Ο καθημερινός βιασμός των παιδιών μας (PAUSE ΜΑΜΑ & RESTART NOW!)




Πρώτο κείμενο της χρονιάς, πρώτο μετά από καιρό πολύ και μάλιστα απρογραμμάτιστο 
-γιατί μου έλειψε η γραπτή μου έκφραση,
-γιατί μου έλειψε η επικοινωνία μας μέσα από αυτές τις σελίδες,

-γιατί θέλω πολύ να καταγράψω τα όσα είδα, ένιωσα & σκέφτηκα εχτές,
-γιατί θέλω πολύ να φτάσει σε όσους περισσοτέρους γονείς & φροντιστές αυτό το ανάγνωσμα,
-γιατί θέλω πολύ να αλληλεπιδράσετε και να μου αφήσετε τα σχόλια και τις σκέψεις σας.

(ΤΙP ανάγνωσης μεγάλου κειμένου: 
Βιάζεσαι πολύ; Μη φύγεις! Διάβασε από την εικόνα κόκκινης της κλεψύδρας και μετά)


Εχτές ήταν ένα μαμαδοαπόγευμα σαν όλα τα άλλα:

Έφυγα από το Γραφείο στις 16.30, τρέχοντας,
να πάω να παραλάβω το μικρό αγόρι από τον παιδικό, τρέχοντας,
να φτάσουμε στο κολυμβητήριο μέχρι τις 17.30, τρέχοντας,
να προλάβουμε το κορίτσι που θα έβγαινε από την πισίνα,
να "αλλάξουμε βάρδια" τον μπαμπά που (θα) είχε προλάβει να την πάει, τρέχοντας.

Και μόλις φτάνω -τρέχοντας- στο πάρκινγκ του κολυμβητηρίου, χτυπά SMS στο κινητό
"Αργήσαμε σήμερα, τώρα μπαίνουμε για κολύμπι, θα τελειώσουμε 18.30"
(Και γιατί δε με ενημέρωνες νωρίτερα, βρε καλέ μου,
να μην έρθω τσάμπα μια ώρα νωρίτερα ως εδώ με το μικρό παρέα;;;
Να προλάβω
να πάω σπίτι να φάω "μεσημεριανό" έστω και τρέχοντας;
Ή να πάω τον μικρό μια παιδική χαρά να περάσει η μια ώρα, να μην τον ταλαιπωρώ εδώ; 
Ή να πεταχτώ μέχρι το βιβλιοπωλείο να αλλάξω το διπλό δώρο της που πηγαινοφέρνω στο αυτοκίνητο από την πρωτοχρονιά ;
Ή... ή... ή... πόσα άραγε ακόμη θα χωρούσα σε αυτή τη μια ώρα;!)

Βγαίνουμε με το μικρό αγόρι από το αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς την πισίνα.
Η κόρη & ο μπαμπάς έτοιμοι με τα μπουρνούζια τους για τη μεγάλη βουτιά.
Μόλις που πρόλαβε -τρέχοντας- να μου πει ο καλός μου ότι αρχικά έφτασαν, τρέχοντας,
στην ώρα τους αλλά είχε ξεχάσει το μαγιό της (ο μπαμπάς!) και γύρισαν, τρέχοντας,
να το πάρουν για να ξαναπάνε  για το επόμενο τουλάχιστον μάθημα, τρέχοντας.
Και τσουπ βουτάνε!

Η πιο ωραία ώρα είναι τώρα... απόλαυσέ τη, λοιπόν!


Ξαφνικά σταματώ να τρέχω! Τι καλά! Ο χρόνος σταματά... (για λίγο)

Όση ώρα απολαμβάνω το κορίτσι μου να διδάσκεται και να ανταποκρίνεται και να κολυμπά σαν χέλι, ο μικρός μου κάνει τα γλυκά μάτια σε μια δασκάλα εκεί και βρίσκεται στην αγκαλιά της να κόβει βόλτες γύρω από την πισίνα για το υπόλοιπο της ώρας.
Πάνω που έχω χαλαρώσει, το μάθημα τελειώνει, το κορίτσι βγαίνει από την πισίνα.

