Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και πως να προσαρμοστείτε


Ο Σεπτέμβρης έφτασε και μαζί του πολλά μικρά παιδιά θα πρέπει για πρώτη φορά να αποχωριστούν το ζεστό τους χώρο και τα αγαπημένα τους πρόσωπα (γονείς, παπουδογιαγιάδες κλπ) για να πάνε πλέον στον παιδικό σταθμό.



Το στάδιο της πρώτης επαφής με τον παιδικό σταθμό αλλά και της προσαρμογής, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο ούτε για εμάς τους γονείς... πόσο μάλλον για τα μικρά μας. 
Αυτά είναι που καλούνται από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθούν και να παραμείνουν για ώρες αρκετές σε έναν χώρο που μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν είχαν καν ξαναεπισκεφθεί. Παράλληλα καλούνται να συναναστραφούν "φίλους" αλλά και να "υπακούσουν" παιδαγωγούς, τους οποίους δεν γνωρίζουν από πριν.
Ανεξάρτητα από το αν το δικό σας παιδί, το οποίο μπορεί να βρεθεί σε λίγο καιρό σε αυτή τη φάση, είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο των 3 ετών -ηλικία που θεωρείται ορόσημο για την απομάκρυνση ενός παιδιού από τους δικούς του και την εισαγωγή του στον παιδικό σταθμό- ένα είναι βέβαιο... Όσο περισσότερο προετοιμαστείτε εσείς οι ίδιοι και προετοιμάσετε και το παιδί σας και όσο περισσότερο επενδύσετε στην ήπια και ομαλή προσαρμογή του σε αυτή την αλλαγή και ένταξή του στο νέο περιβάλλον, τόσο πιο ευνοϊκή θα είναι και η εξέλιξη της χρονιάς για όλους σας.

Σκεφτείτε τα εξής δυο πολύ απλά χαρακτηριστικά: Το παιδί σας μέχρι τώρα ζει και κινείται σε ένα περιβάλλον οικείο και γνώριμο, ενώ ταυτόχρονα έχει γύρω του ανθρώπους με τους οποίους αισθάνεται άνεση και ασφάλεια τόσο ως προς το να εκφραστεί το ίδιο απέναντί τους όσο και ως προς το να καταφύγει σε αυτούς σε οποιαδήποτε δύσκολη, ανήσυχη, στρεσογόνα κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει.


Από τα παραπάνω γίνεται σαφές πως για να δεχτεί ένα παιδί να παραμείνει στο νέο αυτό χώρο του παιδικού σταθμού αλλά και να μπορέσει να ζήσει μέσα σε αυτόν του χρειάζονται δυο πράγματα:

- Να γνωρίσει το περιβάλλον και να νιώσει άνετα μέσα σε αυτό
- Να γνωρίσει τους ανθρώπους οι οποίοι πλέον θα αναλάβουν τη φροντίδα του και νιώσει ασφάλεια μαζί τους


Για να το πετύχετε αυτό, θα σας πρότεινα να αφιερώσετε τουλάχιστον μια εβδομάδα στην ήπια προσαρμογή του παιδιού σας στο νέο χώρο και να "ακούτε" τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά του. Το ιδανικότερο θα ήταν, σε συνεννόηση με τους διαχειριστές του παιδικού σταθμού στον οποίο έχετε αποφασίσει να εμπιστευτείτε το παιδί σας, αυτή τη μια τουλάχιστον εβδομάδα να συνοδεύετε οι ίδιοι ή κάποιος άλλος πολύ αγαπημένος το παιδί στον σταθμό και να παραμένετε μαζί του με τον παρακάτω τρόπο και για τους παρακάτω λόγους:

- Τις πρώτες 2-3 ημέρες πηγαίνετε μαζί με το παιδί στο σταθμό και μπαίνετε στην τάξη κι εσείς για κάποιες λίγες (1-2) ώρες. Εσείς καθόσαστε διακριτικά σε ένα σημείο της αίθουσας όπου δεν παρενοχλείτε και δεν επεμβαίνετε στα όσα διαδραματίζονται μέσα στο χώρο. Αν το παιδί σας θέλει να έρθει κοντά σας, μπορεί. Αν θέλει να εξερευνήσει το χώρο, είναι ελεύθερο να το κάνει.

