Πρώτο κείμενο της χρονιάς, πρώτο μετά από καιρό πολύ και μάλιστα απρογραμμάτιστο
-γιατί μου έλειψε η γραπτή μου έκφραση,
-γιατί μου έλειψε η επικοινωνία μας μέσα από αυτές τις σελίδες,
-γιατί θέλω πολύ να καταγράψω τα όσα είδα, ένιωσα & σκέφτηκα εχτές,
-γιατί θέλω πολύ να φτάσει σε όσους περισσοτέρους γονείς & φροντιστές αυτό το ανάγνωσμα,
-γιατί θέλω πολύ να αλληλεπιδράσετε και να μου αφήσετε τα σχόλια και τις σκέψεις σας.
(ΤΙP ανάγνωσης μεγάλου κειμένου:
Βιάζεσαι πολύ; Μη φύγεις! Διάβασε από την εικόνα κόκκινης της κλεψύδρας και μετά)
Εχτές ήταν ένα μαμαδοαπόγευμα σαν όλα τα άλλα:
Έφυγα από το Γραφείο στις 16.30,
τρέχοντας,
να πάω
να παραλάβω το μικρό αγόρι από τον παιδικό,
τρέχοντας,
να φτάσουμε στο κολυμβητήριο μέχρι τις 17.30,
τρέχοντας,
να
προλάβουμε το κορίτσι που θα έβγαινε από την πισίνα,
να "αλλάξουμε βάρδια" τον μπαμπά που (θα) είχε προλάβει να την πάει,
τρέχοντας.
Και μόλις φτάνω
-τρέχοντας- στο πάρκινγκ του κολυμβητηρίου, χτυπά SMS στο κινητό
"
Αργήσαμε σήμερα, τώρα μπαίνουμε για κολύμπι, θα τελειώσουμε 18.30"
(Και γιατί δε με ενημέρωνες νωρίτερα, βρε καλέ μου,
να μην έρθω τσάμπα μια ώρα νωρίτερα ως εδώ με το μικρό παρέα;;;
Να προλάβω να πάω σπίτι να φάω "μεσημεριανό"
έστω και τρέχοντας;
Ή να πάω τον μικρό μια παιδική χαρά να περάσει η μια ώρα, να μην τον ταλαιπωρώ εδώ;
Ή να πεταχτώ μέχρι το βιβλιοπωλείο να αλλάξω το διπλό δώρο της που πηγαινοφέρνω στο αυτοκίνητο από την πρωτοχρονιά ;
Ή... ή... ή... πόσα άραγε ακόμη θα χωρούσα σε αυτή τη μια ώρα;!)
Βγαίνουμε με το μικρό αγόρι από το αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς την πισίνα.
Η κόρη & ο μπαμπάς έτοιμοι με τα μπουρνούζια τους για τη μεγάλη βουτιά.
Μόλις που πρόλαβε
-τρέχοντας- να μου πει ο καλός μου ότι αρχικά έφτασαν,
τρέχοντας,
στην ώρα τους αλλά είχε ξεχάσει το μαγιό της (ο μπαμπάς!) και γύρισαν,
τρέχοντας,
να το πάρουν για να ξαναπάνε για το επόμενο τουλάχιστον μάθημα,
τρέχοντας.
Και τσουπ βουτάνε!
 |
| Η πιο ωραία ώρα είναι τώρα... απόλαυσέ τη, λοιπόν! |
Ξαφνικά σταματώ να τρέχω! Τι καλά! Ο χρόνος σταματά... (για λίγο)
Όση ώρα απολαμβάνω το κορίτσι μου να διδάσκεται και να ανταποκρίνεται και να κολυμπά σαν χέλι, ο μικρός μου κάνει τα γλυκά μάτια σε μια δασκάλα εκεί και βρίσκεται στην αγκαλιά της να κόβει βόλτες γύρω από την πισίνα για το υπόλοιπο της ώρας.
Πάνω που έχω χαλαρώσει, το μάθημα τελειώνει, το κορίτσι βγαίνει από την πισίνα.
Αμέσως νιώθω και πάλι εκείνη την ακατανόητη πλέον ανάγκη για τρέξιμο...
Να βάλει
-τρέχοντας- το μπουρνούζι να μην κρυώσει
Να πάμε
-τρέχοντας- στα αποδυτήρια για τον ίδιο λόγο
Να ετοιμαστεί
-τρέχοντας- για το ντουζ
Μπαίνει το κορίτσι για ντουζ, μένει ο μικρός αδερφός απέξω να τη χαζεύει,
μένει και
η μαμά χωρίς να τρέχει, καθισμένη στα παγκάκια στα αποδυτήρια έξω από το ντουζ.
Εκείνη την ώρα ήταν μέσα στο χώρο, εκτός από εμάς, άλλη μια μαμά με δύο δίδυμα κορίτσια που μόλις, επίσης, είχαν τελειώσει το μάθημα τους και
-έτρεχαν- στην ίδια μας ρουτίνα.