Αμέσως νιώθω και πάλι εκείνη την ακατανόητη πλέον ανάγκη για τρέξιμο...

Να βάλει -τρέχοντας- το μπουρνούζι να μην κρυώσει
Να πάμε -τρέχοντας- στα αποδυτήρια για τον ίδιο λόγο
Να ετοιμαστεί -τρέχοντας- για το ντουζ

Μπαίνει το κορίτσι για ντουζ, μένει ο μικρός αδερφός απέξω να τη χαζεύει,
μένει και η μαμά χωρίς να τρέχει, καθισμένη στα παγκάκια στα αποδυτήρια έξω από το ντουζ.

Εκείνη την ώρα ήταν μέσα στο χώρο, εκτός από εμάς, άλλη μια μαμά με δύο δίδυμα κορίτσια που μόλις, επίσης, είχαν τελειώσει το μάθημα τους και -έτρεχαν- στην ίδια μας ρουτίνα.

Μένω να τις χαζεύω και για κάποιον ακατανόητο λόγο πια δεν τρέχω...
Ούτε στο μυαλό, ούτε στο σώμα.


Άλλωστε η ώρα κόντευε ήδη 7.
Από το πρωί ούτως ή άλλως στο δρόμο ήμουν. Φαγητό δεν είχα φάει.
Στη δική μου γυμναστική δε θα προλάβαινα και ούτε θα είχα και κουράγιο πλέον να πάω.
Άρα γιατί να συνεχίσω το τρέξιμο;

Όπως αδειάζει το μυαλό μου χαζεύοντας τις διδυμούλες, ανοίγει η πόρτα και ...





Μπαίνουν στα αποδυτήρια -τρέχοντας- μια μαμά με ένα χαριτωμένο κορίτσι 6-7 ετών

Το κορίτσι χαρούμενο και χοροπηδηχτό.

Η μαμά τρεχάτη και βιαστική.

Το βήμα, οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος πιο πολύ από του στόματος...
ήταν όλα της τόσο πολύ "τρεχάτα"

Το κορίτσι ήταν αρκετά μεγάλο για να τα κάνει όλα μόνο του όπως και έκανε.

Ωστόσο, έμεινα χαλαρή και άδεια να παρακολουθώ τη σκηνή
και τελικά τη μαμά που με τον τρεχάτο τρόπο της
πέτυχε να κάνει όλη τη διαδικασία πιο γρήγορα κατά τουλάχιστον... 2-3 λεπτά,
ίσως και κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο, δεν έχει η σημασία.

Να τη φέρει μέσα, να την καθίσει, να τη γδύσει, να της μαζέψει τα μαλλιά, να της μαζέψει τα ρούχα-παπούτσια κλπ που έβγαλε, να της φορέσει τα μπανιέρα της, να της χαμόγελα σφιγμένα και να της αποκρίνεται με αυτόν το γλυκό #με-το-ζόρι-βγάζω-συμπάθεια τρόπο που οι περισσότερες μαμάδες, τις περισσότερες τέτοιες στιγμές, έχουμε και ας μην/δεν το καταλαβαίνουμε. Αλήθεια στους μπαμπάδες γιατί δεν παρατηρώ την ίδια βιάση; 

Στο τέλος, την έβαλε -τρέχοντας- στην πισίνα, έκανε λίγα βήματα πίσω, έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης (φφφ, πάει και αυτό!) και κατευθείαν το smartphone από την τσέπη!
Τσέκαρε αρχική, ενημερώσεις, face, insta, άναψε ένα τσιγάρο και έκανε ένα τηλεφώνημα...
(άλλο ένα super gadget - εξάρτηση μαγική, που δε μας αφήνει στιγμή να αδειάσει o νους μας, ε!)