- Παράλληλα συζητάτε και είσαστε φιλική με την παιδαγωγό της τάξης στην οποία αφήνετε όλο το χώρο, που το ίδιο το παιδί σας της επιτρέπει να πάρει, στο να το πλησιάσει, να το φροντίσει, να αναπτύξει τις σχέσεις της μαζί του.

- Παραμένετε εκεί μέχρι το παιδί να σας δείξει ότι κουράστηκε και επιθυμεί την αποχώρησή του ή μέχρι το πέρας κάποιας ώρας που εσείς έχετε ορίσει.

- Αυτό επαναλαμβάνεται για κάποιες ημέρες, ενώ εσείς έχετε όλο και πιο διακριτική παρουσία στην τάξη.

Με αυτόν τον τρόπο το παιδί έχει το χρόνο να γνωριστεί με το νέο περιβάλλον αλλά και να αναπτύξει την επαφή του με το νέο πρόσωπο που θα έχει την εποπτεία του από εδώ και στο εξής. Εσείς του δείχνετε ότι βρίσκεστε μαζί σε έναν χώρο τον οποίον εμπιστεύεστε, όπως και τους ανθρώπους του. Έτσι το παιδί σιγά σιγά νιώθει όλο και πιο άνετα με τα δυο αυτά νέα δεδομένα.




Η παραπάνω διαδικασία γίνεται για δύο λόγους:

- Πρώτον γιατί το παιδί στην πρώτη κατάσταση που θα του δημιουργήσει ανασφάλεια, στρές και ανησυχία θα σας αναζητήσει. Και έτσι είναι πολύ θετικό για τη ψυχική του ηρεμία το ότι με το βλέμμα του αμέσως θα δει πως είσαστε εκεί.

- Δεύτερον γιατί αυτό που επιθυμείτε πριν το αφήσετε μόνο του είναι να έχει αρχίσει να δημιουργεί έναν νέο δεσμό ασφάλειας με τον παιδαγωγό του. Να έχει αρχίσει δηλαδή να νιώθει ποιο είναι το επόμενο άτομο, πέρα από εσάς, που θα μπορεί να έχει αυτό το ρόλο της παροχής της ασφάλειας και της ηρεμίας στο παιδί, όταν εσείς δε θα είσαστε μαζί του.

Μετά τις πρώτες αυτές ημέρες και αφού το παιδί έχει γνωρίσει το χώρο και έχει κατανοήσει το γεγονός ότι για ό,τι χρειάζεται όσο βρίσκεται εκεί μπορεί πλέον με σιγουριά, εμπιστοσύνη και ασφάλεια να απευθύνεται στη δασκάλα του, μπορείτε να αρχίσετε να απομακρύνεστε από την τάξη. Και πάλι αυτό καλό είναι να γίνει σταδιακά και λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις αντιδράσεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες του παιδιού. Αν το παιδί νιώθει καλά, μπορείτε τη μια ημέρα να λείψετε από την τάξη για 10-15 λεπτά και αν όλα πάνε καλά την επόμενη για μεγαλύτερο διάστημα, μέχρι να νιώσετε και εσείς και το παιδί σας ότι πλέον η παρουσία σας εκεί δεν είναι απαραίτητη.

Γενικά όσο πιο σταδιακή είναι η προσαρμογή του και η ταυτόχρονη δική σας απομάκρυνση τόσο πιο εύκολη θα είναι και η συνέχεια.


Aν, ωστόσο ο παιδικός σταθμός στον οποίο θα πάει το παιδί σας, δεν επιτρέπει καθόλου τη δική σας παραμονή στο χώρο κατά το στάδιο των πρώτων ημερών και της προσαρμογής.... τότε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία του παιδιού με πολύ συζήτηση και σχετική πληροφόρηση θα πρέπει να προσπαθήσετε από το σπίτι και αρκετά νωρίτερα από την πρώτη σας επίσκεψη στο σταθμό.

Σε εμένα όλα τα παραπάνω λειτούργησαν άψογα και είχαμε μια τέλεια προσαρμογή πέρυσι, όταν το αγγελάκι μου πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό όντας μόλις 15 μηνών.

Εύχομαι και σε εσάς να έχετε μια καλή προσαρμογή και μια ακόμη καλύτερη σχολική χρονιά!


Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τη mama-Irini για το περιοδικό sugarmama.gr


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Γνωρίζουμε το "Πολιτιστικό Πάρκο" στα Μεσόγεια (Κερατέα) με βιωματικές δραστηριότητες.... σε τιμή προσφοράς!

