτσι το είχα στο μυαλό μου. Πίστευα όμως πως ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω ήταν εκτός κάποιου μεγάλου μαιευτηρίου και σίγουρα σε συνεργασία με κάποιον γιατρό των δικών μου πεποιθήσεων. Αποφάσισα λοιπόν να γεννήσω φυσιολογικά σε ένα κέντρο μόνο για φυσιολογικούς τοκετούς που υπήρχε εκείνη της εποχή. Μέσα μου όμως πίστευα πως και στο σπίτι θα ήταν καλά και πως αν έκανα δεύτερο παιδί αυτό θα γεννιόταν στο σπίτι.

Όταν λοιπόν ήρθαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, ξέραμε και εγώ και ο σύντροφός μου πως ο τοκετός θα γινόταν στο σπίτι, εάν και εφόσον όλα πήγαιναν καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και είχαμε το πράσινο φως από γιατρό και μαίες. Έτσι κι έγινε λοιπόν, η γιατρός ήξερε από την αρχή πως δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να γεννήσω σε οποιαδήποτε κλινική και παρόλα αυτά με ανέλαβε. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως ήταν η 3η γυναικολόγος που αναλάμβανε εγκυμοσύνη μου, αφού στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα αλλάξει 2 γιατρούς (παραλίγο και τρίτο) και οφείλω να ομολογήσω πως η τελευταία μου επιλογή με κέρδισε πραγματικά γιατί με στήριξε ουσιαστικά και δεν άρχισε ξαφνικά “να βλέπει κάτι επικίνδυνο’’. Ήταν εκεί όπου και όπως την χρειαζόμουν και συνεργάστηκε άψογα με τις μαίες μου και όλα αυτά σε ένα κλίμα πολύ φιλικό και ανοιχτό σε οποιονδήποτε προβληματισμό.
Τις μαίες μου τις γνώριζα από τον πρώτο μου τοκετό και για εμένα δεν υπήρχε θέμα αλλαγής των εμπλεκομένων στην μοναδική αυτή στιγμή μου, αφού ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη από την εμπειρία μου μαζί τους. Με παρακολουθούσαν παράλληλα με τη γιατρό μου και έρχονταν σε επικοινωνία μεταξύ τους εάν αυτό ήταν απαραίτητο.

Με την υποστήριξη του συντρόφου μου, της οικογένειάς μου και έχοντας με το μέρος  μου μαίες και γυναικολόγο δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην γίνει ο τοκετός στο σπίτι αφού η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετική. Έτσι κι έγινε λοιπόν…

Η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού (ΠΗΤ) ήταν η 31η Δεκεμβρίου. Ποιοι γιατροί σε ποια κλινική να ήταν άραγε διαθέσιμοι εκείνες τις μέρες; Αυτό το αναρωτήθηκα πολλές φορές είναι η αλήθεια. Δεν χρειάστηκε όμως να «χαλάσω» τις γιορτές κανενός! Αφού προηγήθηκαν προειδοποιήσεις 2-3 μέρες νωρίτερα από τις μαίες μου πως το μωρό έχει κατέβει αρκετά χαμηλά και δεν θα γεννήσω τόσο αργά, στις 21 Δεκεμβρίου ξεκίνησα να έχω κάποιους πόνους που έρχονταν και έφευγαν, αλλά δεν τους χαρακτήριζα και πόνους τοκετού γιατί δεν έμοιαζαν σχεδόν καθόλου με τους πόνους που είχα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Είχα αποκλείσει το γεγονός ότι μπορεί να γεννάω γιατί μπορούσα να κάνω κανονικά τις δουλειές μου και να ασχοληθώ με τον 15 μηνών γιο μου χωρίς να με απασχολούν αυτά τα πονάκια, τα οποία πολύ χαρακτηριστικά είχα ονομάσει «μπούκωμα στη λεκάνη μου». Μέχρι βόλτα πήγαμε το απόγευμα. Επειδή όμως «το μπούκωμα» αυτό είχε μία συχνότητα επανάληψης ανά 15-20 λεπτά με μικρή διάρκεια όμως, κατά το βραδάκι μίλησα με τη μαία μου και την ενημέρωσα για αυτό που μου συνέβαινε. Ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ήρεμη και με τίποτα δεν πίστευα πως θα γεννούσα, εκείνη θορυβήθηκε και μου είπε πως θα έρθει να με δει στο σπίτι το ίδιο βράδυ.

