"Γιατί κλαίς;" Ένα παιδικό βιβλίο που γράφτηκε για τους γονείς!




Στα τέλη του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο,
το βιβλίο "Γιατί κλαις;" του Βασίλη Αλεξάκη σε εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου.

Από το οπισθόφυλλο:
"Γιατί κλαις; Τι σ΄έπιασε; Δε σε πήγα βόλτα όπως μου ζήτησες;
Δε σου πήρα τη σοκολάτα που ήθελες; Κι αντί να είσαι ευχαριστημένος, εσύ κλαις!
Θα με τρελάνει αυτό το παιδί"

...

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση και με οποιοδήποτε άλλο παιδικό βιβλίο έχει ως σήμερα διαβάσει. Αλήθεια είναι ένα ακόμη παιδικό βιβλίο;

To λιγότερο που θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε αυτό,
όπως αναγράφεται και στο ίδιο το βιβλίο, είναι πως πρόκειται για ένα βιβλίο που προορίζεται
"Για ώριμα παιδιά και ανώριμους γονείς".

Ναι, αυτό είναι και μαζί πολλά περισσότερα, όχι εύπεπτα και ευχάριστα.

Είναι ένα βιβλίο, κόμπος στο στομάχι
για κάθε γονέα που προσπαθεί και θέλει να κάνει το καλύτερο στα και για τα παιδιά του.
Είναι ένα βιβλίο, που ξεμπροστιάζει
τη βία -λεκτική & ψυχολογική- της πιο άσχημης εκδοχής του κάθε γονέα προς το παιδί του.

Το χειρότερο ξέρετε ποιό είναι;

Ότι τις περισσότερες φορές αυτή η βία ασκείται ασυνείδητα.
Μέσα στην πιεσμένη ροή της καθημερινότητας, ασκείται χωρίς καν να γίνεται αντιληπτή ή παραδεχτή από το γονέα που την ασκεί. Ή μήπως γίνεται; Όπως και να έχει... υπάρχει δικαιολογία;




Η γραφή του Βασίλη Αλεξάκη είναι καταιγιστική και μέσα από αυτή η βία ασκείται αβίαστα.

Μέσα από τις λίγες του λέξεις, εκρήγνυνται τα πιο έντονα συναισθήματα.

Το κείμενο διαβάζεται χωρίς ανάσα. Οι αλήθειες του πονούν.





Μοιάζει με μονόλογο όλο αυτό.

Το μονόλογο της μάνας.
Toν αναγνωρίζετε, έτσι δεν είναι;

Το παιδί όμως;
Πού είναι το παιδί σε όλο αυτό;
Tι ακούει; Τι νιώθει;
Tι & Πως απαντά;
Απαντά τελικά;

Ναι, απαντά!
Μπορεί όχι με λόγια.
Μα με πράξεις σίγουρα...
και μέσα στο βιβλίο μα και εκτός.



Εσείς ακούτε τα παιδιά σας όταν δε σας μιλούν;

Aκούτε τις πράξεις τους
& αυτά που έχουν να σας πουν μέσα από αυτές; 

Το παιδί του βιβλίου μας έτσι μιλά.
Με πράξεις που σιγοψιθυρίζουν το πιο απλό
"Είμαι παιδί!"

Γιατί κλαίει τελικά αυτό & κάθε άλλο παιδί;
Κλαίνε τα παιδιά χωρίς λόγο; 
Όχι!
Τα παιδιά δεν κλαίνε χωρίς λόγο,
να το θυμόσαστε πάντα αυτό.

Ας τα πάρουμε αγκαλιά,
ας τους δώσουμε χρόνο, αγάπη, ζεστασιά, ασφάλεια... και μόνο τότε θα καταλάβουμε πραγματικά γιατί κλαίει ένα παιδί.

Έτσι, δεν είναι;


Η εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου, με τις έντονες κόκκινες λεπτομέρειες, 
συμπληρώνει τέλεια από τη μία τη δύναμη, την εξουσία, τον εγωισμό της μάνας
και από την άλλη το φόβο, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα του παιδιού.

Τα αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη των δυο πρωταγωνιστών της ιστορίας,
αναδεικνύουν το κείμενο σε όλο του το μεγαλείο και πολλαπλασιάζουν την επιρροή του.



Μπορεί διαβάζοντάς το να με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι,
μα ξέρω πως αν όλοι οι γονείς το παίρναμε στα χέρια μας... ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος!


Ευχαριστώ πολύ το Μεταίχμιο που,
με αφορμή την παρουσίαση του εδώ αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου,
κάνει δώρο σε έναν από εσάς 1 αντίτυπο αυτού του βιβλίου.

Μπορείτε να το διεκδικήσετε μέσα από το profil μου στο instagram.
Για όλες τις πληροφορίες και τη συμμετοχή σας μεταβείτε εδώ
και αναζητείστε το ποστ του διαγωνισμού. Λήξη: Τετ 10 Απρ



📙Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ 📙 Με την ευκαρια της Παγκοσμιας Ημερας Παιδικου Βιβλιου, που γιορτάστηκε εχθες & συνεχιζει να γιορταζεται με πολλες ενσιαφερουσες εκδηλωσεις που λαμβανουν χωρα αυτη την εβδομαδα, η mama-Irini και οι εκδόσεις @metaixmio δωρίζουν σε εναν τυχερό το παιδικό (#not) βιβλίο "Γιατι κλαις;"! . 💥Σας συμβουλεύω να το διεκδικήσετε: - Μόνο αν θέλετε να βάλετε πάνω από όλους & από όλα, το παιδί σας. - Μόνο αν αντέχετε τις σκληρές αλήθειες που πονουν - Μόνο αν είσαστε σε θέση να αναγνωρίσετε τα λάθη σας. - Μονο αν θέλετε να γίνετε καλύτεροι γονείς γενικότερα & ειδικότερα. . 🥞 Ένα βιβλίο για ώριμα παιδιά & ανωριμους γονείς, το οποίο προορίζεται περισσότερο για τους δεύτερους! --------------------------------------------------------------- 💡Ό Ρ Ο Ι Σ Υ Μ Μ Ε Τ Ο Χ Η Σ: . ✔FOLLOW @irini_mamadoistories.gr ✔✔FOLLOW @metaixmio ✔✔✔LIKE στη φώτο του ποστ ✔✔✔✔COMMENT & TAG δυο φιλες που θα ήθελαν να μάθουν για το διαγωνισμό μας . EXTRA TIP: 😉Με παραπάνω από ένα σχόλιο με tag διαφορετικες φίλες κάθε φορά, αυξάνεται τις συμμετοχές σας 😉Με share το διαγωνισμό μας στα stories σας, έχετε +1 συμμετοχη . 🕰ΛΗΞΗ: Τετάρτη 10 Απριλίου, μεσάνυχτα . ℹΜόνο για κατοίκους Ελλάδας ⚠️ Εάν ο νικητής είναι κάτοικος Αττικής, παραλαμβάνει ο ίδιος το δώρο του από τον πολυχώρο ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ στο κέντρο της Αθήνας ⚠️Για νικητη από την υπόλοιπη Ελλάδα την αποστολή αναλαμβάνει ο δωροθετης μας . ❤Ο τυχερος θα αναδειχθει μετά από κλήρωση και θα ανακοινωθει με tag σε αυτό το ποστ, για να επικοινωνήσει μαζί μου για την παραλαβή του δώρου (θα έχει προθεσμία 3 ημερων) ----------------------------------------------------------------- 📖 Τ Ο Β Ι Β Λ Ι Ο 📖 Διαβάζεται χωρίς ανάσα, μα αφήνει κόμπο στο στομάχι. Ξεμπροστιάζει και Ντροπιάζει κάθε γονιό που θέλει και κάνει το καλύτερο για τα παιδιά του, αλλά.... Η βία της εξουσίας είναι εκεί. Αβίαστη, ασυνείδητη, λεκτική & ψυχολογική. Το παιδί, που είναι το παιδι; Γιατί κλαίει ένα παιδι; Εσύ ξερεις; Διάβασε το & θα καταλάβεις! ℹΔιαβάστε περισσότερα στο άρθρο που ανέβηκε σήμερα στο blog (link in bio). Οι δύο τελευταίες φωτο είναι από αυτό μου το κείμενο. #διαγωνισμός #giveaway #book #παιδικοβιβλιο #bookstagram #greekmombloggerscommunity
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη mama-Irini (@irini_mamadoistories.gr) στις