Μια καινοτόμα, πρωτότυπη και πολυβραβευμένη προσπάθεια
που επισκέπτονται καθημερινά σχολεία απ’ όλη την Ελλάδα
και Πανεπιστήμια από’ όλο τον κόσμο, την οποία σίγουρα αξίζει να γευθείτε!



ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΕΙΟ


ΕΚΜΕΤΕΛΛΕΥΤΕΊΤΕ ΤΑ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΕΚΠΤΩΣΗΣ
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ  ΕΔΩ!


Eίσοδος & Δραστηριότητες για Παιδιά, στο Πολιτιστικό Πάρκο, στα Μεσόγεια

NEO! ΕπισκεΦτείτε το Πάρκο Δεινοσαύρων σε τιμή Προσφοράς ΕΔΩ!


  • 6,90€ από 12€ για την "Εποχή των Δεινοσαύρων": Είσοδος 1 Παιδιού & 1 Συνοδού
Οι βιωματικές δραστηριότητες εντάσσονται στα 
Διεθνώς Αναγνωρισμένα Βραβευμένα Εκπαιδευτικά Προγράμματα 
που διοργανώνει το Πολιτιστικό Πάρκο

Περιλαμβάνεται:
  • Ξενάγηση στους χώρους του πάρκου στην Κερατέα Αττικής
  • Περιήγηση-ξενάγηση στο Μουσείο Ελληνικής Λαογραφίας συνολικής έκτασης 7.500 τμ 
  • Συμμετοχή του παιδιού στη βιωματική δραστηριότητα 
  • Οι βιωματικές δραστηριότητες απευθύνονται σε ηλικίες 3,5-12 ετών (παιδιά έως 3 ετών δωρεάν)
  • Ο χώρος διαθέτει χώρους για κάνετε πικ νικ καθώς και αναψυκτήριο.
ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ  ΕΔΩ!

 ΠΑΡΚΟ ΚΕΡΑΤΕΑΣ


Το ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ είναι ένας καταπράσινος χώρος 25.000 τετρ. μέτρων και βρίσκεται μια ανάσα από την Αθήνα.


Μέσα στο Πάρκο εδρεύει το φημισμένο υπαίθριο Μουσείο Ελληνικής Λαογραφίας, το οποίο είναι διαμορφωμένο σαν ένα χωριό και στο οποίο εδώ και λίγα χρόνια έχει προστεθεί μια Παλιά Αγοράξεχασμένων επαγγελμάτων.

Είναι μια πρωτότυπη, βραβευμένη προσπάθεια, ένα ζωντανό Μουσείο, που το επισκέπτονται καθημερινά σχολεία απ’ όλη την Ελλάδα και Πανεπιστήμια απ’ όλο τον κόσμο.



....ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΕΔΩ!


Αλήθεια, μήπως ανάμεσα σε εσάς που μόλις διαβάσατε το παραπάνω άρθρο

υπάρχει και κάποιος/α που το έχει ήδη επισκεφθεί να μας πει... εντυπώσεις;;


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!


Άφησε το να ξεσπάσει, του κάνει καλό!


Ένα απόγευμα, πριν από λίγες ημέρες, παίζαμε με τη μικρή μου στο δωμάτιό της. 
Είχε βγάλει τα τουβλάκια της και βάζαμε, βγάζαμε, πύργους κατασκευάζαμε...!



Κάποια στιγμή απορροφήθηκε τόσο στο έργο της, που αποφάσισα να κάνω λίγο πίσω και να την αφήσω να δημιουργήσει μόνη της. Βέβαια από το χώρο δεν βγήκα, μιας και θέλει να νιώθει την παρουσία μας εκεί γύρω, κοντά της ακόμα κι αν δεν παίζει μαζί μας. Άνοιξα το βιβλίο μου και ξεκίνησα να διαβάζω όσο εκείνη δίπλα μου τουβλάκια έβαζε κι έβγαζε και πύργους κατασκεύαζε.

Μετά από δυο λεπτά την ακούω να διαμαρτύρεται "δε βγαίαίνει".

"Τι είναι, αγάπη μου, της λέω" και πετάγομαι να τη βοηθήσω. Όλα καλά τώρα!