Κατά τις 9 το βράδυ ήταν σπίτι μας, μούσκεμα γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς και πριν σερβίρω το τσάι μας, μου ζήτησε να με εξετάσει. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μου είπε πως γεννάω και πως πρέπει να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο. Πρέπει να πω εδώ πως δεν είχα την αίσθηση ότι γεννάω με τίποτα. Οι πόνοι αν και είχαν ενταθεί δεν θύμιζαν σε τίποτα τους γνωστούς ανυπόφορους πόνους τοκετού. Ήμουν μέσα στην ενέργεια και τη ζωντάνια, σε σημείο που προσφέρθηκα να βοηθήσω τη μαία να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο, χωρίς να της κάνω πλάκα. Με έβαλε στη θέση μου με ένα άγριο βλέμμα και ξαναπήγα για το τσάι, στέλνοντας τον άντρα μου να ξεφορτώσει μαζί της. Η δεύτερη μαία ήταν καθ οδόν και όσο την περιμέναμε οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι και πιο οικείοι. Το μπούκωμα στη λεκάνη εξελισσόταν σε κανονικούς πόνους τοκετού. Πολύ πιο ανεκτοί σε σχέση με τον πρώτο τοκετό και όλο αυτό το βίωνα στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Οι μαίες και ο άντρας μου καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα στο ημίφως και εγώ να κάνω καθίσματα στηριζόμενη στον άντρα μου. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν  σε αυτό το σκηνικό άλλες φορές μου προκαλούν συγκίνηση και άλλες γέλιο, κυρίως γιατί όταν δεν πονούσα μας έβαζα κι άλλο τσάι και καθόμουν κι εγώ στον καναπέ μαζί τους, λες και γεννούσε κάποια άλλη στο άλλο δωμάτιο κι εμείς απλά περιμέναμε.
Όταν οι πόνοι κορυφώθηκαν, κάπως άρχισε να αλλάζει αυτή η ανέλπιστα χαρωπή και ανέμελη διάθεσή μου. Ήθελα ντε και καλά να κάνω μπάνιο για να είμαι καθαρή όταν ακουμπήσει το μωρό πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ενδείκνυται το μπάνιο σε αυτό το σημείο του τοκετού. Κανονικά  έπρεπε να πάρω θέση για εξωθήσεις. Η επιμονή μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να μου το αρνηθούν. Υποβασταζόμενη λοιπόν μπήκα για ντους και θυμάμαι πως έτριβα το στήθος μου και την κοιλιά μου… Ήθελα ένα λεπτό μόνη μου στο ντους, όπου μέσα στους οξύτατους πόνους μου αποχαιρέτησα την κοιλιά μου, καλωσόριζα το μωρό μου και έκλαιγα από συγκίνηση.

Ήμουν πλέον έτοιμη και πνευματικά για τις εξωθήσεις. Βγήκα από το ντους και στο ημίφως του υπνοδωματίου μας, πάνω στα λιλά σεντόνια, υπό τους ήχους των Deva Premal, μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς πολλές οδηγίες από τις μαίες, μέσα στη συγκίνηση, ήρθε στον κόσμο η μικρούλα μας γύρω στη 1.30 τη νύχτα. Χωρίς περιττές διαδικασίες, αμέσως ξάπλωσε στο στήθος μου και έψαχνε μόνη της για να φάει. Ήταν πολύ ήρεμη και ζωηρή ταυτόχρονα, ακριβώς όπως κι εγώ που δεν μπορούσα να κρατηθώ και να παραμείνω ξαπλωμένη.

Οι μαίες ήταν εκεί για να καθαρίσουν και να με βοηθήσουν σε ότι χρειαστώ μέχρι αργά. Η μία ήρθε ξανά το μεσημέρι της επόμενης μέρας και ερχόταν καθημερινά για 3-4 μέρες για να βλέπει εμένα και τη μικρή μας. Η υποστήριξή τους ήταν πολύτιμη και για αρκετό καιρό αργότερα όταν χρειαζόμουν βοήθεια στον θηλασμό.

Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να νιώθω ασφαλής στα χέρια τους, στο σπίτι μου και με αυτόν που αγαπώ. Ούτε μία φορά δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά και κατά τη διάρκεια εκείνης της βραδιάς ούτε μία φορά δεν ένιωσα ανασφάλεια ως προς την απόφασή μου. Ίσα ίσα που ήμουν πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμένη με την επιλογή αυτή.