Ωστόσο εγώ είχα αδειάσει από τις δικές μου σκέψεις, είχα ξεχάσει το δικό μου τρέξιμο,
το κορίτσι μου που ήταν στο ντουζ και το αγόρι μου που τριγυρνούσε στα αποδυτήρια.
Συνέχιζα να κοιτώ αυτή τη σκηνή, την τρεχάτη μαμά με την ανέμελη κόρη.

Αλήθεια, πόσες φορές δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μας παρατηρήσουμε από έξω, σαν τρίτοι; Πόσο δύσκολο είναι αυτό, μα και πόσα μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε...




Κοιτώ & σκέφτομαι & συνειδητοποιώ

Πόσο δε μου άρεσε!
Πόσο ένιωσα να β-ι-ά-ζεται αυτό το μικρό-μεγάλο κορίτσι την ώρα εκείνη!
Πόσο παρόμοια συνειδητοποίησα ότι συμπεριφερόμαστε οι περισσότεροι γονείς συχνά - πυκνά!
Πόσο, τολμώ να πω, ότι με σιχάθηκα.. για όλες εκείνες τις παρόμοιες δικές μου σκηνές.

Πόσο τα παιδιά μας μάς βλέπουν συνέχεια να περπατάμε με βήμα αγχωμένο & αγχωτικό,
να κάνουμε την κάθε μας κίνηση απότομη και με βιάση,

να μιλάμε συνέχεια για το χρόνο που δεν έχουμε, το μάθημα που δε θα προλάβουμε,
το πάρτυ στο οποίο θα αργήσουμε, τη δουλειά που δε θα κάνουμε.

Παράλληλα με όλα αυτά και οι αντίστοιχες προφορικές "εντολές" που δίνουμε: 
- Βγάλε τα παπούτσια σου - Βάλε το μαγιό σου - Πλύνε τα χέρια σου - Σήκω - Έλα - Κάτσε
Μα γιατί τα λέμε κιόλας, αφού ούτως ή άλλως εμείς μόνες μας θα τα κάνουμε, αφού εμείς βιαζόμαστε; Και αν εμείς βιαζόμαστε γιατί πρέπει και τα παιδιά μας να β-ι-άζουμε; 

Πότε ξεκινήσαμε τελευταία φορά από το σπίτι πρωί χωρίς να βιαζόμαστε να βάλουν τα πανωφόρια τους; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα βάλαμε στο καθισματάκι τους χωρίς να "βιάζονται" τα χέρια μας να δέσουν τη ζώνη τους;
Πότε περίμενα το παιδί μου στα αποδυτήρια να αλλάξει και να ετοιμαστεί μόνο του χωρίς να έχει τα δύο μου χέρια και τα δύο μου μάτια να ανεβοκατεβαίνουν πάνω και μπροστά του από την κορυφή μέχρι τα νυχιά;
Πότε του επέτρεψα να τα κάνει όλα αυτά μόνο του "αφού ξέρει και μπορεί",
όπως χαρακτηριστικά πολλές άλλες φορές του έχω αντιπεί;

Και τελικά τι θέλω; 
Να ντυθεί μόνο του γιατί μεγαλώνει και ξέρει και μπορεί και με ξεκουράζει;
΄Η ενώ ξέρει και μπορεί και θέλει να το κάνει μόνο του, τελικά να -του- το κάνω εγώ
γιατί εγώ βιάζομαι και δε θέλω, δε μπορώ, να το περιμένω στο χρόνο του
και προτιμώ να του τον β-ι-ά-σω και να αναιρέσω κάθε μου άλλη παρότρυνση για αυτοεξυπηρέτηση, ανεξαρτητοποίηση, ωρίμανση...
Τελικά, τι θέλω; τι θέλεις; τι θέλουμε εμείς οι γονείς;  

Πόσο πραγματικά χρόνο μας εξοικονομεί όλη αυτή η πίεση; Ε πόσο;;;

Θέλουμε παιδιά ήρεμα και χωρίς άγχος. Ναι, θέλουμε. Τι κάνουμε για αυτό;

Σίγουρα πάντως, δε δίνουμε ούτε τις βάσεις ούτε το παράδειγμα όταν
τις δικές μας κινήσεις και αντιδράσεις τις βλέπουν πάντα (ή σχεδόν) σπαστές, κοφτές, απότομες.
Όχι.

Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους χρόνους, τις δικές τους αποκρίσεις, τις δικές τους σκέψεις & τάξεις. Είναι παιδιά. Ας τα σεβαστούμε!

._
Photos via pixabay

Ζητώ συγγνώμη που πήρα από τα μούτρα τη νέα χρονιά
  
με αυτό το όχι και τόσο βολικό πρώτο μου κείμενο, αλήθεια!
Είναι αρκετά διαφορετικό σε ύφος, από ότι μάλλον με έχετε συνηθίσει εδώ μέσα. 
Είναι διαφορετικό ακόμη και από το πως το επεξεργαζόμουν όλη μέρα σήμερα στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω αν φταίει η αποχή, το θέμα, η "βιάση" ή η ώρα... θα φανεί!

Νιώθω τόσο ανακουφισμένη, όμως, που κατάφερα και το ολοκλήρωσα.
Ώρα 01.27' γράφοντας το από τις 00.04 στο app σημειώσεων, στο smartphone, στο κρεβάτι.
Υπόσχομαι αύριο πρωί, να συμπληρώσω τις φώτο του, να το μεταφέρω στο blogger μου & να το ανεβάσω. Αν το διαβάσατε ήδη, τα κατάφερα. Η νέα χρονιά ξεκινά καλά, λοιπόν!

Λαχταρώ, μετά από τόσο καιρό, να διαβάσω τα σχόλια σας!
Αν πέρασες σήμερα από εδώ, μην "τρέξεις" έτσι μακρυά, πες μου ένα γεια,
άφησε μου το σχόλιό σου και δώσε μου ελπίδα για τη σωτηρία των παιδιών μας
από τη βιάση μας & το βιασμό τους.

Αν με διαβάζεις από την περιφέρεια θα χαρώ πολύ να μου επιβεβαιώσεις
ότι εσείς εκεί δε ζείτε την ίδια μάστιγα με εμάς τους πρωτευουσιάνους γονείς. Αλήθεια!

Αν είσαι από προβολή κινητού, θυμήσου ότι πρέπει να πατήσεις "προβολή έκδοσης ιστού" κάτω κάτω για να σου εμφανίσει στο πλαίσιο σχολιασμού... ναι, δεν το έχω επιδιορθώσει ακόμη!


Ακολούθησε τη mama-Irini
στο facebook, το bloglovin, το google+, το pinterest, το instagram
 ή κάνε εγγραφή στο newsletterγια να μη χάνεις τα νέα μας!


Διαβάστε περισσότερα:

- Άλλαξε τη ζωή σου βήμα - βήμα
Άφησε το να ξεσπάσει, του κάνει καλό!
Το δεύτερο παιδί...

Ας κάνουμε πιο χαμογελαστή την καθημερινότητά μας με τα παιδιά
- Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!
- Θέλεις να θηλάσεις;... Μπορείς!

Πασχαλινές Δημιουργίες, όλες σε ένα συγκεντρωτικό ποστ!


Σας άρεσε το άρθρο μας; Διαδώστε το!