...

Ο Έλληνας συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης εγκατεστημένος στη Γαλλία και επί πολλά χρόνια συνεργάτης της εφημερίδας Le Monde, έγραψε τα πρώτα του βιβλία στα γαλλικά αλλά συνέχισε και στη μητρική του γλώσσα και πλέον γράφει και στις δύο, από όπου αυτομεταφράζεται!  Έχει βραβευτεί σε Ελλάδα και Γαλλία, έχει ασχοληθεί και με το κινηματογράφο και έχει αναγορευτεί και επίτιμος διδάκτορας στο Εθνικό και Καποδοστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο εικονογράφος Νικόλας Ανδρικόπουλος εικονογραφεί παιδικά βιβλία εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια. Έχει βραβευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ υπήρξε υποψήφιος και για το βραβείο Άντερσεν.

...

Το βιβλίο αυτό αξίζει να το αποκτήσετε!

Βρείτε το ηλεκτρονικά στην επίσημη ιστοσελίδα του ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και ακόμα
στον IANO, το PUBLIC & το GREEKBOOKS


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Ο καθημερινός βιασμός των παιδιών μας (PAUSE ΜΑΜΑ & RESTART NOW!)




Πρώτο κείμενο της χρονιάς, πρώτο μετά από καιρό πολύ και μάλιστα απρογραμμάτιστο 
-γιατί μου έλειψε η γραπτή μου έκφραση,
-γιατί μου έλειψε η επικοινωνία μας μέσα από αυτές τις σελίδες,

-γιατί θέλω πολύ να καταγράψω τα όσα είδα, ένιωσα & σκέφτηκα εχτές,
-γιατί θέλω πολύ να φτάσει σε όσους περισσοτέρους γονείς & φροντιστές αυτό το ανάγνωσμα,
-γιατί θέλω πολύ να αλληλεπιδράσετε και να μου αφήσετε τα σχόλια και τις σκέψεις σας.

(ΤΙP ανάγνωσης μεγάλου κειμένου: 
Βιάζεσαι πολύ; Μη φύγεις! Διάβασε από την εικόνα κόκκινης της κλεψύδρας και μετά)


Εχτές ήταν ένα μαμαδοαπόγευμα σαν όλα τα άλλα:

Έφυγα από το Γραφείο στις 16.30, τρέχοντας,
να πάω να παραλάβω το μικρό αγόρι από τον παιδικό, τρέχοντας,
να φτάσουμε στο κολυμβητήριο μέχρι τις 17.30, τρέχοντας,
να προλάβουμε το κορίτσι που θα έβγαινε από την πισίνα,
να "αλλάξουμε βάρδια" τον μπαμπά που (θα) είχε προλάβει να την πάει, τρέχοντας.

Και μόλις φτάνω -τρέχοντας- στο πάρκινγκ του κολυμβητηρίου, χτυπά SMS στο κινητό
"Αργήσαμε σήμερα, τώρα μπαίνουμε για κολύμπι, θα τελειώσουμε 18.30"
(Και γιατί δε με ενημέρωνες νωρίτερα, βρε καλέ μου,
να μην έρθω τσάμπα μια ώρα νωρίτερα ως εδώ με το μικρό παρέα;;;
Να προλάβω
να πάω σπίτι να φάω "μεσημεριανό" έστω και τρέχοντας;
Ή να πάω τον μικρό μια παιδική χαρά να περάσει η μια ώρα, να μην τον ταλαιπωρώ εδώ; 
Ή να πεταχτώ μέχρι το βιβλιοπωλείο να αλλάξω το διπλό δώρο της που πηγαινοφέρνω στο αυτοκίνητο από την πρωτοχρονιά ;
Ή... ή... ή... πόσα άραγε ακόμη θα χωρούσα σε αυτή τη μια ώρα;!)

Βγαίνουμε με το μικρό αγόρι από το αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς την πισίνα.
Η κόρη & ο μπαμπάς έτοιμοι με τα μπουρνούζια τους για τη μεγάλη βουτιά.
Μόλις που πρόλαβε -τρέχοντας- να μου πει ο καλός μου ότι αρχικά έφτασαν, τρέχοντας,
στην ώρα τους αλλά είχε ξεχάσει το μαγιό της (ο μπαμπάς!) και γύρισαν, τρέχοντας,
να το πάρουν για να ξαναπάνε  για το επόμενο τουλάχιστον μάθημα, τρέχοντας.
Και τσουπ βουτάνε!

Η πιο ωραία ώρα είναι τώρα... απόλαυσέ τη, λοιπόν!


Ξαφνικά σταματώ να τρέχω! Τι καλά! Ο χρόνος σταματά... (για λίγο)

Όση ώρα απολαμβάνω το κορίτσι μου να διδάσκεται και να ανταποκρίνεται και να κολυμπά σαν χέλι, ο μικρός μου κάνει τα γλυκά μάτια σε μια δασκάλα εκεί και βρίσκεται στην αγκαλιά της να κόβει βόλτες γύρω από την πισίνα για το υπόλοιπο της ώρας.
Πάνω που έχω χαλαρώσει, το μάθημα τελειώνει, το κορίτσι βγαίνει από την πισίνα.

Αμέσως νιώθω και πάλι εκείνη την ακατανόητη πλέον ανάγκη για τρέξιμο...

Να βάλει -τρέχοντας- το μπουρνούζι να μην κρυώσει
Να πάμε -τρέχοντας- στα αποδυτήρια για τον ίδιο λόγο
Να ετοιμαστεί -τρέχοντας- για το ντουζ

Μπαίνει το κορίτσι για ντουζ, μένει ο μικρός αδερφός απέξω να τη χαζεύει,
μένει και η μαμά χωρίς να τρέχει, καθισμένη στα παγκάκια στα αποδυτήρια έξω από το ντουζ.

Εκείνη την ώρα ήταν μέσα στο χώρο, εκτός από εμάς, άλλη μια μαμά με δύο δίδυμα κορίτσια που μόλις, επίσης, είχαν τελειώσει το μάθημα τους και -έτρεχαν- στην ίδια μας ρουτίνα.