Όλα ήταν τέλεια και όπως τα είχα φανταστεί και ονειρευτεί… γιατί το όνειρο το είχα δει κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου: πως γεννούσα στο σπίτι, πάνω στο κρεβάτι μου με τα λιλά σεντόνια, με πολύ λίγο φως και μουσική.

Τα όνειρα λοιπόν γίνονται πραγματικότητα κάποιες φορές.

Τ.Κ.


Image courtesy of Victor Habbick / FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!


Όταν η εγκυμοσύνη διακόπτεται απρόσμενα...

 
Παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου πριν περίπου δύο χρόνια. Αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο καιρό πριν ξεκινήσουμε για παιδί, να μη βιαστούμε. Άλλωστε ήμουν 31 χρονών... Έτσι λοιπόν το εκμεταλλευτήκαμε.... Μέσα σε έξι μόνο μήνες μετά τον γάμο, είχαμε ήδη πάει γαμήλιο ταξίδι στις Μαλδίβες, διακοπές σε ελληνικά νησιά και λίγους μήνες μετά στην Αμερική για Χριστούγεννα. Η επιθυμία μας όμως για ένα παιδάκι ήταν τόσο μεγάλη που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα προσπάθειες για να "μεγαλώσει" η οικογένεια. Ο καλός Θεούλης δεν μας παίδεψε καθόλου κι έμεινα αμέσως έγκυος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Έλεγα...άλλα ζευγάρια προσπαθούν χρόνια κι εμείς από τον πρώτο κιόλας μήνα σταθήκαμε τυχεροί. Ένοιωθα ευλογημένη!

Η ευτυχία ήταν μικρή λέξη για να περιγράψω πως νοιώθαμε! Το είπαμε σε όλους και παρόλο που είχα μια μικρή αποκόλληση ήμουν αισιόδοξη και όλα πήγαιναν καλά. Ή μάλλον έτσι νόμιζα...

Έφτασε η μέρα της αυχενικής διαφάνειας. Μια πολύ σημαντική εξέταση, κατά την οποία ο γιατρός σου κάνει έναν κατά τα άλλα απλό υπέρηχο, μόνο που μετράει και το υγρό που έχει το έμβρυο στον αυχένα του. Η ποσότητα αυτού του υγρού υποδηλώνει τις πιθανότητες που έχει το έμβρυο να έχει κάποια τρισωμία ή αλλιώς το λεγόμενο σύνδρομο Down. Πηγαίνοντας στον γιατρό εξομολογήθηκα στον άντρα μου ότι έχω πολύ άγχος και ότι φοβάμαι πολύ για την εξέταση. Ο άντρας μου, παρόλο που είναι πολύ πιο αγχώδης από μένα ήταν χαλαρός και προσπάθησε να με καθησυχάσει. Φτάνοντας στο ιατρείο και περιμένοντας τη σειρά μας, η αγωνία μου μεγάλωνε και το προαίσθημά μου ήταν απλά πολύ κακό.

Έφτασε η σειρά μας, εγώ ξάπλωσα, μου έβαλε ο γιατρός τζελ στην κοιλιά και ξεκίνησε τον υπέρηχο. "80% να είναι κοριτσάκι" μας είπε, και τρελαθήκαμε από την χαρά μας! Ξαφνικά ο γιατρός σταμάτησε να μιλάει αλλά η σιωπή του μας τα είπε όλα. Ακόμα κι εγώ που είμαι άσχετη, κατάλαβα ότι αυτό το μαύρο κομμάτι στον υπέρηχο που μέτραγε και ξαναμέτραγε ο γιατρός ήταν ανησυχητικά μεγάλο. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας...μεγάλη αυχενική διαφάνεια μας είπε, προβλήματα στην καρδιά μας είπε, και μεγάλη πιθανότητα για σύνδρομο Down μας είπε (1 στις 4 για την ακρίβεια!). Σοκαριστικό! Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή της ζωής σου που λες "δεν περίμενα ποτέ να συμβεί αυτό σε εμένα".