Μένω να τις χαζεύω και για κάποιον ακατανόητο λόγο πια δεν τρέχω...
Ούτε στο μυαλό, ούτε στο σώμα.
Άλλωστε η ώρα κόντευε ήδη 7.
Από το πρωί ούτως ή άλλως στο δρόμο ήμουν. Φαγητό δεν είχα φάει.
Στη δική μου γυμναστική δε θα προλάβαινα και ούτε θα είχα και κουράγιο πλέον να πάω.
Άρα γιατί να συνεχίσω το τρέξιμο;
Όπως αδειάζει το μυαλό μου χαζεύοντας τις διδυμούλες, ανοίγει η πόρτα και ...
Μπαίνουν στα αποδυτήρια -τρέχοντας- μια μαμά με ένα χαριτωμένο κορίτσι 6-7 ετών
Το κορίτσι χαρούμενο και χοροπηδηχτό.
Η μαμά τρεχάτη και βιαστική.
Το βήμα, οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος πιο πολύ από του στόματος...
ήταν όλα της τόσο πολύ "τρεχάτα"
Το κορίτσι ήταν αρκετά μεγάλο για να τα κάνει όλα μόνο του όπως και έκανε.
Ωστόσο,
έμεινα χαλαρή και άδεια να παρακολουθώ τη σκηνή
και τελικά τη μαμά που με τον τρεχάτο τρόπο της
πέτυχε να κάνει όλη τη διαδικασία πιο γρήγορα κατά τουλάχιστον... 2-3 λεπτά,
ίσως και κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο, δεν έχει η σημασία.
Να τη φέρει μέσα, να την καθίσει, να τη γδύσει, να της μαζέψει τα μαλλιά, να της μαζέψει τα ρούχα-παπούτσια κλπ που έβγαλε, να της φορέσει τα μπανιέρα της, να της χαμόγελα σφιγμένα και να της αποκρίνεται με αυτόν το γλυκό #με-το-ζόρι-βγάζω-συμπάθεια τρόπο που οι περισσότερες μαμάδες, τις περισσότερες τέτοιες στιγμές, έχουμε και ας μην/δεν το καταλαβαίνουμε. Αλήθεια
στους μπαμπάδες γιατί δεν παρατηρώ την ίδια βιάση;
Στο τέλος, την έβαλε
-τρέχοντας- στην πισίνα, έκανε λίγα βήματα πίσω, έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης (φφφ, πάει και αυτό!) και κατευθείαν το smartphone από την τσέπη!
Τσέκαρε αρχική, ενημερώσεις, face, insta, άναψε ένα τσιγάρο και έκανε ένα τηλεφώνημα...
(άλλο ένα super gadget - εξάρτηση μαγική, που δε μας αφήνει στιγμή να αδειάσει o νους μας, ε!)
Ωστόσο εγώ είχα αδειάσει από τις δικές μου σκέψεις, είχα ξεχάσει το δικό μου τρέξιμο,
το κορίτσι μου που ήταν στο ντουζ και το αγόρι μου που τριγυρνούσε στα αποδυτήρια.
Συνέχιζα να κοιτώ αυτή τη σκηνή, την τρεχάτη μαμά με την ανέμελη κόρη.
Αλήθεια, πόσες φορές δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μας παρατηρήσουμε από έξω, σαν τρίτοι; Πόσο δύσκολο είναι αυτό, μα και πόσα μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε...
Κοιτώ & σκέφτομαι & συνειδητοποιώ
Πόσο δε μου άρεσε!
Πόσο ένιωσα να β-ι-ά-ζεται αυτό το μικρό-μεγάλο κορίτσι την ώρα εκείνη!
Πόσο παρόμοια συνειδητοποίησα ότι συμπεριφερόμαστε οι περισσότεροι γονείς συχνά - πυκνά!
Πόσο, τολμώ να πω, ότι
με σιχάθηκα.. για όλες εκείνες τις παρόμοιες δικές μου σκηνές.
Πόσο τα παιδιά μας μάς βλέπουν συνέχεια να περπατάμε με βήμα αγχωμένο & αγχωτικό,
να κάνουμε την κάθε μας κίνηση απότομη και με βιάση,
να μιλάμε συνέχεια για το χρόνο που δεν έχουμε, το μάθημα που δε θα προλάβουμε,
το πάρτυ στο οποίο θα αργήσουμε, τη δουλειά που δε θα κάνουμε.