Μένω να τις χαζεύω και για κάποιον ακατανόητο λόγο πια δεν τρέχω...
Ούτε στο μυαλό, ούτε στο σώμα.


Άλλωστε η ώρα κόντευε ήδη 7.
Από το πρωί ούτως ή άλλως στο δρόμο ήμουν. Φαγητό δεν είχα φάει.
Στη δική μου γυμναστική δε θα προλάβαινα και ούτε θα είχα και κουράγιο πλέον να πάω.
Άρα γιατί να συνεχίσω το τρέξιμο;

Όπως αδειάζει το μυαλό μου χαζεύοντας τις διδυμούλες, ανοίγει η πόρτα και ...





Μπαίνουν στα αποδυτήρια -τρέχοντας- μια μαμά με ένα χαριτωμένο κορίτσι 6-7 ετών

Το κορίτσι χαρούμενο και χοροπηδηχτό.

Η μαμά τρεχάτη και βιαστική.

Το βήμα, οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος πιο πολύ από του στόματος...
ήταν όλα της τόσο πολύ "τρεχάτα"

Το κορίτσι ήταν αρκετά μεγάλο για να τα κάνει όλα μόνο του όπως και έκανε.

Ωστόσο, έμεινα χαλαρή και άδεια να παρακολουθώ τη σκηνή
και τελικά τη μαμά που με τον τρεχάτο τρόπο της
πέτυχε να κάνει όλη τη διαδικασία πιο γρήγορα κατά τουλάχιστον... 2-3 λεπτά,
ίσως και κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο, δεν έχει η σημασία.

Να τη φέρει μέσα, να την καθίσει, να τη γδύσει, να της μαζέψει τα μαλλιά, να της μαζέψει τα ρούχα-παπούτσια κλπ που έβγαλε, να της φορέσει τα μπανιέρα της, να της χαμόγελα σφιγμένα και να της αποκρίνεται με αυτόν το γλυκό #με-το-ζόρι-βγάζω-συμπάθεια τρόπο που οι περισσότερες μαμάδες, τις περισσότερες τέτοιες στιγμές, έχουμε και ας μην/δεν το καταλαβαίνουμε. Αλήθεια στους μπαμπάδες γιατί δεν παρατηρώ την ίδια βιάση; 

Στο τέλος, την έβαλε -τρέχοντας- στην πισίνα, έκανε λίγα βήματα πίσω, έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης (φφφ, πάει και αυτό!) και κατευθείαν το smartphone από την τσέπη!
Τσέκαρε αρχική, ενημερώσεις, face, insta, άναψε ένα τσιγάρο και έκανε ένα τηλεφώνημα...
(άλλο ένα super gadget - εξάρτηση μαγική, που δε μας αφήνει στιγμή να αδειάσει o νους μας, ε!)

Ωστόσο εγώ είχα αδειάσει από τις δικές μου σκέψεις, είχα ξεχάσει το δικό μου τρέξιμο,
το κορίτσι μου που ήταν στο ντουζ και το αγόρι μου που τριγυρνούσε στα αποδυτήρια.
Συνέχιζα να κοιτώ αυτή τη σκηνή, την τρεχάτη μαμά με την ανέμελη κόρη.

Αλήθεια, πόσες φορές δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μας παρατηρήσουμε από έξω, σαν τρίτοι; Πόσο δύσκολο είναι αυτό, μα και πόσα μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε...




Κοιτώ & σκέφτομαι & συνειδητοποιώ

Πόσο δε μου άρεσε!
Πόσο ένιωσα να β-ι-ά-ζεται αυτό το μικρό-μεγάλο κορίτσι την ώρα εκείνη!
Πόσο παρόμοια συνειδητοποίησα ότι συμπεριφερόμαστε οι περισσότεροι γονείς συχνά - πυκνά!
Πόσο, τολμώ να πω, ότι με σιχάθηκα.. για όλες εκείνες τις παρόμοιες δικές μου σκηνές.

Πόσο τα παιδιά μας μάς βλέπουν συνέχεια να περπατάμε με βήμα αγχωμένο & αγχωτικό,
να κάνουμε την κάθε μας κίνηση απότομη και με βιάση,

να μιλάμε συνέχεια για το χρόνο που δεν έχουμε, το μάθημα που δε θα προλάβουμε,
το πάρτυ στο οποίο θα αργήσουμε, τη δουλειά που δε θα κάνουμε.

Παράλληλα με όλα αυτά και οι αντίστοιχες προφορικές "εντολές" που δίνουμε: 
- Βγάλε τα παπούτσια σου - Βάλε το μαγιό σου - Πλύνε τα χέρια σου - Σήκω - Έλα - Κάτσε
Μα γιατί τα λέμε κιόλας, αφού ούτως ή άλλως εμείς μόνες μας θα τα κάνουμε, αφού εμείς βιαζόμαστε; Και αν εμείς βιαζόμαστε γιατί πρέπει και τα παιδιά μας να β-ι-άζουμε; 

Πότε ξεκινήσαμε τελευταία φορά από το σπίτι πρωί χωρίς να βιαζόμαστε να βάλουν τα πανωφόρια τους; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα βάλαμε στο καθισματάκι τους χωρίς να "βιάζονται" τα χέρια μας να δέσουν τη ζώνη τους;
Πότε περίμενα το παιδί μου στα αποδυτήρια να αλλάξει και να ετοιμαστεί μόνο του χωρίς να έχει τα δύο μου χέρια και τα δύο μου μάτια να ανεβοκατεβαίνουν πάνω και μπροστά του από την κορυφή μέχρι τα νυχιά;
Πότε του επέτρεψα να τα κάνει όλα αυτά μόνο του "αφού ξέρει και μπορεί",
όπως χαρακτηριστικά πολλές άλλες φορές του έχω αντιπεί;

Και τελικά τι θέλω; 
Να ντυθεί μόνο του γιατί μεγαλώνει και ξέρει και μπορεί και με ξεκουράζει;
΄Η ενώ ξέρει και μπορεί και θέλει να το κάνει μόνο του, τελικά να -του- το κάνω εγώ
γιατί εγώ βιάζομαι και δε θέλω, δε μπορώ, να το περιμένω στο χρόνο του
και προτιμώ να του τον β-ι-ά-σω και να αναιρέσω κάθε μου άλλη παρότρυνση για αυτοεξυπηρέτηση, ανεξαρτητοποίηση, ωρίμανση...
Τελικά, τι θέλω; τι θέλεις; τι θέλουμε εμείς οι γονείς;  

Πόσο πραγματικά χρόνο μας εξοικονομεί όλη αυτή η πίεση; Ε πόσο;;;

Θέλουμε παιδιά ήρεμα και χωρίς άγχος. Ναι, θέλουμε. Τι κάνουμε για αυτό;

Σίγουρα πάντως, δε δίνουμε ούτε τις βάσεις ούτε το παράδειγμα όταν
τις δικές μας κινήσεις και αντιδράσεις τις βλέπουν πάντα (ή σχεδόν) σπαστές, κοφτές, απότομες.
Όχι.

Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους χρόνους, τις δικές τους αποκρίσεις, τις δικές τους σκέψεις & τάξεις. Είναι παιδιά. Ας τα σεβαστούμε!