Μετά το πρώτο σοκ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε άμεσα σε μια εξέταση που λέγεται λήψη χοριακής λάχνης ή αλλιώς λήψη τροφοβλάστη. Είναι μια επεμβατική μέθοδος που γίνεται στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο από την 10η μέχρι την 14η εβδομάδα, πράγμα που σου επιτρέπει να τερματίσεις την εγκυμοσύνη, στα νόμιμα για την Ελλάδα πλαίσια, σε περίπτωση που υπάρχουν σοβαρές γενετικές ή χρωμοσωμικές ανωμαλίες.

Την επόμενη μέρα της αυχενικής πήγαμε ξανά στο ιατρείο του υπερηχολόγου, τον οποίο εμπιστευόμουν πάρα πολύ σαν γιατρό, και πριν ξεκινήσουμε μου εξήγησε την διαδικασία και υπέγραψα ότι συναινώ στην εξέταση καθώς υπάρχει πιθανότητα 1% αποβολής. Ξάπλωσα, μου έκανε πάλι υπέρηχο να δει την θέση του εμβρύου, απολύμανε την περιοχή της κοιλιάς και χωρίς καμία αναισθησία μπήκε μια βελόνα στην κοιλιά μου και μου πήρε υγρό από τον πλακούντα. Δεν κοίταζα την κοιλιά μου αλλά είδα όλη τη διαδικασία από την οθόνη που υπήρχε απέναντί μου. Ένοιωσα ένα μικρό τσίμπημα όταν μπήκε η βελόνα και έναν έντονο πόνο σαν αυτόν της περιόδου κατά τη διάρκεια λήψης του υγρού. Η διαδικασία κράτησε μόλις λίγα λεπτά και βγαίνοντας ο γιατρός μου είπε αν θέλω παυσίπονο. Μου πήραν κι εμένα αίμα για να διαχωρίσουν το δικό μου DNA από του εμβρύου γιατί ήταν κοριτσάκι. Μου είπε ότι μπορεί να πονάω για κανά δυο μέρες κι ότι αν δω αίμα ή πολλά υγρά να του τηλεφωνήσω. Η αλήθεια είναι ότι ο πόνος στην κοιλιά μου κράτησε δυο - τρεις ώρες και δεν είχα ούτε σταγόνα αίμα. Πέμπτη κάναμε την εξέταση και Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα. Δυστυχώς το μωρό μας έπασχε χωρίς αμφιβολία από το λεγόμενο σύνδρομο Down.

Χωρίς κανένα οικογενειακό ιστορικό, χωρίς να είμαι πολύ μεγάλη, χωρίς να έχω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τον λεγόμενο "φαινότυπο" για σύνδρομο Down, έτυχε και σε εμάς.....

Τα συναισθήματα άπειρα...
κάτι μεταξύ σε θλίψη, θυμό, απελπισία και τέλος οργή και ενοχή. 

Οργή για τους γονείς που δεν εκτιμούν το πόσο εύκολα τους ήρθε αυτό το δώρο ζωής και γκρινιάζουν για τα παιδιά τους, και ενοχή μήπως κάποιος εκεί ψηλά μας τιμωρεί για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε.

Τέλος, ήρθε η αποδοχή και η ηρεμία...
Το κοριτσάκι μας έφυγε δυο μέρες μετά......




Τρεις μήνες αργότερα, 
ο Θεός μας έδωσε απλόχερα ένα ακόμα μωράκι
που μπορεί να μην μας έκανε να ξεχάσουμε   

αλλά μας έδωσε και πάλι ευτυχία και ελπίδα!
Είμαι πλέον στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου,
και όση ώρα σας γράφω, ο γιος μου δηλώνει το παρόν με κλωτσιές, τεντώματα και παιχνίδια μέσα στην κοιλιά μου.
Κλείνοντας, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτό το μικρό πλασματάκι μέσα μου μπορεί να μην το έχω γνωρίσει ακόμα,
μπορεί να μην ξέρω καν πως είναι,
αλλά ήδη το υπεραγαπώ και το λατρεύω πιο πολύ κι απ´τη ζωή μου την ίδια....

Κωνσταντίνα Μ.



1st (left) Image courtesy of Serge Bertasius / FreeDigitalPhotos.net
 
2nd (right)Image courtesy of dream designs / FreeDigitalPhotos.net
3rd (last-left) Image courtesy of David Castillo /
FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!


Ο επαναγαλακτισμός μου, μια αληθινή εμπειρία

Γέννησα τον περασμένο Ιούνιο μια Κυριακή απόγευμα.