Επιστρέφω στη θέση μου, ξαναπαίρνω το βιβλίο μου και μετά από άλλα δυο λεπτά "δεν μπορώώώ", ψιλογκρινιάζει. Ξαναεπεμβαίνω να συνεισφέρω και πάλι στην κατασκευή της.

Αφού επαναλήφθηκε η ίδια περίπου σκηνή μια-δυο φορές ακόμα, συνειδητοποιώ ξαφνικά πως το Αγγελάκι μου τη διαμαρτυρία του την έκανε στον ίδιο του τον εαυτό, στο ίδιο του το παιχνίδι. Μονολογούσε και ξεσπούσε αλλά δεν απευθυνόταν σε εμένα. Δεν μου είχε ζητήσει καμιά από τις προηγούμενες φορές να επέμβω, όπως εγώ στο μεταξύ είχα ήδη κάνει.

Παίρνω, λοιπόν, τη μεγάλη απόφαση, την επόμενη φορά που θα τα έβαζε με τα τουβλάκια της να μην σηκωθώ από τη θέση μου, να μην αφήσω το βιβλίο μου, να μην αντιδράσω. Έπρεπε να ελέγξω αν όντως αποζητούσε τη συνδρομή μου, όπως νόμιζα, ή αν απλά ξεσπούσε την προσπάθειά της να τα καταφέρει, όπως η ίδια ήθελε.

Από εκείνη την ώρα και μετά, το Αγγελάκι μου συνέχιζε το παιχνίδι του και κάθε τόσο επαναλάμβανε τις διαμαρτυρίες του. "Δε μπαίαίαίνει", "δε βγαίαίνει", "δε μπορώώώ" κλπ.
Δεν πήγα ξανά κοντά της, δεν με ζήτησε, δεν τα παράτησε.

Για την ακρίβεια, κατά το ξέσπασμά της, δεν σήκωνε καν τα μάτια της από τα τουβλάκια που κρατούσε στα χέρια της και τα οποία προσπαθούσε κάθε φορά να χωρίσει ή να ενώσει. Συνέχισε να παίζει, με τα τουβλάκια της να παλεύει, να προσπαθεί, να γκρινιάζει, να τσαντίζεται και να ξαναπροσπαθεί και τελικά να τα βρίσκει μαζί τους μια χαρά!





Γιατί αρεσκόμαστε στο να επεμβαίνουμε στα πάντα;
Γιατί μας στενοχωρεί το να βλέπουμε το παιδί μας να δυσκολεύεται;
Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να βιώσουν τα συναισθήματά τους;
Αν δεν το επιτρέψουμε να συμβεί, πώς θα μάθουν να τα διαχειρίζονται;
Αυτές κι άλλες πολλές παρόμοιες σκέψεις τριγυρνούσαν στον μυαλό μου για πολύ μετά.

Τα παιδιά μας πρέπει να αφήνονται να ζουν τα συναισθήματα τους.
Να τους αφήνουμε το χώρο και το χρόνο να τα βιώσουν και να τα διαχειριστούν.
Δεν είναι κακό το να τσαντιστούν, να απογοητευθούν, να θυμώσουν, να φωνάξουν ή και να γκρινιάξουν.
Είναι κακό το να μη μάθουν να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται το κάθε τους συναίσθημα.
Είναι κακό το να νιώθουν ότι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι εκεί δίπλα να δίνουν τη λύση, στα μικρά ή στα μεγάλα.

Δεν θα είναι έτσι στη ζωή τους. Κι εγώ θέλω στο μικρό μου Αγγελάκι να μάθω να διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις κι όχι να τις αποφεύγει ή να περιμένει πάντα ότι κάποιος άλλος θα το κάνει για εκείνη.

Γιατί έτσι είναι η ζωή και (θα)έχει από όλα! 

Τι λέτε κι εσείς;
Συνηθίζετε να αφήνετε χώρο-χρόνο έκφρασης στα μικρά σας ή παρασύρεστε κι επεμβαίνετε;





Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Το παραπάνω άρθρο,
γράφτηκε από τη mama-Irini και πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα topaidi.gr

Όταν έγινες 20 μηνών...


Το μικρό μου Αγγελάκι,
συμπλήρωσε τους 20 πρώτους μήνες της ζωής του και διανύει ήδη τον 21ο !

Όχι που να το παινευτώ, αλλά είναι το πιο πιο όμορφο, το πιο γλυκό, το πιο έξυπνο και το πιο χαριτωμένο μωρό και… είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό.