15 σχόλια :

  1. Αχ, Ειρήνη μου. Είναι μεγάλο θέμα αυτό του περιορισμένου χρόνου. Και όσα και να ειπωθούν αν δεν αλλαξοααλ τρόπο σκεψης δεν θα αλλάξουμε ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε και η καθημερινότητα μας. Είναι δύσκολο ομβς, τόσο που χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια υπενθυμίζοντας τον εαυτό μας ότι η κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως ξεχωριστή! Νομίζω πως το "τρέχοντας" ως γονείς δεν θα το ξεφορτωθούμε ποτέ, ομως μπορούμε να το κάνουμε λιγότερο έντονο δίνοντας περισσότερο χρόνο στα παιδιά και περισσότερη υπομονή σε εμάς σε καθημερινή βάση! Σε φιλω ❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο σε ευχαριστώ που ανοίγεις τη συζήτηση!
      Ξέρεις τι με ανησυχεί... σχηματίζω την εντύπωση ότι πολλές από αυτές τις φορές βιαζόμαστε για να βιαστούμε, λόγω συνήθειας ή κεκτημένης ταχύτητας από την καθημερινότητά μας και όχι πάντα γιατί τη συγκεκριμένη στιγμή χρειάζεται όντως να βιαστούμε γιατί ίσως χάσουμε το τρένο, ή ένα μάθημα ή κάτι άλλο σημαντικό και χρονικά περιορισμένο.
      Όσο για την απαιτούμενη καθημερινή προσπάθεια και την όλη αλλαγή σκέψης & φιλοσοφίας μας, θα προσθέσω, θα συμφωνήσω απόλυτα!
      Σε φιλώ γλυκά, σμουτςςςς!

      Διαγραφή
  2. Πόσο δικιο έχεις... και γω με πιάνω τα πρωινά να..τρέχω λες και αν πάω 10 λεπτά νωρίτερα κάτι έγινε.. τέσπα.. μακάρι να το θυμάμαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή και να χαλαρώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Δάφνη μου! Ειδικά αν το κάνουμε για να φτάσουμε νωρίτερα, πέφτουμε άδικα στην παγίδα... τουλάχιστον όταν το κάνουμε για να μη φτάσουμε αργότερα, έχουμε και μια δικαιολογία!
      Όπως και να έχει, η χαλάρωση για να πετυχει είναι μεγάλο πράγμα. Νομίζω θέλει πολύ προσωπική δουλειά, θέληση και επιμονή για όσους έχουμε μάθει να ζουμε τρεχοντας, μέχρι να το καταφέρνουμε αλλιώς!

      Διαγραφή
  3. Ειρήνη μου, εξαιρετικό κείμενο, μπράβο!!! Εγώ γενικά σαν άνθρωπος ξεκινάω πάντα το πρόγραμμα μου νωρίτερα. Αυτό σημαίνει πως χάνω χρόνο από τον ύπνο πάντα αλλά και από άλλες ασχολίες που θα έκανα μονομόνο και μόνο για να μην έχω αυτή την βιαση που λες και την οποία απεχθάνομαι. Τα παιδιά όντως θέλουν περισσότερο χρόνο να ανταποκριθουν σε όσα ζητάμε , όχι μόνο επειδή δεν έχουν εξασκήσει τις δεξιότητες τους όσο εμείς αλλά επειδή παίρνουν τον χρόνο να χαζεψουν, να κάνουν ότι εκανες εσυ στο κολυμβητήριο! Και οφείλουμε να το σεβαστούμε όσο δύσκολο και αν είναι. Αχ έχω υποπέσει στο σφάλμα. ΦΥΣΙΚΆ. Αναγνωρίζω όμως ότι είναι σφάλμα και προσπαθώ σκληρά να το αποφεύγω. Αυτό και μόνο είναι το σωστό βήμα διότι δυστυχώς η πλειοψηφία των γονιών δεν το εντοπίζει καν! Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ, Γιάννα μου! Αυτό που ήθελα να καταγράψω ήταν αυτό ακριβώς που αναφέρεις στις τελευταίες σου προτάσεις... τον εντοπισμό, την αναγνώριση και την προσπάθεια. Ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον από αυτά, και όλο και καλύτερα θα πηγαίνουν τα πάντα για όλους μας!
      (Όσο για την έγκυρη πάντα -νωρίτερη- έναρξη διαδικασιών για να βγει το πρόγραμμα, δεν ξέρω γιατί μα εμείς οικογενειακώς όσο έγκαιρα & νωρίτερα και αν ξυπνήσουμε ή ξεκινήσουμε να ετοιμαζόμαστε, τελικά πάντα κάπου θα το χάσουμε στην πορεία...) Σε φιλώ γλυκά <3