Ξύπνησα με αιμορραγία εκείνο το πρωινό, 15 ημέρες πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού μου. Έτσι αντί για την παραλία, για την οποία θα ετοιμαζόμουν, κατευθύνθηκα επειγόντως στο μαιευτήριο. Εξετάστηκα, έκανα Doppler και τελικά καλωδιώθηκα στον καρδιοτοκογράφο για τις επόμενες έξι με επτά περίπου ώρες. Ωστόσο η κατάσταση αντί να εξομαλύνεται δυσκόλευε όλο και περισσότερο με τους παλμούς του μωρού να πέφτουν επικίνδυνα και συνεπώς κατέληξα σε έκτακτη καισαρική τομή με επισκληρίδιο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και όση ώρα ο γιατρός μού έραβε την τομή εγώ είχα στην αγκαλιά και στο στήθος μου τη μονάκριβη κορούλα μου. Αμέσως μετά οδηγήθηκα στην αίθουσα ανάνηψης, χωρίς όμως το μωρό μου, και περίπου μια ώρα μετά με ανέβασαν στο δωμάτιο νοσηλείας μου. Το Αγγελάκι μου δεν άργησε να έρθει κοντά μου και.... από εκείνη τη στιγμή είμαστε πια αυτοκόλλητες.

Νόμιζα πως ήμουν διαβασμένη σχετικά με το θηλασμό και είχα παρακολουθήσει αρκετά σχετικά σεμινάρια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Θα τα καταφέρω σίγουρα, έλεγα, και για αυτό και το Αγγελάκι μου μπήκε αμέσως στο στήθος.

Rooming in δεν είχα ζητήσει γιατί ήμουν πολύ αναποφάσιστη στο θέμα αυτό. Ωστόσο γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ τη μικρή μου ούτε στιγμή. Υπήρξα πολύ τυχερή γιατί η μη προγραμματισμένη καισαρική μου έτυχε να πέσει μέσα σε τριήμερο αργίας με συνέπεια το μαιευτήριο να είναι σχεδόν άδειο. Είχα 4κλινο δωμάτιο αλλά ήμουν μόνη μου για τις πρώτες ημέρες και χωρίς πολλές επισκέψεις. Τα γεγονότα αυτά εκμεταλλεύτηκα για να έχω συνέχεια το μωρό μου δίπλα μου και πάνω μου. Είχα, επίσης, βοήθεια σημαντική από τις μαίες του ορόφου. Με βοήθησαν πολύ στο να μάθω να χειρίζομαι το Αγγελάκι μου. Να το τοποθετώ στο στήθος, να αλλάζω στάσεις θηλασμού, να το βάζω και να το βγάζω όταν χρειαζόταν για να πιάσει καλύτερα και να μη με πληγώσει. Είχα και τη μαία μου, μεγάλη υπέρμαχο στο μητρικό θηλασμό, να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Μου συνέστησε και ξεκίνησα καθημερινά από την αρχή μεγάλες δόσεις μαγιάς μπύρας σε χάπια, αρκετά βότανα για σπιτικό τσάι θηλασμού, ειδική δική της κεραλοιφή και συνταγή για αλατόνερο και χαμομήλι προς πλύσιμο και προστασία των θηλών μου από την ταλαιπωρία των πρώτων θηλασμών.

Τα είχα όλα αυτά τα καλά αλλά είχα κι ένα μωρό που του άρεσε να κοιμάται συνεχόμενα ώρες πολλές, ειδικά τη νύχτα. Δεν μπορούσαμε με τίποτα να το ξυπνήσουμε το Αγγελάκι μας όσο κι αν προσπαθούσαμε. Ακόμα και όταν επιστρέψαμε σπίτι τί κι αν το γδύναμε, τί κι αν το χορεύαμε, τί κι αν το βρέχαμε, αν το ίδιο δεν ήταν έτοιμο να ξυπνήσει δεν ξυπνούσε με κανέναν τρόπο. Επίσης, στο στήθος μου ποτέ δεν ένιωσα να κατεβαίνει το γάλα, ποτέ δεν το ένιωσα να πρήζεται, να βαραίνει ή να τρέχει γάλα.