._
Photos via pixabay

Ζητώ συγγνώμη που πήρα από τα μούτρα τη νέα χρονιά
  
με αυτό το όχι και τόσο βολικό πρώτο μου κείμενο, αλήθεια!
Είναι αρκετά διαφορετικό σε ύφος, από ότι μάλλον με έχετε συνηθίσει εδώ μέσα. 
Είναι διαφορετικό ακόμη και από το πως το επεξεργαζόμουν όλη μέρα σήμερα στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω αν φταίει η αποχή, το θέμα, η "βιάση" ή η ώρα... θα φανεί!

Νιώθω τόσο ανακουφισμένη, όμως, που κατάφερα και το ολοκλήρωσα.
Ώρα 01.27' γράφοντας το από τις 00.04 στο app σημειώσεων, στο smartphone, στο κρεβάτι.
Υπόσχομαι αύριο πρωί, να συμπληρώσω τις φώτο του, να το μεταφέρω στο blogger μου & να το ανεβάσω. Αν το διαβάσατε ήδη, τα κατάφερα. Η νέα χρονιά ξεκινά καλά, λοιπόν!

Λαχταρώ, μετά από τόσο καιρό, να διαβάσω τα σχόλια σας!
Αν πέρασες σήμερα από εδώ, μην "τρέξεις" έτσι μακρυά, πες μου ένα γεια,
άφησε μου το σχόλιό σου και δώσε μου ελπίδα για τη σωτηρία των παιδιών μας
από τη βιάση μας & το βιασμό τους.

Αν με διαβάζεις από την περιφέρεια θα χαρώ πολύ να μου επιβεβαιώσεις
ότι εσείς εκεί δε ζείτε την ίδια μάστιγα με εμάς τους πρωτευουσιάνους γονείς. Αλήθεια!

Αν είσαι από προβολή κινητού, θυμήσου ότι πρέπει να πατήσεις "προβολή έκδοσης ιστού" κάτω κάτω για να σου εμφανίσει στο πλαίσιο σχολιασμού... ναι, δεν το έχω επιδιορθώσει ακόμη!


Ακολούθησε τη mama-Irini
στο facebook, το bloglovin, το google+, το pinterest, το instagram
 ή κάνε εγγραφή στο newsletterγια να μη χάνεις τα νέα μας!


Διαβάστε περισσότερα:

- Άλλαξε τη ζωή σου βήμα - βήμα
Άφησε το να ξεσπάσει, του κάνει καλό!
Το δεύτερο παιδί...

Ας κάνουμε πιο χαμογελαστή την καθημερινότητά μας με τα παιδιά
- Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!
- Θέλεις να θηλάσεις;... Μπορείς!

Πασχαλινές Δημιουργίες, όλες σε ένα συγκεντρωτικό ποστ!


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Ας κάνουμε πιο χαμογελαστή την καθημερινότητά μας με τα παιδιά



Συχνά βρίσκομαι να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να γίνει η καθημερινότητα μας με τα παιδιά ακόμα πιο εύκολη, χαμογελαστή, χαρούμενη. Πως θα μπορούσαμε να τα στενοχωρούμε λιγότερο, να εκνευριζόμαστε λιγότερο, να φωνάζουμε λιγότερο ή και καθόλου;

Αυτό το οποίο έχω καταλάβει εδώ και καιρό είναι ότι δυστυχώς τα όχι, τα δεν, τα μη και τα πρέπει των γονιών μας, με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς, τελικά τα μεταφέρουμε αυτούσια σχεδόν στη σημερινή μας οικογένεια χωρίς πριν να τα φιλτράρουμε, να τα ξανατσεκάρουμε, να αποφασίσουμε μόνοι μας εάν ισχύουν ακόμα, εάν ίσχυαν ποτέ, εάν πράγματι έχει νόημα να τα αναπαράγουμε και εμείς σήμερα στα παιδιά μας όπως τα βιώσαμε οι ίδιοι πριν από 20-30 χρόνια.




Τα πρωινά είναι δύσκολα... 

Όλοι βιαζόμαστε να ετοιμαστούμε για να πάμε οι γονείς στις δουλειές μας και τα παιδιά στο σχολείο. Το άγχος και η πίεση, πολλές φορές και οι φωνές προς τα παιδιά για να φάνε, να ντυθούν, να βάλουν τα παπούτσια τους μοιάζει γολγοθάς. Τι θα λέγατε να ξεκινούσαμε όλοι τη μέρα μας ξυπνώντας απλά λίγο νωρίτερα; Ίσως έτσι να κερδίζαμε λίγο χρόνο και να γλιτώναμε από όλο αυτό το πρωινό οικογενειακό μαρτύριο.


H επιστροφή στο σπίτι έχει και αυτή τα πρέπει και τις φωνές της... 

Μήπως αντί να ζητάμε από το παιδί "με το καλησπέρα σας", να βγάλει παπούτσια - να αλλάξει ρούχα - να πλύνει χέρια... όσο εμείς κάνουμε κάτι άλλο, να το παίρναμε καλύτερα από το χέρι και να τα κάναμε όλα αυτά μαζί του χαμογελώντας; Σίγουρα πιο γρήγορα και ήρεμα θα γίνονταν αυτά που "πρέπει".

Και αν δεν φάει όόόλο το φαγητό του μια φορά, και τι έγινε; Και εμείς πάντα δεν πεινάμε το ίδιο, δεν έχουμε κάθε φορά την ίδια όρεξη. Σίγουρα έχει τύχει σε όλους να μείνει υπόλοιπο φαγητού στο πιάτο μας! Θέλει να βγεί έξω χωρίς ζακέτα ή μπουφάν; Ε, ας βγει όπως θέλει και ας κρατάμε εμείς μαζί μας το πανωφόρι του γιατί σίγουρα αν κρυώσει θα μας το ζητήσει!

Πόσα άλλα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άραγε... Απλές σκέψεις... Καθημερινότητα...

Τι λέτε και εσείς;


To παραπάνω άρθρο
 γράφτηκε από τη mama-Irini και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα paidi.gr


Image courtesy of ..... / FreeDigitalPhotos.net
Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!



Πάντα είχα μια απορία (διπλή):

- Γιατί συνηθίζεται οι "μεγάλοι" να μιλούν στα παιδιά παραποιώντας, στραπατσάρωντας, το λεξιλόγιό τους;
- Γιατί πρέπει τα μωρά να ακούν -και συνεπώς να ξεκινήσουν το λόγο τους μαθαίνοντας- τα γνωστά σε όλους μας μαμ, άτα, βαβά, παπά, τουτού, νινί, νάνι κλπ κλπ κλπ;

Νομίζω ότι ο λόγος που έχει επικρατήσει αυτή η τακτική της υπεραπλούστευσης των λέξεων που χρησιμοποιούμε περισσότερο στην καθημερινότητά μας με ένα βρέφος, έχει να κάνει με την εντύπωση που εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε ότι έτσι θα μας καταλάβει καλύτερα ή και με το ότι είναι πιο εύκολη μια τέτοια λέξη να μάθει να τη χρησιμοποιεί πιο γρήγορα.