      Διαγραφή
  4. Ειρήνη μου έκανες νομίζω την σκέψη πολλών μαμάδων εικόνα με το κείμενό σου! Το νιώθω πολλές φορές ειδικά το μεσημέρι που πρεπει να φύγω για τα μαθήματα και της έχω φωνάξει άπειρες φορές για το ότι αργεί. Ωστόσο για μένα το κλειδί είναι να αντιληφθεί ο γονιός το "λάθος" του και να αρχίσει κάποιες φορές να το διορθώνει. Σίγουρα δεν μπορεί να γίνεται αυτό παντα, δηλαδή κάποιες φορές όντως πρέπει να τρέξεις, αλλά υπάρχουν και οι φορές που δεν χρειάζεται να είμαστε στην τσίτα. Ας ξεκινήσουμε με αυτές και είναι σίγουρο ότι σιγά σιγά θα μας γίνει συνήθεια να κατεβάσουμε ρυθμούς. Good food for thought! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσα & πόσα μηνύματα έχω λάβει από εχτές για αυτή την εικόνα που είδαν πολλές μαμάδες να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους, διαβάζοντας το άρθρο μου... Πράγματι, όπως λες, το βήμα - βήμα νομίζω και εγώ πως είναι μια καλή παραδοχή για αρχή. Αρκεί, έστω και αυτή, να την εφαρμόσουμε!Σε ευχαριστώ Κάλη μου, φιλιά!

      Διαγραφή
  5. Ειρήνη μου πρώτη φορά έρχομαι στο blog σου και διάβασα ένα υπέροχο κείμενο. Κι εμείς στην επαρχία το δούμε αυτό, αν και σίγουρα όχι τόσο έντονο όσο στην Αθήνα, γιατί οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες και τα παιδιά συνήθως δεν κάνουν πολλές δραστηριότητες. Σε καταλαβαίνω απολύτως και ομολογώ ότι κι εμένα μου ξύπνησες κάποιες σκέψεις γι' αυτό το να τα κάνουμε όλα γρήγορα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Μαρία μου & σε ευχαριστώ πολύ και για την επίσκεψη και για το σχολιασμό σου!Αυτό που μου έχει μείνει εμένα από τη μικρή θητεία μου στην επαρχία είναι ο ελεύθερος χρόνος που μου έμενε και η καλύτερη ποιότητα ζωής που αυτός τελικά μου έδινε τη δυνατότητα να έχω. Λυπάμαι πολύ γιατί έλαβα και άλλα μηνύματα από επαρχία χτες & σήμερα, πέρα από το δικό σου, που μου έλεγαν ότι και εκεί τα πράγματα και οι χρόνοι δεν είναι πια όπως τα θυμάμαι...
      Πάντως να ξέρεις, τα δικά μου παιδιά δεν τα γεμίζω δραστηριότητες.
      Από επιλογή, θέλω να έχω χρόνο και στην παιδική χαρά και στο ελεύθερο παιχνίδι, εντός εκτός σπιτιού. Πιστεύω πως το θέμα πίσης χρόνου δεν έχει να κάνει με τις δραστηριότητες των παιδιών τόσο, όσο με τη δική μας φιλοσοφία και τις δικές μας δράσεις & σκέψεις. Και εκεί είναι το κακό... ότι τελικά τα δικά μας προβλήματα μεταφέρουμε στο τέλος στα παιδιά μας, σνιφ!
      Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ γλυκά, σμουτςςςς!
      (σου χρωστώ και εγώ μια πρώτη "επίσημη" επίσκεψή μου στην "Κόκκινη Καμέλια" σου, γιατί μέχρι στιγμής το έχω κάνει μόνο από το κινητό και στα γρήγορα...)