Αφού πέρασαν οι πρώτες ημέρες ήρθε να μας δει η παιδίατρός μας και διαπιστώσαμε ότι το μωρό μας συνέχιζε να χάνει βάρος. Είχαμε χάσει 200γρ στο μαιευτήριο και συνεχίσαμε με ακόμα μείον 200γρ τις πρώτες ημέρες στο σπίτι. Μας έλεγξε η παιδίατρος και ήρθε επίσκεψη και η μαία μας για επιπλέον βοήθεια. Δεν σκέφτηκα και ούτε δέχτηκα ούτε στιγμή να ακούσω για συμπλήρωμα. Το Αγγελάκι μας έπιανε στο στήθος καλά, απεφάνθησαν και οι δύο. Κάτι έπρεπε όμως να αλλάξει και έτσι αποφασίσαμε να έχω το μωρό περισσότερο στο στήθος, συνέχεια αν ήταν δυνατόν.

Έτσι κι έγινε. Σύντομα κατάλαβα και έμαθα τί σημαίνουν οι μαραθώνιοι θηλασμοί. Όλη ημέρα με το Αγγελάκι να θηλάζει στο κρεβάτι και τον μπαμπά να μας φροντίζει. Το βράδυ μετακομίζαμε στον άνετο καναπέ μας για τον αφήσουμε κι εκείνον λίγο να κοιμηθεί. Συνέχιζα ολοταχώς τα μαντζούνια με το τσάι θηλασμού και τα χάπια μαγιάς μπύρας. Είχα και το μωρό συνέχεια στο στήθος. Αλλά οι πάνες της οριακά ήταν δεν ήταν όσες θα έπρεπε κάθε ημέρα. Και το στήθος μου συνέχιζε να μην με βαραίνει ιδιαίτερα. Νοικιάσαμε και ζυγαριά, αλλά δεν ανέβαιναν οι αριθμοί της. Με δυσκολία φτάσαμε το βάρος γέννησης μετά την 25η ημέρα, ενώ ανά εβδομάδα δεν έβαζε πάνω από 100-120γρ.

Το μωρό θήλαζε λίγα λεπτά κι αποκοιμιόταν και ξανά τα ίδια. Νόμιζα ότι έτσι είναι οι συνεχείς θηλασμοί του πρώτου καιρού που είχα διαβάσει. Μάλιστα, επειδή επίσης έτσι το είχα διαβάσει, δεν άλλαζα συχνά το μωρό από το ένα στήθος στο άλλο. Την άφηνα πολύ στο κάθε ένα νομίζοντας ότι έτσι πρέπει για να το αδειάζει καλά ένα ένα στήθος ανά γεύμα και να φτάνει να παίρνει και το πιο παχύ στο τέλος. Λάθος αποδείχτηκε κι αυτό αργότερα.

Φτάσαμε αισίως λίγο πριν σαραντίσουμε όταν πήρα τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθώ σε μια από τις συμβούλους γαλουχίας και θηλασμού που είχα τύχει να παρακολουθήσω κάποιο από τα μαθήματα θηλασμού που παρέδιδε και που γνώριζα ότι είχε βοηθήσει πολύ και την κουμπάρα μου. Ήμουν άτυχη καθώς διένυε μόλις την πρώτη ημέρα των διακοπών της. Ωστόσο στο τηλεφώνημά μας με ταρακούνησε αρκετά η συζήτηση που είχαμε.

Ναι, μπορεί να διαβάζουμε ότι τα θηλάζοντα βρέφη μπορεί να παίρνουν και 120γρ την εβδομάδα και να είναι ανεκτό αυτό, αλλά δεν είναι και αυτό που θέλουμε.
Ναι, μπορεί να είναι σωστό να αδειάζει τουλάχιστον ένα στήθος σε κάθε γεύμα για να φτάνουμε και στο πιο λιπώδες, αλλά αυτό δεν ισχύει για τις πρώτες 40 ημέρες που θέλουμε να ενεργοποιήσουμε την παραγωγή και να την εδραιώσουμε.
Ναι, μπορεί να έχω το μωρό όλη ημέρα και χωρίς ωράρια και πρόγραμμα στο στήθος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τρώει και σωστά.