Παράλληλα με όλα αυτά και οι αντίστοιχες προφορικές "εντολές" που δίνουμε:
- Βγάλε τα παπούτσια σου - Βάλε το μαγιό σου - Πλύνε τα χέρια σου - Σήκω - Έλα - Κάτσε
Μα γιατί τα λέμε κιόλας, αφού ούτως ή άλλως εμείς μόνες μας θα τα κάνουμε, αφού εμείς βιαζόμαστε;
Και αν εμείς βιαζόμαστε γιατί πρέπει και τα παιδιά μας να β-ι-άζουμε;
Πότε ξεκινήσαμε τελευταία φορά από το σπίτι πρωί χωρίς να βιαζόμαστε να βάλουν τα πανωφόρια τους; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα βάλαμε στο καθισματάκι τους χωρίς να "βιάζονται" τα χέρια μας να δέσουν τη ζώνη τους;
Πότε περίμενα το παιδί μου στα αποδυτήρια να αλλάξει και να ετοιμαστεί μόνο του χωρίς να έχει τα δύο μου χέρια και τα δύο μου μάτια να ανεβοκατεβαίνουν πάνω και μπροστά του από την κορυφή μέχρι τα νυχιά;
Πότε του επέτρεψα να τα κάνει όλα αυτά μόνο του "αφού ξέρει και μπορεί",
όπως χαρακτηριστικά πολλές άλλες φορές του έχω αντιπεί;
Και τελικά τι θέλω;
Να ντυθεί μόνο του γιατί μεγαλώνει και ξέρει και μπορεί και με ξεκουράζει;
΄Η ενώ ξέρει και μπορεί και θέλει να το κάνει μόνο του, τελικά να -του- το κάνω εγώ
γιατί εγώ βιάζομαι και δε θέλω, δε μπορώ, να το περιμένω στο χρόνο του
και προτιμώ να του τον β-ι-ά-σω και να αναιρέσω κάθε μου άλλη παρότρυνση για αυτοεξυπηρέτηση, ανεξαρτητοποίηση, ωρίμανση...
Τελικά, τι θέλω; τι θέλεις; τι θέλουμε εμείς οι γονείς;
Πόσο πραγματικά χρόνο μας εξοικονομεί όλη αυτή η πίεση; Ε πόσο;;;
Θέλουμε παιδιά ήρεμα και χωρίς άγχος. Ναι, θέλουμε. Τι κάνουμε για αυτό;
Σίγουρα πάντως, δε δίνουμε ούτε τις βάσεις ούτε το παράδειγμα όταν
τις δικές μας κινήσεις και αντιδράσεις τις βλέπουν πάντα (ή σχεδόν) σπαστές, κοφτές, απότομες.
Όχι.
Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους χρόνους, τις δικές τους αποκρίσεις, τις δικές τους σκέψεις & τάξεις. Είναι παιδιά. Ας τα σεβαστούμε!
._
Photos via pixabay
Ζητώ συγγνώμη που πήρα από τα μούτρα τη νέα χρονιά
με αυτό το όχι και τόσο βολικό πρώτο μου κείμενο, αλήθεια!
Είναι αρκετά διαφορετικό σε ύφος, από ότι μάλλον με έχετε συνηθίσει εδώ μέσα.
Είναι διαφορετικό ακόμη και από το πως το επεξεργαζόμουν όλη μέρα σήμερα στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω αν φταίει η αποχή, το θέμα, η "βιάση" ή η ώρα... θα φανεί!
Νιώθω τόσο ανακουφισμένη, όμως, που κατάφερα και το ολοκλήρωσα.
Ώρα 01.27' γράφοντας το από τις 00.04 στο app σημειώσεων, στο smartphone, στο κρεβάτι.
Υπόσχομαι αύριο πρωί, να συμπληρώσω τις φώτο του, να το μεταφέρω στο blogger μου & να το ανεβάσω. Αν το διαβάσατε ήδη, τα κατάφερα. Η νέα χρονιά ξεκινά καλά, λοιπόν!
Λαχταρώ, μετά από τόσο καιρό, να διαβάσω τα σχόλια σας!
Αν πέρασες σήμερα από εδώ, μην "τρέξεις" έτσι μακρυά, πες μου ένα γεια,
άφησε μου το σχόλιό σου και δώσε μου ελπίδα για τη σωτηρία των παιδιών μας
από τη βιάση μας & το βιασμό τους.
Αν με διαβάζεις από την περιφέρεια θα χαρώ πολύ να μου επιβεβαιώσεις
ότι εσείς εκεί δε ζείτε την ίδια μάστιγα με εμάς τους πρωτευουσιάνους γονείς. Αλήθεια!
Αν είσαι από προβολή κινητού, θυμήσου ότι πρέπει να πατήσεις "προβολή έκδοσης ιστού" κάτω κάτω για να σου εμφανίσει στο πλαίσιο σχολιασμού... ναι, δεν το έχω επιδιορθώσει ακόμη!
Διαβάστε περισσότερα:
- Άλλαξε τη ζωή σου βήμα - βήμα
-
Άφησε το να ξεσπάσει, του κάνει καλό!
-
Το δεύτερο παιδί...
-
Ας κάνουμε πιο χαμογελαστή την καθημερινότητά μας με τα παιδιά
-
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!
..