Όχι, δεν είμαι μαμά κουκουβάγια – αλήθεια σας λέω!!!

Για του λόγου το αληθές, λοιπόν!













Ο λόγος που γράφω σήμερα αυτά τα λόγια είναι για να θυμάμαι και αργότερα και να ανατρέχω σε αυτήν τη χρονική περίοδο, αυτούς τους μήνες της ζωής της, που νιώθω ότι η εξέλιξη και η πρόοδος της είναι τόσο θεαματική. Στο λόγο και στην έκφραση, στις δράσεις και στις αντιδράσεις της… όλα πλέον παίρνουν άλλη τροπή κι ανάπτυξη.

Τα λογάκια κάνουν ολόκληρες φρασούλες και το θέλω έχει γίνει ισχυρό και με άποψη!

«(σχ)ολείο (θ)α παπάω»
«(θ)α φαφάμε;»
Αυτή η διπλή πρώτη συλλαβή…. Με τρελαίνει!
Το ίδιο και τα πρώτα γράμματα των λέξεων που παραλείπονται.

«(μπ)ουφάν μου (ν)α βάλω»
«όχι μι (=ψωμί) – τσιτσίνι(=κριτσίνι) θέλω»
«μπαμπά/μαμά που είναι;»
«γειά θου - φε(ύ)γω γώ τώ(ρ)α»
«ποπό(=δικό) μου είναι…»
"πο μπολώώώώ" (=δε μπορώώώώ)


Την προηγούμενη εβδομάδα μου πρωτοείπε «(καλή)μέέέρα»!!!
Και προχτές το απόγευμα το μαγικό «μαμά (σ΄)απαπώ πο(λ)ύύ»!
Τι άλλο να ζητήσω η μάνα;!

Ήταν Σάββατο πρωί και κοιμόμασταν και οι τρεις στο μεγάλο κρεβάτι.
Ο μπαμπάς, η μαμά και το μωρό μας ανάμεσά μας.
(Τα σαββατοκύριακα που, λόγω της καθημερινής συνήθειας του πρωινού ξυπνήματος για τον παιδικό σταθμό ξυπνάει και πάλι κατά τις 6-7 το πρωί, συνηθίζουμε με τον μπαμπά της να την παίρνουμε στο κρεβάτι μας για να παρατείνουνε όσο γίνεται λίγο παραπάνω τον ύπνο και το οικογενειακό χουζούρι μας.)
Κάποια στιγμή ανοίγω τα μάτια μου και, όπως ήμουν γυρισμένη στο πλάι, βλέπω το γλυκό της μουτράκι σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου πρόσωπο. Μου χαμογελάει πονηρά και χαρούμενα και -πριν βγάλω κιχ εγώ- μου λέει όλο χάρη και νάζι «(καλή)μέέέρα».
Ε, τώρα πείτε μου κι εσείς….. Λιώνεις ή δε λιώνεις;;;; Μωρέ, λιώνεις και παραλιώνεις!!!















Ήταν Τετάρτη απόγευμα.
Ήμασταν ξαπλωμένες μάνα και κόρη στον καναπέ, όπου λατρεύουμε να απολαμβάνουμε τη μεσημεριανοαπογευματινή μας σιέστα.


Ξαφνικά, σηκώνεται από την αγκαλιά μου… τεντώνεται…
με κοιτά… χαμογελά… και λέει «(σ΄)απαπώ πο(λ)ύύ»….

Λιώνεις ή δε λιώνεις, και πάλι ερωτώ;;;;

Μωρέ, λιώνεις και παραλιώνεις2!!!



Και την επόμενη ημέρα, πάμε με τον μπαμπά της μαζί να την πάρουμε από τον παιδικό σταθμό...

Και μας λέει η δασκάλα από το κάτω τμήμα, την οποία συναντάμε μπαίνοντας:

"Αααα, περιμένετε.. να πάω εγώ να σας την κατεβάζω γιατί αν σας δει δε θα με αφήσει να την πάρω αγκαλίτσα και θα σκάάάάσω!" και συνεχίζει "Γιατί ξέρετε, τη μικρή σας όλοι θέλουμε να την παίρνουμε αγκαλίτσα!"

Χμμμμ, κοιταζόμαστε με τον καλό μου...
Τί να πεις;!






Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!