Έτσι με τη σύσταση της έκλεισα άμεσα ένα ραντεβού με τη σύμβουλο γαλουχίας που τελικά συνεχίζω μέχρι και σήμερα να ενοχλώ για ότι σχετικό με απασχολεί. Μας επισκέφθηκε και αμέσως κατάλαβε ότι το δεξί μου στήθος είχε μεγαλύτερη παραγωγή από το αριστερό και το Αγγελάκι μου του είχε προτίμηση, καθώς από τη δεξιά πλευρά παρέμενε περισσότερη ώρα θηλάζοντας ενεργά. Επίσης, η σύμβουλος μου επιβεβαίωσε ότι όντως το μωρό μου έπιανε σωστά στο στήθος. Άρα το πρόβλημα έπρεπε να εντοπιστεί αλλού.

Αν κατάλαβα καλά το πρόβλημα μου ήταν αμφίδρομο. Από τη μία είχα παραγωγή περιορισμένη που χρειαζόταν μεγαλύτερο ερέθισμα για να αποδώσει. Από την άλλη είχα ένα μωρό που κουραζόταν εύκολα στο στήθος και μιας και υπναράδικο, τα παρατούσε και αποκοιμιόταν αμέσως μόλις έπρεπε να εργαστεί λίγο παραπάνω για να κατέβει το γάλα. Συνεπώς το μωρό μου δεν έδινε όσο έπρεπε το ερέθισμα στο στήθος για περισσότερη παραγωγή με αποτέλεσμα η ήδη περιορισμένη παραγωγή μου αντί να αυξάνεται, όσο περνούσε ο καιρός να μειώνεται.

Χρονικά ήμουν στο τσακ να προλάβω τις εξελίξεις και να αυξήσω την παραγωγή μου. Έτσι θα μάθαινα πολύ γρήγορα για τον επαναγαλακτισμό, για το πρωτόκολλο αντλήσεων, τον Νιούμαν, το fenugreek, το milk thistle μέχρι και τη δομπεριδόνη. Τα θήλαστρα, το sns και τις αποστειρώσεις.

Μα πάνω από θα μάθαινα το πόση υπομονή, επιμονή και θέληση διέθετα!

Η σύμβουλος ποτέ δεν μου είπε πόσο θα κρατούσε όλη αυτή η ταλαιπωρία. Δεν με άφησε να καταλάβω τί με περίμενε και ούτε με πίεσε ή με άγχωσε για όλο αυτό που θα ακολουθούσε. Στην αρχή μου μίλησε για πέντε ημέρες και βλέπουμε. Μάλιστα επειδή είχα ήδη δυο μονά ηλεκτρικά θήλαστρα, μου συνέστησε να ξεκινήσω ταυτόχρονες αντλήσεις με αυτά.

Το πρόγραμμα είχε ταυτόχρονη άντληση ανά δύο με δυόμιση ώρες για 20λεπτά κι όσο έβγαζα να το δίνω στο Αγγελάκι μου ως συμπλήρωμα. Έτσι και ξεκίνησα αντλώντας μόλις 10-20ml ανά άντληση. Πάντα συνέχιζα να βάζω στο ενδιάμεσο το Αγγελάκι μου στο στήθος. Αφού πεινούσε κι αφού με ζητούσε, τί να έκανα? Και της χορηγούσα και τα λίγα αντλημένα μου ml με σύριγγα στην αρχή και δοκιμάζοντας το sns, στη συνέχεια, για να αποφύγω όσο μπορούσα το μπιμπερό.

Και να οι αντλήσεις, και να οι αποστειρώσεις, και να το μωρό ενδιάμεσα να θηλάζει και να θέλω κιόλας να φάω ή να κάνω ένα ντους Ιούλιο μήνα. Δεν μου έφταναν οι ώρες της ημέρας.
Και το Αγγελάκι μου να κλαίει την ώρα που εγώ έκανα αντλήσεις και να μην αντέχω να το ακούω. Και να αντιστέκομαι από το να δώσω συμπλήρωμα.

Και να κλαίω και να καταρρέω και να συνεχίζω.

Θα κάνω υπομονή. Άντε λίγο ακόμα και θα πάμε καλύτερα. Λίγο ακόμα και θα τα καταφέρουμε.

Πέρασαν οι πέντε ημέρες. Και γίνανε δέκα. Ελάχιστη βελτίωση στην παραγωγή μου. Είχα ήδη νοικιάσει νοσοκομειακό θήλαστρο από την τρίτη ημέρα και με τις συνεχείς αντλήσεις και την τριγωνέλλα είχα φτάσει να αντλώ περίπου 200ml την ημέρα. Αυτά ήταν. Τα χορηγούσα ως συμπλήρωμα στη μικρή μου. Το βάρος της και οι πάνες της είχαν αρχίσει να βελτιώνονται αλλά δεν έφτανε. Η παραγωγή μου έπρεπε να αυξηθεί κι άλλο. Τότε ξεκίνησα και το Milkthisle. Παράλληλα συνέχιζα τις συνεχείς αντλήσεις και τους θηλασμούς.