Όμως το παιδί, ό,τι ακούσει δεν είναι και αυτό που θα μάθει; Ό,τι δει - δεν θα κάνει;

Και μετά έγινα κι εγώ μαμά! Και λόγω των προσωπικών μου βιωμάτων μου ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να μιλώ κι εγώ στο Αγγελάκι μου κάπως έτσι. Κάτι, όμως, δε μου ταίριαζε καλά σε όλο αυτό. Ποιό δρόμο τελικά να διαλέξω κι εγώ η νέα και άπειρη μάνα; Αυτόν τον διαφορετικό, που κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να πάρω, ή τον, από τους περισσότερους, πεπατημένο και γνωστό;

Ε, σε αυτές ακριβώς τις πρώτες στιγμές αμφιβολίας, δισταγμού, σκέψης και αναζήτησης σχετικά με το ποιο δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσω, στέκεται και ο μπαμπάς δίπλα μου να μονολογεί και να αναρωτιέται (χωρίς να το έχουμε συζητήσει μεταξύ μας ποτέ ξανά πριν):

- Μα δεν καταλαβαίνω, βρε παιδί μου… Γιατί να μη μιλάμε κανονικά στο μωρό μας;
Γιατί να μην του λέμε τη βόλτα – βόλτα και τον ύπνο-ύπνο;
Κάπου εκεί ήταν που αποφασίσαμε από κοινού πως, τουλάχιστον από εμάς τους γονείς του, το Αγγελάκι μας θα ακούει τα πράγματα (και όχι μόνο!) με το όνομά τους.Απλά και μόνο… γιατί αυτό φαινόταν στα μάτια μας πιο φυσιολογικό και λιγότερο αστείο. Χωρίς να το έχουμε διαβάσει κάπου, να μπορούμε να το στηρίξουμε κάπως ή να το αιτιολογήσουμε περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το πετύχαμε στο 100% (είπαμε, έχουμε και τα βιώματά μας που ξεχειλίζουν) αλλά νιώθω ότι η ουσία αυτού που θέλαμε σαν αποτέλεσμα επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό.


   



Έχοντας πλέον ανάμεσά μας μια λαλίστατη κοπελιά 22μηνών δεν μπορώ να σας περιγράψω το βλέμμα της μικρής μου όταν παίζει με την αγαπημένη της κούκλα "μωρό" και κάποιος τρίτος της λέει κάτι για το "νινί" της κι εκείνη τον κοιτά αποσβολωμένη και όλο απορία….. σαν να είναι εκείνος ο "μικρός" που δεν ξέρει ότι αυτό το λένε μωρό και όχι νινί!!! Αντίστοιχα, όταν η γιαγιά της προτείνει "άτα" και το Αγγελάκι μας της απαντήσει (για να διευκρινίσει) "βό(λ)τα πάμε?", η γιαγιά είναι αυτή που μένει αποσβολωμένη!

Ε, το μικρό μου Αγγελάκι... όπως τα άκουσε, έτσι και τα έμαθε. Τι καλά!

Γιατί, λοιπόν, να μη τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Γιατί να μη δίνουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μας δείξουν τα ίδια τι δυνατότητες έχουν και πόσα μπορούν να αντιληφθούν και να αναπαράγουν;

Γιατί να μην τους δίνουμε μεγαλύτερα ερεθίσματα για την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους;

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν κάτι στέρησα από τη μικρή μου που δεν συνήθισε στο νάνι, στο μαμ και στην άτα. Ξέρω μόνο ότι όταν μου δείχνει το αυτοκίνητο, μου λέει "το τοκιτητό σου, μαμά" κι εγώ πολύ το χαίρομαι. Νομίζω κι εκείνη το ίδιο κι ακόμα περισσότερο.

Τι λέτε κι εσείς;



Το παραπάνω άρθρο,
γράφτηκε από τη mama-Irini και πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα paidi.gr

Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και πως να προσαρμοστείτε


Ο Σεπτέμβρης έφτασε και μαζί του πολλά μικρά παιδιά θα πρέπει για πρώτη φορά να αποχωριστούν το ζεστό τους χώρο και τα αγαπημένα τους πρόσωπα (γονείς, παπουδογιαγιάδες κλπ) για να πάνε πλέον στον παιδικό σταθμό.



Το στάδιο της πρώτης επαφής με τον παιδικό σταθμό αλλά και της προσαρμογής, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο ούτε για εμάς τους γονείς... πόσο μάλλον για τα μικρά μας. 
Αυτά είναι που καλούνται από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθούν και να παραμείνουν για ώρες αρκετές σε έναν χώρο που μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν είχαν καν ξαναεπισκεφθεί. Παράλληλα καλούνται να συναναστραφούν "φίλους" αλλά και να "υπακούσουν" παιδαγωγούς, τους οποίους δεν γνωρίζουν από πριν.
Ανεξάρτητα από το αν το δικό σας παιδί, το οποίο μπορεί να βρεθεί σε λίγο καιρό σε αυτή τη φάση, είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο των 3 ετών -ηλικία που θεωρείται ορόσημο για την απομάκρυνση ενός παιδιού από τους δικούς του και την εισαγωγή του στον παιδικό σταθμό- ένα είναι βέβαιο... Όσο περισσότερο προετοιμαστείτε εσείς οι ίδιοι και προετοιμάσετε και το παιδί σας και όσο περισσότερο επενδύσετε στην ήπια και ομαλή προσαρμογή του σε αυτή την αλλαγή και ένταξή του στο νέο περιβάλλον, τόσο πιο ευνοϊκή θα είναι και η εξέλιξη της χρονιάς για όλους σας.

Σκεφτείτε τα εξής δυο πολύ απλά χαρακτηριστικά: Το παιδί σας μέχρι τώρα ζει και κινείται σε ένα περιβάλλον οικείο και γνώριμο, ενώ ταυτόχρονα έχει γύρω του ανθρώπους με τους οποίους αισθάνεται άνεση και ασφάλεια τόσο ως προς το να εκφραστεί το ίδιο απέναντί τους όσο και ως προς το να καταφύγει σε αυτούς σε οποιαδήποτε δύσκολη, ανήσυχη, στρεσογόνα κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει.


Από τα παραπάνω γίνεται σαφές πως για να δεχτεί ένα παιδί να παραμείνει στο νέο αυτό χώρο του παιδικού σταθμού αλλά και να μπορέσει να ζήσει μέσα σε αυτόν του χρειάζονται δυο πράγματα:

- Να γνωρίσει το περιβάλλον και να νιώσει άνετα μέσα σε αυτό
- Να γνωρίσει τους ανθρώπους οι οποίοι πλέον θα αναλάβουν τη φροντίδα του και νιώσει ασφάλεια μαζί τους


Για να το πετύχετε αυτό, θα σας πρότεινα να αφιερώσετε τουλάχιστον μια εβδομάδα στην ήπια προσαρμογή του παιδιού σας στο νέο χώρο και να "ακούτε" τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά του. Το ιδανικότερο θα ήταν, σε συνεννόηση με τους διαχειριστές του παιδικού σταθμού στον οποίο έχετε αποφασίσει να εμπιστευτείτε το παιδί σας, αυτή τη μια τουλάχιστον εβδομάδα να συνοδεύετε οι ίδιοι ή κάποιος άλλος πολύ αγαπημένος το παιδί στον σταθμό και να παραμένετε μαζί του με τον παρακάτω τρόπο και για τους παρακάτω λόγους:

- Τις πρώτες 2-3 ημέρες πηγαίνετε μαζί με το παιδί στο σταθμό και μπαίνετε στην τάξη κι εσείς για κάποιες λίγες (1-2) ώρες. Εσείς καθόσαστε διακριτικά σε ένα σημείο της αίθουσας όπου δεν παρενοχλείτε και δεν επεμβαίνετε στα όσα διαδραματίζονται μέσα στο χώρο. Αν το παιδί σας θέλει να έρθει κοντά σας, μπορεί. Αν θέλει να εξερευνήσει το χώρο, είναι ελεύθερο να το κάνει.

