Το δεύτερο παιδί...

Σίγουρα πολλές φορές θα έχετε ακούσει και εσείς, όπως και εγώ - ειδικά από τους παλαιότερους και γηραιότερους - ότι ''το δεύτερο παιδί μεγαλώνει μόνο του''.

Ομολογώ ότι αυτή τη φράση, μέχρι πριν κάποιο καιρό, δεν μπορούσα ούτε να την καταλάβω, ούτε να την εξηγήσω αλλά ούτε και να την αποδεχτώ. Ήρθε όμως το τέταρτο μέλος της οικογένειάς μας και σιγά – σιγά άρχισα να κατανοώ τη φράση αυτή και να τη βλέπω να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου.




Δεν εννoούμε φυσικά ότι φέρνουμε στον κόσμο ένα δεύτερο παιδί και δεν ασχολούμαστε καθόλου με την ανάπτυξη, ανατροφή, διαπαιδαγώγηση του. Ωστόσο υπάρχουν πραγματικά πολλές, πάρα πολλές διαφορές στο πως τελικά αυτό το παιδί μεγαλώνει και στο πόσο εμείς, ως γονείς, ασχολούμαστε μαζί του σχετικά με πολλά διαφορετικά που κάναμε ως προς το πρώτο μας παιδί.

Ας δούμε μερικές μόνο από τις βασικές αυτές διαφορές, όπως προσωπικά τις βίωσα και τις βιώνω.


Πρώτο παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης:

• Διάβαζα και ενημερωνόμουν στο κάθε τι που είχε να κάνει με την περίοδο της εγκυμοσύνης, τον τοκετό, το θηλασμό, τις πρώτες ημέρες με το μωρό κλπ.
• Ήξερα ανά πάσα ώρα και στιγμή '''πόσων εβδομάδων'' είμαι, πότε είναι η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού, πότε έχω το επόμενο ραντεβού με το γιατρό και για ποιά εξέταση.
• Πρόσεχα σχεδόν στο 100% τι θα φάω, τι θα πιώ, τι καλλυντικά θα χρησιμοποιήσω, αν θα βάψω τα μαλλιά ή τα νύχια μου και άλλα σχετικά.

Δεύτερο παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης:

• Δεν διάβασα σχεδόν τίποτα άλλο πέρα από ότι αφορούσε έναν φυσιολογικό τοκετό μετά από μια προηγηθείσα καισαρική τομή, το οποίο ήταν κάτι που προσδοκούσα και τελικά έκανα.
• Σχεδόν ξεχνούσα να κλείσω τα ραντεβού με το γιατρό μου και όποτε με ρωτούσε κάποιος, ποτέ δε θυμόμουν ακριβώς την εβδομάδα εγκυμοσύνης την οποία διένυα.
• Ετρωγα πιο άτσαλα και έπινα και κανένα ποτηράκι κρασί, ενώ τα καλλυντικά μου δεν τα άλλαξα στο πιο φυσικό τους.

Πρώτος καιρός με το πρώτο παιδί:

• Παρόλα αυτά που είχα διαβάσει και τα σεμινάρια στα οποία είχα συμμετάσχει τελικά οδηγήθηκα σε καισαρική τομή - που δεν ήθελα - και δυσκολεύτηκα πολύ με το θηλασμό και παραλίγο να μην τα καταφέρω να θηλάσω το κορίτσι μου.
• Μετά τη γέννα για μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα στο σπίτι και δυσκολευόμουν πολύ σε όλα ούτε δουλειές, ούτε μαγειρέματα, ούτε πολλά-πολλά.
• Το κορίτσι μου δεν έχανε με τίποτα προγραμματισμένη μηνιαία επίσκεψη στο γιατρό, ζύγισμα, καθιερωμένη ρουτίνα καθημερινής περιποίησης, μασάζ, καθαριότητας.
• Καθημερινά σημείωνα τα πάντα στο ημερολόγιό της και όλες της τις ''πρωτιές'', φωτογραφίζαμε την κάθε στιγμή της ημέρας της και έχουμε ενθύμιο τα αποτυπώματά της σε ψημένο ζυμαράκι.

Πρώτος καιρός με το δεύτερο παιδί:

• Μετά από αναζήτηση, έρευνα και μελέτη γέννησα με φυσιολογικό τοκετό και το μικρό αγόρι που από την πρώτη στιγμή έπιασε σωστά το στήθος και ξεκίνησε να θηλάζει με μανία, ενώ εγώ γνώριζα πως να τον πιάσω, τοποθετήσω, βολέψω, θηλάσω.
• Γύρισα σπίτι και ήμουν σαν να μην έλειψα στιγμή, σαν να μην είχα γεννήσει, σαν να μην άλλαξε τίποτα - παρούσα στο σπίτι, στα δυο παιδιά, στις δραστηριότητες.
• Το αγόρι - αν δε χρειάζεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο - δεν πάει κάθε μήνα στη γιατρό του, δε ζυγίζεται τακτικά και προσωπικά δεν το έχω κάνει ποτέ εγώ μπάνιο (ας είναι καλά ο μπαμπάς).
• Κοντεύει 8 μηνών και δεν έχω γράψει ούτε λέξη στο ημερολόγιό του, οι φωτογραφίες του είναι ελάχιστες και ακόμα δεν έχω προλάβει -καταφέρει- να πάρω τα δικά του αποτυπώματα.

Να, λοιπόν, τι εννοούσαν όλοι όταν μου έλεγαν ότι από το δεύτερο παιδί και μετά τα βάζεις στον αυτόματο!

Οι διαφορές ξεκινούν από την περίοδο της εγκυμοσύνης, πριν καν γεννηθεί το δεύτερο παιδί και συνεχίζουν και στις πρώτες μας ημέρες μαζί του και θα συνεχίζονται προφανώς για πάντα. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα που αφορούν την ανάπτυξή του αλλά και την επαφή μας όλα γίνονται τελικά διαφορετικά.

Όχι γιατί το θέλουμε, όχι γιατί μας αρέσει, αλλά γιατί τα δεδομένα μας όλα είναι διαφορετικά και δε γίνεται αλλιώς.

Γιατί πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με το ένα και μοναδικό μας παιδί, τη μία μας ασχολία, αλλά έχουμε και το μεγαλύτερο παιδί που περιμένει από εμάς. Γιατί πλέον δεν είμαστε ''πρωτάρηδες'' και τα περισσότερα από αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα έχουμε ξαναπεράσει, άρα τα βιώνουμε πιο χαλαρά, με λιγότερο άγχος, λιγότερη αγωνία, λιγότερο ψάξιμο.

Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε, αλλά γιατί πολύ απλά... έτσι είναι!

Το παραπάνω άρθρο,

γράφτηκε από τη mama-Irini και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα paidi.gr

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!