Μόλις πέρασε ο πρώτος μήνας περίπου ήθελα να πάω και διακοπές και το έκανα. Φόρτωσα το θήλαστρο μου και αναχώρησα. Μαζί με τον αποστειρωτή,, τα μπουκάλια και τα χάπια μου. Μια ώρα στην παραλία, μια ώρα στο δωμάτιο για την καθιερωμένη άντληση. Δεν πειράζει, άξιζε. 

Είχα ξεκινήσει ήδη και τη δομπεριδόνη. Περίπου 300ml την ημέρα έβγαζα πια και μάλιστα με αντλήσεις ανά 3ωρο. Μια εβδομάδα έλειψα. 180γρ είχε πάρει το Αγγελάκι μου εκείνη την εβδομάδα! Ακόμα θυμάμαι με πόσο άγχος τη ζύγισα όταν επιστρέψαμε σπίτι μας. Σχεδόν τα είχαμε καταφέρει.

Η σύμβουλος μας επισκέφθηκε πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου. Αύγουστο και Σεπτέμβριο το πρόγραμμα το ακολούθησα κανονικά. Τέλος Σεπτέμβρη αντλούσα πια περίπου 450ml γάλα την ημέρα. Σχεδόν όλο το χορηγούσα στη μικρή μου και παράλληλα συνέχιζα να τη θηλάζω. Ένιωθα όμως πλέον έτοιμη να χαλαρώσω σιγά σιγά τους ρυθμούς. Ξεκίνησα να μειώνω σταδιακά και με μεγάλο φόβο τις αντλήσεις μου. Μια άντληση μείον ανά 4 ημέρες μου είχε πει η σύμβουλος, μία ανά εβδομάδα έκανα εγώ. Αντικαθιστούσα με φουλ θηλασμό στο ενδιάμεσο.

Δύο μήνες ακολούθησα το πρόγραμμα με τις αντλήσεις. Περίπου 8-10 την ημέρα. Άλλους δύο μήνες ακριβώς μου πήρε για να τις σταματήσω. Όχι όλες στην αρχή. Κράτησα δύο την ημέρα. Μία την πρώτη πρωινή και μία μεταμεσονύκτια γιατί το Αγγελάκι μου και πάλι κοιμόταν όλη νύχτα σερί και πολλές ώρες και εγώ φοβόμουν ακόμα για την παραγωγή μου. Μέσα Νοέμβρη έκοψα την πρωινή και κάπου τέλος Δεκεμβρίου επέστρεψα το θήλαστρο. Παράλληλα σταμάτησα επιτέλους και τις συνεχείς και ψυχοφθόρες καταγραφές ωρών γευμάτων, αριθμού πανών και γραμμαρίων ζυγίσεων. 5 μήνες μετά την πρώτη μου εκείνη άντληση, τελικά κατάφερα και τις έκοψα τελείως!

Έχουμε ήδη μπει στις στέρεες τροφές, αλλά αυτό δεν μας έχει πτοήσει καθόλου. Το μωρό μου θηλάζει ακόμα αρκετές φορές μέσα στην ημέρα και θα συνεχίσουμε έτσι. Στο σπίτι, στη γιαγιά, στη βόλτα, στον καφέ. Χωρίς κουβαλήματα και προετοιμασίες.

Είμαι θηλάζουσα μαμά και κατευτυχισμένη. 
Έχουμε ήδη συμπληρώσει 7,5μήνες θηλασμού και συνεχίζουμε ακάθεκτοι!

Τελικά ο θηλασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα! Και τόσο μα τόσο όμορφο…

mama-Irini


1st (left) Image courtesy of Jomphong / FreeDigitalPhotos.net
2nd (right) Image courtesy of Keerati / FreeDigitalPhotos.net
3rd (right) Image courtesy of Keerati / FreeDigitalPhotos.net
4th (left) Image courtesy of Keerati / FreeDigitalPhotos.net


Σας άρεσε; Διαδώστε το!