- Παράλληλα συζητάτε και είσαστε φιλική με την παιδαγωγό της τάξης στην οποία αφήνετε όλο το χώρο, που το ίδιο το παιδί σας της επιτρέπει να πάρει, στο να το πλησιάσει, να το φροντίσει, να αναπτύξει τις σχέσεις της μαζί του.

- Παραμένετε εκεί μέχρι το παιδί να σας δείξει ότι κουράστηκε και επιθυμεί την αποχώρησή του ή μέχρι το πέρας κάποιας ώρας που εσείς έχετε ορίσει.

- Αυτό επαναλαμβάνεται για κάποιες ημέρες, ενώ εσείς έχετε όλο και πιο διακριτική παρουσία στην τάξη.

Με αυτόν τον τρόπο το παιδί έχει το χρόνο να γνωριστεί με το νέο περιβάλλον αλλά και να αναπτύξει την επαφή του με το νέο πρόσωπο που θα έχει την εποπτεία του από εδώ και στο εξής. Εσείς του δείχνετε ότι βρίσκεστε μαζί σε έναν χώρο τον οποίον εμπιστεύεστε, όπως και τους ανθρώπους του. Έτσι το παιδί σιγά σιγά νιώθει όλο και πιο άνετα με τα δυο αυτά νέα δεδομένα.




Η παραπάνω διαδικασία γίνεται για δύο λόγους:

- Πρώτον γιατί το παιδί στην πρώτη κατάσταση που θα του δημιουργήσει ανασφάλεια, στρές και ανησυχία θα σας αναζητήσει. Και έτσι είναι πολύ θετικό για τη ψυχική του ηρεμία το ότι με το βλέμμα του αμέσως θα δει πως είσαστε εκεί.

- Δεύτερον γιατί αυτό που επιθυμείτε πριν το αφήσετε μόνο του είναι να έχει αρχίσει να δημιουργεί έναν νέο δεσμό ασφάλειας με τον παιδαγωγό του. Να έχει αρχίσει δηλαδή να νιώθει ποιο είναι το επόμενο άτομο, πέρα από εσάς, που θα μπορεί να έχει αυτό το ρόλο της παροχής της ασφάλειας και της ηρεμίας στο παιδί, όταν εσείς δε θα είσαστε μαζί του.

Μετά τις πρώτες αυτές ημέρες και αφού το παιδί έχει γνωρίσει το χώρο και έχει κατανοήσει το γεγονός ότι για ό,τι χρειάζεται όσο βρίσκεται εκεί μπορεί πλέον με σιγουριά, εμπιστοσύνη και ασφάλεια να απευθύνεται στη δασκάλα του, μπορείτε να αρχίσετε να απομακρύνεστε από την τάξη. Και πάλι αυτό καλό είναι να γίνει σταδιακά και λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις αντιδράσεις, τις ανάγκες, τις επιθυμίες του παιδιού. Αν το παιδί νιώθει καλά, μπορείτε τη μια ημέρα να λείψετε από την τάξη για 10-15 λεπτά και αν όλα πάνε καλά την επόμενη για μεγαλύτερο διάστημα, μέχρι να νιώσετε και εσείς και το παιδί σας ότι πλέον η παρουσία σας εκεί δεν είναι απαραίτητη.

Γενικά όσο πιο σταδιακή είναι η προσαρμογή του και η ταυτόχρονη δική σας απομάκρυνση τόσο πιο εύκολη θα είναι και η συνέχεια.


Aν, ωστόσο ο παιδικός σταθμός στον οποίο θα πάει το παιδί σας, δεν επιτρέπει καθόλου τη δική σας παραμονή στο χώρο κατά το στάδιο των πρώτων ημερών και της προσαρμογής.... τότε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία του παιδιού με πολύ συζήτηση και σχετική πληροφόρηση θα πρέπει να προσπαθήσετε από το σπίτι και αρκετά νωρίτερα από την πρώτη σας επίσκεψη στο σταθμό.

Σε εμένα όλα τα παραπάνω λειτούργησαν άψογα και είχαμε μια τέλεια προσαρμογή πέρυσι, όταν το αγγελάκι μου πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό όντας μόλις 15 μηνών.

Εύχομαι και σε εσάς να έχετε μια καλή προσαρμογή και μια ακόμη καλύτερη σχολική χρονιά!


Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από τη mama-Irini για το περιοδικό sugarmama.gr


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

Άφησε το να ξεσπάσει, του κάνει καλό!


Ένα απόγευμα, πριν από λίγες ημέρες, παίζαμε με τη μικρή μου στο δωμάτιό της. 
Είχε βγάλει τα τουβλάκια της και βάζαμε, βγάζαμε, πύργους κατασκευάζαμε...!



Κάποια στιγμή απορροφήθηκε τόσο στο έργο της, που αποφάσισα να κάνω λίγο πίσω και να την αφήσω να δημιουργήσει μόνη της. Βέβαια από το χώρο δεν βγήκα, μιας και θέλει να νιώθει την παρουσία μας εκεί γύρω, κοντά της ακόμα κι αν δεν παίζει μαζί μας. Άνοιξα το βιβλίο μου και ξεκίνησα να διαβάζω όσο εκείνη δίπλα μου τουβλάκια έβαζε κι έβγαζε και πύργους κατασκεύαζε.

Μετά από δυο λεπτά την ακούω να διαμαρτύρεται "δε βγαίαίνει".

"Τι είναι, αγάπη μου, της λέω" και πετάγομαι να τη βοηθήσω. Όλα καλά τώρα!

Επιστρέφω στη θέση μου, ξαναπαίρνω το βιβλίο μου και μετά από άλλα δυο λεπτά "δεν μπορώώώ", ψιλογκρινιάζει. Ξαναεπεμβαίνω να συνεισφέρω και πάλι στην κατασκευή της.

Αφού επαναλήφθηκε η ίδια περίπου σκηνή μια-δυο φορές ακόμα, συνειδητοποιώ ξαφνικά πως το Αγγελάκι μου τη διαμαρτυρία του την έκανε στον ίδιο του τον εαυτό, στο ίδιο του το παιχνίδι. Μονολογούσε και ξεσπούσε αλλά δεν απευθυνόταν σε εμένα. Δεν μου είχε ζητήσει καμιά από τις προηγούμενες φορές να επέμβω, όπως εγώ στο μεταξύ είχα ήδη κάνει.

Παίρνω, λοιπόν, τη μεγάλη απόφαση, την επόμενη φορά που θα τα έβαζε με τα τουβλάκια της να μην σηκωθώ από τη θέση μου, να μην αφήσω το βιβλίο μου, να μην αντιδράσω. Έπρεπε να ελέγξω αν όντως αποζητούσε τη συνδρομή μου, όπως νόμιζα, ή αν απλά ξεσπούσε την προσπάθειά της να τα καταφέρει, όπως η ίδια ήθελε.

