το βιβλίο "Γιατί κλαις;" του Βασίλη Αλεξάκη σε εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου.
Από το οπισθόφυλλο:
"Γιατί κλαις; Τι σ΄έπιασε; Δε σε πήγα βόλτα όπως μου ζήτησες;
Δε σου πήρα τη σοκολάτα που ήθελες; Κι αντί να είσαι ευχαριστημένος, εσύ κλαις!
Θα με τρελάνει αυτό το παιδί"
...
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση και με οποιοδήποτε άλλο παιδικό βιβλίο έχει ως σήμερα διαβάσει. Αλήθεια είναι ένα ακόμη παιδικό βιβλίο;
To λιγότερο που θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε αυτό,
όπως αναγράφεται και στο ίδιο το βιβλίο, είναι πως πρόκειται για ένα βιβλίο που προορίζεται
"Για ώριμα παιδιά και ανώριμους γονείς".
Ναι, αυτό είναι και μαζί πολλά περισσότερα, όχι εύπεπτα και ευχάριστα.
Είναι ένα βιβλίο, κόμπος στο στομάχι
για κάθε γονέα που προσπαθεί και θέλει να κάνει το καλύτερο στα και για τα παιδιά του.
Είναι ένα βιβλίο, που ξεμπροστιάζει
τη βία -λεκτική & ψυχολογική- της πιο άσχημης εκδοχής του κάθε γονέα προς το παιδί του.
Το χειρότερο ξέρετε ποιό είναι;
Ότι τις περισσότερες φορές αυτή η βία ασκείται ασυνείδητα.
Μέσα στην πιεσμένη ροή της καθημερινότητας, ασκείται χωρίς καν να γίνεται αντιληπτή ή παραδεχτή από το γονέα που την ασκεί. Ή μήπως γίνεται; Όπως και να έχει... υπάρχει δικαιολογία;
Η γραφή του Βασίλη Αλεξάκη είναι καταιγιστική και μέσα από αυτή η βία ασκείται αβίαστα.
Μέσα από τις λίγες του λέξεις, εκρήγνυνται τα πιο έντονα συναισθήματα.
Το κείμενο διαβάζεται χωρίς ανάσα. Οι αλήθειες του πονούν.
Μοιάζει με μονόλογο όλο αυτό.
Το μονόλογο της μάνας.
Toν αναγνωρίζετε, έτσι δεν είναι;
Το παιδί όμως;
Πού είναι το παιδί σε όλο αυτό;
Tι ακούει; Τι νιώθει;
Tι & Πως απαντά;
Απαντά τελικά;
Ναι, απαντά!
Μπορεί όχι με λόγια.
Μα με πράξεις σίγουρα...
και μέσα στο βιβλίο μα και εκτός.
Εσείς ακούτε τα παιδιά σας όταν δε σας μιλούν;
Aκούτε τις πράξεις τους
& αυτά που έχουν να σας πουν μέσα από αυτές;
Το παιδί του βιβλίου μας έτσι μιλά.
Με πράξεις που σιγοψιθυρίζουν το πιο απλό
"Είμαι παιδί!"
Γιατί κλαίει τελικά αυτό & κάθε άλλο παιδί;
Κλαίνε τα παιδιά χωρίς λόγο;
Όχι!
Τα παιδιά δεν κλαίνε χωρίς λόγο,
να το θυμόσαστε πάντα αυτό.
Ας τα πάρουμε αγκαλιά,
ας τους δώσουμε χρόνο, αγάπη, ζεστασιά, ασφάλεια... και μόνο τότε θα καταλάβουμε πραγματικά γιατί κλαίει ένα παιδί.
Έτσι, δεν είναι;
συμπληρώνει τέλεια από τη μία τη δύναμη, την εξουσία, τον εγωισμό της μάνας
και από την άλλη το φόβο, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα του παιδιού.
Τα αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη των δυο πρωταγωνιστών της ιστορίας,
αναδεικνύουν το κείμενο σε όλο του το μεγαλείο και πολλαπλασιάζουν την επιρροή του.
Μπορεί διαβάζοντάς το να με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι,
μα ξέρω πως αν όλοι οι γονείς το παίρναμε στα χέρια μας... ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος!
Ευχαριστώ πολύ το Μεταίχμιο που,
με αφορμή την παρουσίαση του εδώ αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου,
κάνει δώρο σε έναν από εσάς 1 αντίτυπο αυτού του βιβλίου.
Μπορείτε να το διεκδικήσετε μέσα από το profil μου στο instagram.
Για όλες τις πληροφορίες και τη συμμετοχή σας μεταβείτε εδώ
και αναζητείστε το ποστ του διαγωνισμού. Λήξη: Τετ 10 Απρ
...
Ο Έλληνας συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης εγκατεστημένος στη Γαλλία και επί πολλά χρόνια συνεργάτης της εφημερίδας Le Monde, έγραψε τα πρώτα του βιβλία στα γαλλικά αλλά συνέχισε και στη μητρική του γλώσσα και πλέον γράφει και στις δύο, από όπου αυτομεταφράζεται! Έχει βραβευτεί σε Ελλάδα και Γαλλία, έχει ασχοληθεί και με το κινηματογράφο και έχει αναγορευτεί και επίτιμος διδάκτορας στο Εθνικό και Καποδοστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο εικονογράφος Νικόλας Ανδρικόπουλος εικονογραφεί παιδικά βιβλία εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια. Έχει βραβευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ υπήρξε υποψήφιος και για το βραβείο Άντερσεν.
...
Το βιβλίο αυτό αξίζει να το αποκτήσετε!
Βρείτε το ηλεκτρονικά στην επίσημη ιστοσελίδα του ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και ακόμα
στον IANO, το PUBLIC & το GREEKBOOKS
Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!
..