      Διαγραφή
  6. Ειρήνη μου πολύ ωραίο το κείμενο σου! Το έκανα και γω κάποτε αυτό αλλά κατάλαβα πως το να τρέχεις μόνο άγχος προκαλεί σε εμάς πρώτα και έπειτα στα παιδια! Βέβαια παίζει ρόλο και το που μένεις! Σε μεγάλες πόλεις που οι αποστάσεις θέλουν χρόνο σίγουρα τρέχεις δεν μπορεις να κανεις και αλλιώς! Αυτή τη στιγμή που βρίσκομαι στην όμορφη Λέρο όλα κυλάνε ήρεμα χωρίς άγχος και βιασύνη! Νιώθω και είμαι ήρεμη !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο βρε Χρύσα, να διαβάζουμε και κάτι διαφορετικό να παίρνουμε δύναμη & κουράγιο, να αισιοδοξούμε και λίγο! Πολύ χάρηκα με το σχόλιο σου και εύχομαι πάντα να συνεχίσεις να είσαι και να νιώθεις έτσι!!!

      Διαγραφή
  7. Ταυτίστηκα πλήρως. Έτσι ακριβώς τρεχάτη και βιαστική κι εγώ με ένα πρόγραμμα σαν αυτό που περιέγραψες. Σκυταλοδρομίες όπως λέω με το σύζυγο και τα παιδιά να λαμβάνουν όλη αυτήν την ένταση και το άγχος και το στρες μας.
    Πρέπει να Χαλαρώσουμε ρυθμούς για το καλό το δικό τους πρώτα και μετά για το δικό μας.
    Πολύ ωραίο κείμενο. Καλημέρα!
    Έφη- Νουαζέτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε πολλές οι ταυτισμένες τελικά,Εφη μου! Σκυταλοδρομίες πραγματικά, καλά το λέτε! Ελπίζω και εγώ να βρούμε τον τρόπο να χαλαρώσουμε και για τα παιδιά μας και για εμάς. Να χαίρεσαι τη Νουαζετα & το Φουντούκι σου, σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  8. Ναι σε διαβάζουμε απο την περιφέρεια..χωριό κατάσταση κ όχι δν τρέχουμε ετσι. Εγω τουλάχιστον γτ πολλές μαμάδες -κυρίως οι εργαζόμενες- τρέχουν ακόμα κ εδώ. Παρατηρώ όμως οτι αυτές που τρέχουν ακόμα κ εδώ, έχουν πληθώρα δραστηριοτήτων απο το προνήπιο. Εμείς είμαστε Νήπιο κ αρνούμαι πεισματικά να τον γράψω οπουδήποτε αν δν το ζητήσει. Προς το παρόν το μόνο που ζητά είναι βόλτες στα χωριά, ποδήλατο κ να πετά πέτρες στη θάλασσα. Ααα κ το χώμα...πολύ φίλος μας το χώμα. Αυτό ειναι ένα καλό τίμημα που πληρώνεις για να ζεις στην επαρχία κ δόξα το Θεό είμαι ευγνώμων γι αυτο. Οπως ομως κατάλαβες κ εσύ η βιασύνη δν είναι πάντα θέμα συνθηκών. Αλλα γενικότερα στάσης ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


***Aν διαβάζετε από κινητή συσκευή και δε βλέπετε το ειδικό πλαίσιο παραπάνω, για να γράψετε το σχόλιό σας, πατήστε
"προβολή έκδοσης ιστού"


**Τα κουμπία "απάντηση" και "προσθήκη σχολίου" δε λειτουργούν προσωρινά.
Χρησιμοποιείστε απευθείας το κουτί σχολιασμού από κάτω.