Από εκείνη την ώρα και μετά, το Αγγελάκι μου συνέχιζε το παιχνίδι του και κάθε τόσο επαναλάμβανε τις διαμαρτυρίες του. "Δε μπαίαίαίνει", "δε βγαίαίνει", "δε μπορώώώ" κλπ.
Δεν πήγα ξανά κοντά της, δεν με ζήτησε, δεν τα παράτησε.

Για την ακρίβεια, κατά το ξέσπασμά της, δεν σήκωνε καν τα μάτια της από τα τουβλάκια που κρατούσε στα χέρια της και τα οποία προσπαθούσε κάθε φορά να χωρίσει ή να ενώσει. Συνέχισε να παίζει, με τα τουβλάκια της να παλεύει, να προσπαθεί, να γκρινιάζει, να τσαντίζεται και να ξαναπροσπαθεί και τελικά να τα βρίσκει μαζί τους μια χαρά!





Γιατί αρεσκόμαστε στο να επεμβαίνουμε στα πάντα;
Γιατί μας στενοχωρεί το να βλέπουμε το παιδί μας να δυσκολεύεται;
Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να βιώσουν τα συναισθήματά τους;
Αν δεν το επιτρέψουμε να συμβεί, πώς θα μάθουν να τα διαχειρίζονται;
Αυτές κι άλλες πολλές παρόμοιες σκέψεις τριγυρνούσαν στον μυαλό μου για πολύ μετά.

Τα παιδιά μας πρέπει να αφήνονται να ζουν τα συναισθήματα τους.
Να τους αφήνουμε το χώρο και το χρόνο να τα βιώσουν και να τα διαχειριστούν.
Δεν είναι κακό το να τσαντιστούν, να απογοητευθούν, να θυμώσουν, να φωνάξουν ή και να γκρινιάξουν.
Είναι κακό το να μη μάθουν να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται το κάθε τους συναίσθημα.
Είναι κακό το να νιώθουν ότι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι εκεί δίπλα να δίνουν τη λύση, στα μικρά ή στα μεγάλα.

Δεν θα είναι έτσι στη ζωή τους. Κι εγώ θέλω στο μικρό μου Αγγελάκι να μάθω να διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις κι όχι να τις αποφεύγει ή να περιμένει πάντα ότι κάποιος άλλος θα το κάνει για εκείνη.

Γιατί έτσι είναι η ζωή και (θα)έχει από όλα! 

Τι λέτε κι εσείς;
Συνηθίζετε να αφήνετε χώρο-χρόνο έκφρασης στα μικρά σας ή παρασύρεστε κι επεμβαίνετε;





Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!



Το παραπάνω άρθρο,
γράφτηκε από τη mama-Irini και πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα topaidi.gr

Χαρίζοντας χαμόγελα... Χαμογελώ κι εγώ! #1

Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα! Με αυτή την ανάρτηση εγκαινιάζω μια νέα ενότητα
στη στήλη BlogStories & Diary-ing της σελίδας μας.
Πρόκειται για μια σειρά αναρτήσεων που θα φέρουν τον τίτλο
"Χαρίζοντας χαμόγελα... Χαμογελώ κι εγώ!"
και οι οποίες θα περιλαμβάνουν μικρές (ή μεγάλες) καθημερινές ιστορίες.... ανθρωπιάς,
ενσυναίσθησης και αισιοδοξίας για έναν καλύτερο κόσμο γύρω μας, πλάι μας, μέσα μας.

Ελπίζω να αγκαλιάσετε τη νέα αυτή σειρά αναρτήσεων και
να συμμετάσχετε στέλνοντάς μας προς δημοσίευση και τις δικές σας ιστορίες.
Είμαι σίγουρη ότι έχετε!



.

Το μικρό μου Αγγελάκι (20 μηνών κιόλας!) από 15 μηνών πάει στον παιδικό σταθμό. Κάθε μήνα η ανακοίνωση που λαμβάνουμε από το Σχολειό της αναφέρει αρκετές δράσεις στις οποίες λαμβάνουν μέρος τα παιδιά από τα μεγαλύτερα της μικρής μου τμήματα. Συνήθως, ανάμεσα στις ποικίλες εκπαιδευτικές, είναι και αρκετές φιλανθρωπικού χαρακτήρα.

http://mdmgreece.gr/Έτσι, τον προηγούμενο μήνα η σχετική ανακοίνωση αναφερόταν και σε μια επίσκεψη που ήταν προγραμματισμένη να γίνει προς τις εγκαταστάσεις της Οργάνωσης "Γιατροί του Κόσμου" και για την οποία καλούσαν όσους γονείς επιθυμούσαν να συνδράμουν προσφέροντας οτιδήποτε μπορούσε ο καθένας μας από παιδικό ρουχισμό, παιχνίδια, γραφική, ύλη, και φάρμακα και φαρμακευτικά προϊόντα πρώτης ανάγκης.

Από πλευράς μας, αποφασίσαμε με τον σύζυγο να συνδράμουμε κι εμείς στην προσπάθεια αυτή με είδη φαρμακείου. (Και όχι δεν μπήκαμε και δε θα μπούμε ποτέ στη διαδικασία δεύτερων σκέψεων για το αν και κατά πόσο οι όποιες προσφορές φτάνουν στον τελικό προορισμό τους.)

Ένα απόγευμα εκείνης της εβδομάδας, βρεθήκαμε οικογενειακώς έξω για βόλτα και αγορές στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου -  Νέας Σμύρνης και συγκεκριμένα στη περιοχή της Κοψαχείλας. Και... ω, τι σύμπτωση! Nα κι ένα φαρμακείο μπροστά μας! Άδραξα την ευκαιρία, μιας και μπαμπάς και κόρη ήταν απασχολημένοι με ένα ευχάριστο διάλειμμα στην παραδίπλα παιδική χαρά, και μπήκα μέσα...





Το φαρμακείο μεγάλο, σχετικά καινούριο (έτσι φαινόταν τουλάχιστον) και ο νεαρός σχετικά φαρμακοποιός εξυπηρετούσε εκείνη την ώρα μια άλλη κυρία. Διέκοψε για να με ρωτήσει αν χρειαζόμουν κάτι επείγον, έγνεψα αρνητικά και περίμενα. Μόλις η κυρία αποχώρησε του εξήγησα ότι ήθελα να μου προτείνει κάποια χρήσιμα προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως πχ γάζες - οξυζενέ - σύριγγες - κάποια παυσίπονα κι ό,τι άλλο έκρινε ο ίδιος σχετικό. Με κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς ήθελα να κάνω και του εξήγησα για πού προορίζονταν η αγορά μου, αναφέροντας του παράλληλα και το σχετικά χαμηλό budget μου για αυτήν (αχ, αυτή η κρίση!).  Κατάλαβε και αναχώρησε από τον πάγκο του. Όταν επέστρεψε κρατούσε τα εξής: 2 μεγάλα μπουκάλια λευκό καθαρό οινόπνευμα, 5 γάζες, 15 σύριγγες, 2 μπουκαλάκια παιδικό depon, 2 οξυζενέ.

Ο διάλογος μας είχε ως εξής:

Εγώ: Πιστεύετε ότι αρκούν; ... Ευχαριστώ πολύ! Τι σας χρωστάω;
Φαρμακοποιός: Θα θέλατε και κάτι άλλο;
(....τα κοιτάει, κοιτάει κι εμένα, το σκέφτεται και συνεχίζει...)

Φαρμακοποιός: Δεν χρωστάτε τίποτα!
mama-Irini: Μα τι λέτε;;; Δεν γίνεται αυτό!
Φαρμακοποιός: Πως δε γίνεται! Αφού είναι για σκοπό!
mama-Irini: Ναι, αλλά εγώ συμμετέχω στο σκοπό. Σας παρακαλώ, πείτε μου τι σας οφείλω....
Φαρμακοποιός: (με το ζόρι...) Ωραία, 5 ευρώ!
mama-Irini: 5 ευρώ όλα αυτά;! ελάτε τώρα....
Φαρμακοποιός: Ε, να τα μοιραστούμε τουλάχιστον (και χαμογελά!)
mama-Irini: Τι να πω... Σας ευχαριστώ πολύ... Ορίστε (και βγάζω τα 5 ευρώ)

Μεταξύ μας, ένα μόνο σχόλιο....
όλα αυτά είχαν σίγουρα αρκετά παραπάνω και από 10 ευρώ!


Και ο διάλογος είχε και συνέχεια:

Φαρμακοποιός: ....Το κάνετε συχνά αυτό;
mama-Irini: Τι εννοείται;
Φαρμακοποιός: Το να συμμετέχετε σε τέτοιες δράσεις, να συγκεντρώνετε διάφορα είδη κλπ...
mama-Irini: Τι να σας πω... αναλόγως... όταν τύχει, όποτε μπορώ, δεν το προγραμματίζω!
Φαρμακοποιός: Σας ρωτώ για να σας προτείνω αν θέλετε να ξαναπεράσετε μέσα στην εβδομάδα να σας δώσω και φάρμακα.

Κάγκελο εγώ!

Και συνεχίζω:

mama-Irini: (Απορώντας) Φάρμακα πώς; Από που προκύπτουν διαθέσιμα; Για τι περιπτώσεις;
Φαρμακοποιός: Ξέρετε, δεν είναι ληγμένα! Τα φέρνουν άνθρωποι που τους έχουν περισσέψει ή δε τα χρειάζονται πλέον και εγώ κάνω τη διαλογή τους και τα παραδίδω, συνήθως, στα "κοινωνικά" φαρμακεία που λειτουργούν στους γύρω Δήμους.

mama-Irini: (Σκέφτομαι... τι μαθαίνει ο άνθρωπος!) Ναι, βέβαια, αν νομίζετε ότι θα είναι χρήσιμα για την Οργάνωση που θα τα στείλουμε πολύ ευχαρίστως!!!
Φαρμακοποιός: Πολύ ωραία! Ορίστε η κάρτα μου. Μπορείτε να μου κάνετε ένα τηλέφωνο αύριο - μεθαύριο να σας πω πότε θα τα έχω έτοιμα να περάσετε να τα παραλάβετε.

mama-Irini: Τέλεια! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Φαρμακοποιός: Παρακαλώ... δεν έκανα και κάτι...




Φεύγω... τρέχω να μεταφέρω το τι έζησα στον καλό μου...
χαμογελώ κι εγώ χωρίς να το καταλάβω... σκέφτομαι....

Έχω εκστασιαστεί, και συγγνώμη κιόλας για την έκφραση.

Μα τι λέει ο Άνθρωπος; το Α με κεφαλαίο και λίγο είναι!

Δεν με γνώριζε. Δεν με είχε ξαναδεί. Δεν ήμουν πελάτισσά του.
Και λέω ήμουν γιατί, όπως μπορείτε να φανταστείτε, από τώρα και στο εξής θα γίνω!

Κι όμως υπάρχουν ακόμα αυτά, φίλοι μου.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βρίσκουν τον τρόπο έστω και ανέξοδα να χαρίζουν χαμόγελα (και όχι μόνο) στους συνανθρώπους τους.

Τι κοστίζει, άραγε, σε όλους εμάς το να κάνουμε μια έρευνα στα ντουλάπια μας και να επιστρέψουμε στο φαρμακείο της γειτονιάς μας ή να προσφέρουμε σε μια αντίστοιχη Οργάνωση φάρμακα που μας περίσσεψαν και πλέον δε θα μας χρησιμεύσουν στο άμεσο μέλλον. Τίποτα περισσότερο από το χρόνο μας, αλήθεια! Πόσοι τον διαθέτουμε, όμως;
Εγώ πάντως μέχρι στιγμής..... ακόμα και τώρα που σας γράφω, δεν το έχω κάνει. Εσείς;

Τι κοστίζει σε κάθε φαρμακοποιό το να κάνει τη διαλογή επιστρεφόμενων φαρμάκων και ανάλογα να τα διαθέσει εκεί που γνωρίζει πως τα έχουν πραγματικά ανάγκη και είναι πολύτιμα.Τίποτα περισσότερο από το χρόνο του, αλήθεια! Πόσοι τον διαθέτουν, όμως;
Σίγουρα και δυστυχώς όχι ο φαρμακοποιός που εξυπηρετεί τη γειτονιά του πατρικού μου,
ούτε όμως και ο φαρμακοποιός που εξυπηρετεί τη δική μου γειτονιά. Αλλά ποιος;

Πόσο τυχερή στάθηκα, τελικά, εκείνο το απόγευμα.
Πόσα και πόσα μου έμαθε αυτή η σύντομη στάση μου σε εκείνο το "άγνωστο" και τυχαίο φαρμακείο που βρέθηκε μπροστά στο δρόμο μου.

Τι κόστισε σε εμένα αυτή η ελάχιστη προσφορά μου προς τους Γιατρούς του Κόσμου;
Ίσως δύο πακέτα τσιγάρα για όποιον καπνίζει, ή δύο καφέδες ή ή ή ή....

Τι στοίχισε σε αυτόν το Φαρμακοποιό η δική του προσφορά (έκπτωση) σε αυτά που εγώ είχα αποφασίσει να προσφέρω. Κι όμως του στοίχισε από το κέρδος του, ίσως και από το κόστος του.

Δε θα πω του "μπράβο". Ούτε και θέλω να το διαβάσω στα σχόλιά σας.

Δε θα δώσω την υπόσχεση να ανοίξω τα ντουλάπια μου.
Ούτε και θέλω να τη δώσετε κι εσείς.


Ας αδράξουμε όμως την ευκαιρία, όσοι διαβάσαμε το παρών μεγάλο κείμενο ως το τέλος του,
τουλάχιστον να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε αλλά και να αισιοδοξούμε.

Γιατί όσο υπάρχουν Άνθρωποι,
θα υπάρχουν και χαμόγελα να μοιράζουμε και να λαμβάνουμε.

Χαμόγελα αληθινά και ειλικρινή. Χαμόγελα Ουσίας!

γιατροι του κόσμου


Σημείωση: Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική.
Τον κο Φαρμακοποιό δεν τον γνωρίζω προσωπικά κι εκείνος δεν γνωρίζει για αυτή την ανάρτηση. 
Τα στοιχεία δίνονται
μόνο και μόνο για την αναγνώρισή του ως Άνθρωπο και επαγγελματία.



Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!